Ex toto corde

[p. 62]

Het meisje met de rode hoofddoek

Ik denk aan het meisje met de rode hoofddoek,

Pavlova.

Kind was zij in ons dorp aan de Wolga - maar een

rover

kwam, vertelt men, en sommigen zelfs fluisteren:
de duivel! Bij storm en sneeuwjacht kwam hij in

het duister en

voerde haar mee en zij ging met hem, zingende, een

kind

nog was zij, maar haar zingen klonk mooi, en hoog

boven de wind.

Hoe was haar leven? Wat weet ik van haar leven?

Zij verkocht

meloenen, zegt men, op de markt in Minsk. Maar

ook in Kirof

is zij gezien. Anderen zagen haar dansen en zingen
- een gouden straal van de ring aan gods vinger -
zo danste Pavlova over de zee van het leven.

Als een slank scheepje aan de golven, zo heeft zij

zich gegeven

aan wie haar verlangde, aan al wie haar nam. Dan

- leek het niet eeuwen

later? - is zij teruggekeerd, bij avond, het sneeuwen
ving aan met het duisteren, men zag enkel de rode,

felrode

hoofddoek - o, de rode hoofddoek van Mirjam

Pavlova.

Veel was er veranderd. De graaf gedood - verdreven
de koelaks - de steppen, voorzomers zeeën
van helgeel goud, waren nu in het bezit der kolcho-

zen.

[p. 63]

 

Een vreemdeling, een stadsman uit Samara, was

 

gekozen

 

tot leider. Strenger heerste hij, zei men, en hij

 

woog zwaarder

 

dan ooit één koelak uit den verren tijd van de

 

Tzaren.

 

Zó anders waren de dagen - maar het leven,

 

 

 

de aldag van de moejik, kou, angst, armoe, dat was

 

alles gebleven

 

zoals het blijven zal tot in de eeuwen der eeuwen.

 

 

 

Maar Mirjam was weergekeerd in ons dorp aan de

 

Wolga.

 

Ontferme zich over haar de zwarte maagd van Ak-

 

tholva!

 

 

 

Nòg was zij mooi om te zien, onze blonde Pavlova,

 

die dansende heenging, des duivels verloofde.

 

Wat hij haar liet en wat de anderen niet roofden

 

dat was, dat is haar rode hoofddoek, het tooisel

 

van de vrouwen der kaspische toendra's, aan de

 

Wolga.

 

 

 

O rode hoofddoek van Mirjam Pavlova, van Olga,

 

van Natasja, Pulcheria, van mijn moeder, mijn zus-

 

ter,

 

van mijn geliefde. - O broeders, wie kust er

 

voor mij de golven der Wolga, het groen van haar

 

oever,

 

nu ik ver ben, verdreven in den vreemde en droever

 

dan ik ooit was in uw armen, aan uw boezem, o

 

Ruskia, o Moeder?