Ex toto corde

[p. 21]

Uit Nocturne

Nieuw zelfportret

Een blik die vreemd in de eigen ogen schouwt
en zich verbaast, dat daar de gloed nog smeult
van jeugd's getij, de neus te recht gebouwd,
de mond die met den lach der ogen heult.

Maar dan iets ernstigs, iets van eeuwen oud
dat zich niet gans bewust is maar dat wacht
op het ogenblik dat zich in blinkend goud
de tijd herstelt, der springfonteinen pracht.

Iets van een zwerver die een woning zoekt,
iets van een zeeman die zijn boot vervloekt,
iets van een vlieger die te paard wil rijden.

Maar dan, als al die dingen van hem glijden,
een zeer eenvoudig man die rookt en lacht
en die zijn kinders op het schoolplein wacht.

1941