Ex toto corde

[p. 27]

Consummatum est

De hagen rotten langs de drasse wegen,
een vogel sterft op het doorweekte mos,
de donkere dennen druilen in den regen,
de dood ligt languit in het grijze bos.

Dan kwam de storm en sloeg de laatste blaren,
het rood der beuken werd oud bloed,
de reeën vluchtten; tussen hazelaren
verloor de eikestruik zijn laatsten gloed.

Het feest heeft uit. De vrouwen zijn verdwenen.
Muziek verwoei. Er is geen kind, dat lacht.
De bloemen liggen dood tussen de stenen.

De kaarsen doven langzaam in den nacht.
Het glas op tafel breekt, de druppels wenen
als rode tranen op den vloer. Het is volbracht.