Ex toto corde

[p. 65]

Echtelijke liefde

Aan Gudrun Marie

Er is een bloemblad gevallen op de lamp van den

avond,

dat blad doet mij dromen, doet mij dromend geden-

ken

de bloemen die jij mij bracht in de lente van het

leven

in je smalle, zachte, in je fluisterende handen.

Er is een hond gestorven in de straat van den win-

ter,

laten wij heengaan van hier, over winterse wegen,
krankheid en moeheid ten spijt, in het lied van den

regen,

je trouwe handen, liefste, in de mijne.

Wil je nu al rusten? Ben je zó moe geworden?
er bloeit nog geen bloem, zwart zijn nog de bomen,
je wou toch aan dood en aan winter ontkomen,
tastend naar warmte, liefste, je kille handen?

Waarom wil je nu schuilen? Ben je bang voor de

koude?

maar wij zijn onderweg, wij reizen naar landen
waar zon is en zee en wuivend groen langs de stran-

den,

zacht en warm, liefste, voor je kleumende handen.

[p. 66]

 

Struikel je? Ga niet liggen op de sneeuw van de

 

wegen.

 

Gedenk, liefste, de nachten met geen namen te noe-

 

men

 

dat wij sliepen, zo jong nog, tussen sterren en bloe-

 

men,

 

de nachten, liefste, van je strelende handen.

 

 

 

Heb ik je dan niet aanbeden? Je borsten? Je heupen?

 

warmt je mijn liefde niet meer? mijn kus op je lip-

 

pen?

 

wek haar, herinnering - wind, voer haar niet naar

 

de klippen

 

van de dood, die haar wenkt met zijn ijzige handen.

 

 

 

O hemel, hemel, die haar mij hebt gegeven

 

om lief te hebben, om te strelen,

 

om elkaars vreugden en droefheid te delen,

 

een eeuwigheid lang en is dàt nu het einde, is dàt

 

nu een leven?