Bezonnen verzen

[p. 17]

Leed en geluk

Leed is het kleed
Dat ziel niet aflegt vóor zij het versleet,
Een kleed met 't slapengaan niet uit te trekken.
En al uw warmgevoerde pracht
Van heerlijkheid haar toegedacht
Reikt niet het te overschaadwen of te dekken...

Toch, nachtegaal, zing voort!
Geluk is 't éene woord
Dat haar slaapwandlend hart vermag te raken...
Daar waakt het tot nieuw leven op:
Als roos die berst uit rozeknop,
Zwelt het al vreemde windselen te slaken...

Geduld, geduld, geduld...!
In schoonheid nieuwvervuld,
Niet anders mag zij u behooren...
Reeds schift de volle schaduwkring:
Geleidelijk uit haar verduistering
Treedt weêr de gave maan tevoren.