Bezonnen verzen

[p. 16]

Hart en land

Mijn hart wou nergens tieren

En nergens vond het vreê

Dan tusschen uw rivieren

Nabij uw groote zee,

Mijns harten eigen groene land
Dat voor mij dood en leven bant.

De wind zong door de boomen

Tot in mijn stille huis

De stemmen uwer stroomen,

Uw volle zeegeruisch:

Daar brak mijn hart in zangen uit,
Daar werd de stem van 't bloed geluid.

Wel hebt gij mij gegeven

Al wat ik andren bood.

Ik zong van dood en leven,

Van liefdes rijken nood:

Des harten teederste ademhaal,
Hij werd verstaanbaar in uw taal.

Al dieper zoeter wonder

Fluistert uw stem mij voor...

Laat mij niet sterven zonder

Uw levenwekkend koor!

De wind die in uw loover luwt,
Is 't afscheid dat mijn hart niet schuwt.