Ex toto corde

[p. 64]

De droom

De domme moejik droomde
dat hij een man was van gezag
een oerjadmiek, sergeant van politie,
of een wachtmeester van de kozakken
en hij droeg aan zijn zij een sabel die blonk.

Toen hij ontwaakte, en daarna, bleef de droom
zacht in hem wonen; zwijgend
deed hij het werk in de stal, op den akker
maar luid in hem gaf de oerjadmiek commando's
dat de espen trilden in windvlagen van bewondering.

Twee aan twee, uit hun hok, de kazerne,
liepen de varkens, traag maar gehoorzaam.
Dan, in slagorde, ganzen, hoenders, kalkoenen,
alle beschikbare voetvolk, bataljons, regimenten,
want Iwan Iwanowitsj was ijlings bevorderd.

Generaal, reed hij te paard van zijn hoogmoed,
de stok in zijn hand een rijzweep, een...?
Neen, dan toch liever te voet, liever schrijden
met de gouden sabel, de sabel-die-blonk aan zijn

zijde

mars, twee, drie naar 't paleis van zijn hut
maar de lange sabel, ach, deed hem struikelen
en hij viel voorover, links twee, in de donkere beer-

put.