Ex toto corde

[p. 67]

Laatste zelfportret

Steeds feller wordt de spiegel een gericht,
het kwik verweert, de spijkers zijn verroest en
't gelaat ervóór toont wat de tijd verwoestte
aan droom en drift - in 't kille najaarslicht.

Nog steeds van 't voorgeslacht dit wreed legaat:
een embonpoint, dat mij slechts kan bewijzen
hoe 't uiterlijk gevolg van overmatig spijzen,
hereditair symptoom, soms eeuwen overslaat.

Een bijna witte baard omsluit thans het gelaat
waarvan 't voorhoofd rijst naarmaat de haren slin-

ken

waarin geen wind meer blonde golven slaat.

Mond, ogen, heel het beeld fluistert: te laat
de wereld overwon, maar ik zal ééns nog klinken
in een vervoerend lied van liefde of haat.

1958