Bezonnen verzen

[p. 18]

Liedje van de straat

't Was nog terwijl de schemer viel...
Daar, als een vogel uit nabij vertrek,
Achter den wand van ons banaal gesprek,
Zong de verzwegenheid der menscheziel:

't Werd bijna bijna als in den droom:
De doove zon aan den kimmezoom,
En de ranke toegewende maan,
En tusschen beiden opengegaan
Eén hartslag lang het geheime hart
Der gouden bloem in haar smaragden veld,
Die even even bloeddiep openzwelt,
En dan tot ster verstart...

Naar onze lippen uit,
Een vogel die zich verhangt aan zijn koord,
Tot onverstaanbaarheid vermoord
Geluid,
Wrong de inzet van het woord
Dat, door twee harten tegelijk gezegd,
Den steilen hemel openlegt
Tot glanzen pad, tot een bevaarbre zee,
En draagt hen uit en voert hen meê
Aan leisnoer van zijn echo die voor tegenstroom en -wind
Al sterker zich bezint...

[p. 19]

 

Wij hebben éen oogenblik gestaan

 

(Hooger dan hoop, dieper dan spijt

 

Weten wij dat nu voor altijd),

 

Waar duizenden zijn overgegaan:

 

't Was onze beurt, wij waren niet bereid...

 

 

 

Misschien had onze onnoozelheid,

 

Zonder dit vanbuiten geleerd

 

Spel dat opeens in ernst verkeert,

 

Onvoorbedacht als een lach of een lied,

 

Vanzelf het woord voor ons gezeid,

 

Als vroeger al,

 

Als vroeger al,

 

En zooals het ook nog komen zal,

 

Maar in dit leven in dit leven niet.