Ex toto corde

[p. 54]

Homo decipiatur

Aan Mr. Dr. Jos. Schröder

Nu ik herinnering heb aan sawahs en woestijnen,
ijszeeën, havens, tempels en bordelen,
nu ik mijn sporen liet in al de werelddelen
strooi ik ervaring uit als paarlen voor de zwijnen.

Joffers der vrije liefde bedelen om gedichten,
liefst zwoel, of een verhaal uit Duizend en één Nacht

en

zijn nauwelijks in staat het einde af te wachten
om mij haar commentaar aanschouwelijk toe te

lichten.

Maar 't feest gaat uit. Dovende kaarsen walmen.
Liever dan afgelikt door die gespleten tongen
deel ik den haard met haar die 'k in mijn jeugd be-

zongen

en die mij heeft bemind bij noorderlicht en palmen.

Wat dwaas en nutloos is die schepping, wel bekeken.
Toen ik jong was en mijn bloed fel door de aderen

stroomde

weerhield me 'n vage schroom, te nemen wat ik

droomde

heb 'k dromend van geluk veel grijpbaar schoons

verkeken.

Nu ik de wereld ken - mijn schaapjes op het droge -
en jonge schonen om mijn gunsten dingen
nu leef ik liefst alleen met mijn herinneringen
en glimlach om de mens, die eeuwig wordt bedrogen.