Ex toto corde

[p. 12]

Uit In ballingschap

Zelfportret

Een prins van Frankrijk en het zoet Navarre
heeft blauwe ogen, donkerblonde haren,
maar geen paleizen meer en geen vazallen,
want heersen doen in deze eeuw barbaren.

Geef hem de koelte weer van kathedralen
en bloeiende gazons met ruisende fonteinen,
muziek en toortslicht in de hoge zalen,
de gloed van kruistochten en van festijnen.

Een leven, vol herinnering en dromen,
blijft onbenut en roeit zichzelve uit,
het lost zich op in sombere fantomen.

Maar soms, opeens, moet dit moe hart weer spreken,
een oud kasteel dat zich nog eens ontsluit,
een laatste zwaan waarvan de ogen breken.

1938