Ex toto corde

[p. 24]

De merel

Aan Ko en Bep Dommisse

Er was een merel die mij riep
en ik die graag in bossen sliep
ging heen van waar ik had gerust,
gedreven door mijn zwerverslust.

Maar 't land waarheen die zang mij riep
was eindloos ver en eindloos diep,
daar waren doornen ongeteld,
ravijnen tussen veld en veld.

En ik werd weifel-ziek en bang,
verstorven was de vogelzang
en 't bloemenbed, waar 'k diep vermoeid
ternederlag, was uitgebloeid.

Ik zocht en riep, ik zocht, maar vond
geen kinderlach, geen vrouwenmond,
en langzaam daalt de winternacht
waar 'k zon en zomer had verwacht.

Verloren is wat ik ooit bezat,
verlaten wat ik heb liefgehad,
ik ben bedrogen en misleid
door schijngeluk en ijdelheid.

En toch, ik treur niet om mijn lot,
want dieper dan elk aards genot
boeit mij het lied - en dat gedijt
't rijkst bij leed en eenzaamheid -