Ex toto corde

[p. 18]

Laatste nacht

Leid mij nog eenmaal in uw gaard,
de nacht is koel, de wind bedaart,
dit is de laatste, laatste nacht.
Leid mij nog eenmaal tot den pracht
van uwen tuin, het heuvelland
des zachten boezems, waar mijn hand
zo vaak verdwaalde en zwerven bleef,
totdat een wilder drift hem dreef
naar 't woud der schaamte, 't blond gewas,
dat schemert in de gouden plas
van 't licht der maan; nachtvogel, zing,
straks wordt uw lied herinnering,
als 't morgenlicht mij vluchten doet
uit deze tuin, voorgoed, voorgoed.

Sla uwe armen om mij heen,
verleid met leugens mijn verdriet,
zeg, dat gij nimmer mij alleen
zult laten in dit ver gebied.
Hoort gij de droeve gamlang niet,
die in de verre rimboe klaagt
en klagen zal, tot d'ochtend daagt,
zijn onheilspellend afscheidslied?

O, wieg mij in uw zachte boot,
de koele vijver van uw schoot;
de laatste nacht ziet door het raam,
wij blijven eeuwig, eeuwig saam.