Ex toto corde

[p. 52]

Bemin mij nog

Bemin mij nog, ook nu het najaar wordt,
de sponde is kil en grijs het morgenlicht,
de bloemen welken en het blad verdort,
heb mij nog lief, ook nu mijn zomer zwicht.

De pijn van het afscheid brandt mij in de keel
de weemoed om 't meedogenloos verval,
de bittere zekerheid: daar is zoveel
dat ik nooit meer zien, dat ik nooit meer horen zal.

Ik weet: voor anderen komt de lente weer
vol hoop en jeugd en tedere maneschijn,
ik weet: de bronst van zomergloed keert weer
de boom zal zwaar van rijpe vruchten zijn.

Mij wacht de schemer der herinnering:
zachte muziek en het grijzend vergezicht
op wat aan bloemen van de jeugd verging.
Heb mij nog lief ook nu mijn zomer zwicht.