Ex toto corde

[p. 51]

Uit Karambool

Homerus van Rembrandt

Aan Dr. A. de Vries

De blik, die uit de blinde ogen straalt,
ziet werelden, onzichtbaar voor wie niet
bij zoveel duisters zoveel lichts geniet
en het geluk met zoveel leed betaalt.

Eén hand geheven en één hand in rust,
hoor, hoor, hij zingt, hij zingt een oud verhaal:
Odysseus streelt, in het donker van de zaal,
de koningsdochter, die zijn wonden kust.

De helden stierven, maar Homerus' lied
leert ons hun naam, hun vreugden, hun verdriet
en die het zong in blinde eenzaamheid.

Zo heeft dan Rembrandt hem gekonterfeit:
dat oud gewaad, dat moede blinde hoofd,
maar in een gloed van goud die nimmer dooft.