Ex toto corde

[p. 55]

Uitvaart

Aan mijn vriendinnen en vrienden

Als ik de ogen sluit, zie ik ze staan -
in somber zwart, misschien een enkle vrouw
lichter gekleed, in parelgrijs of blauw -
op Eik en Duinen in de donkre laan.

't Zal in de buurt zijn waar ik eenmaal stond
als kind en kleumend aan het open graf
van haar die mij het leven en zijn dromen gaf,
en om wier schim ik nergens vrede vond.

Ik zie ze staan, ik zie hoe, vier man sterk,
de helpers bezig zijn met touw en schraag
en hoe de kist bedekt met bloemen traag
naar 't donker daalt langs de arduinen zerk.

Die grauwe steen draagt - voor het laatst - mijn

naam

waarmee zo menig vers werd gesigneerd
die naam, bespot, beschimpt, bemind, vereerd,
de signatuur van een verbleekte faam.

Het kàn gebeuren, elke dag of nacht,
en, vraag ik van de dood barmhartigheid
dan is het niet om uitstel of respijt,
doch dat hij toesla, snel en onverwacht.