Ex toto corde

[p. 23]

Uit Het negende uur

Alleen het lied

Aan Adriaan Roland Holst

Mij is geen ding gebleven dan het lied,
de hoop dat het na mijn dood zal duren,
al het andere zocht ik, maar ik vond het niet.

Want wat is de herinnering aan uren
dat bloemen bloeiden in het juichend licht?
De zekerheid dat zij niet mochten duren.

Niets is bestendig van wat is gericht
om naar het lijf te leven en te sterven,
het bloeit één dag, het kwijnt bij dalend licht.

Wie het één bezit moet al het andere derven,
het vlammendst vuur dooft tot een smeulebelt,
de witste sneeuw dooit weg in grauwe verven.

En ach, haar blik, haar mond, het ongeteld
omarmen in de nachtelijke dreven,
haar fluisteren, dat mij zoveel heeft verteld.

Ook dat ging heen, mij is geen ding gebleven
van wat ik had of deed, alleen het lied,
het staamlend lied dat ik schreiend heb geschreven.