Ex toto corde

[p. 68]

Introitus

Het wordt nu tijd mij eindlijk te beraden
balans te maken wat ik achterlaat
te zien aan welke kant 't saldo staat
van goed of kwaad, aan woorden en aan daden.

't Wordt tijd in klare taal te overleggen:
wat helpt ons de ervaring die 't leven bood?
is er ter wereld één macht die den dood
diens recht op 't laatste woord ooit kan ontzeggen?

Want sinds ik niet meer kan noch zal geloven
in hellestraffen of een eeuwig loon
wil ik trachten aan de stof die ik bewoon
een vonkje aardse eeuwigheid t'ontroven.

En daarom wordt 't tijd, misschien, één woord te

spreken,

één woord dat sterk is als de wereld wijd,
één woord geworden kreet onsterflijkheid
dat mij aan 't graf ontrukt, wanneer mijn botten

bleken.