Ex toto corde

[p. 17]

Angkor Vat

De maan schijnt schuin over de vreemde tinnen
van de eeuwenoude tempel Angkor Vat,
de zware schaduw van de gangen binnen
verbergen de heilige, aangebeden schat
van duizend beelden, boeddha's en godinnen
uit kostbaar jade of in goud gevat.

O diep geheim waarnaar ik zit te staren,
o dode pracht, kon ik u levend zien,
maar de oude stilte blijft het beeld bewaren
dat eens hier leefde en nimmermeer nadien.
Geboren uit den schoot van duizend jaren
heersen thans schimmen die geen oog kan zien.

Maar nog kan ik niet scheiden van het verlangen
dit wonder op te wekken uit den dood.
Waar is mijn paard, met het kleurig tuig omhangen?
Krishna, herrijs nu uit der eeuwen schoot.
Vervul met uw gejuich de lange gangen
de morgen daagt, de horizon wordt rood.

Een prins zal naast u door de poorten schrijden
de zalen door tot voor den hogen troon,
gegroet door hovelingen aan weerszijden,
begeerd door concubines van de kroon
en dan weer heengaan om opnieuw te strijden
met geesten uit het woud, met Mara en zijn zoon.

De maan schijnt schuin over de vreemde tinnen
van de eeuwenoude tempel Angkor Vat,
de mens blijft levenslang een droom beminnen
en sterft vóór hij het leven heeft gevat,
een vleermuis hangt zijn droevig lied te zingen,
langs de ringgracht schuift een grauwe waterrat.

Sièm Réap, 1937