Ex toto corde

[p. 13]

In memoriam patris

Een vuurge krijger, die de beker hief
bij 't hese zingen van de tentgenoten;
vrouwen en paarden had hij grimmig lief;
hij had zijn degen in de borst gestoten

van een vervloekte Pruis; zijn geld verspild
aan tientallen galante avonturen,
en, bij het stijgen van zijn ster, gewild,
dat deze jeugd een eeuwigheid zou duren.

Toen kwam een dag, dat God Zijn dienaar sloeg,
hij proefde droesem in de zoetste wijnen
en vreesde het bloed, dat door zijn aderen joeg
en schold het leven paarlen voor de zwijnen.

Hij trok, vereenzaamd, in een oud kasteel,
hoorde de winden om de torens zingen,
gezeten voor het haardvuur las hij veel.
Teruggekeerd tot zijn herinneringen

en de oude boeken over zijn geslacht,
begon hij wild en roekeloos te dromen,
spelde de profetieën na en dacht,
dat nu het nieuwe rijk spoedig zou komen.

Verwachtte het iedere dag en iedere nacht,
werd nimmer, nimmer moe het te verwachten:
zó diep vertrouwde hij op Gods almacht,
dat hij elk ander toekomstbeeld verachtte.

Hij was er zeker van: rechtvaardigheid
gebiedt, dat tronen, straffeloos ontnomen,
herrijzen zullen in hun heerlijkheid,
gelijk te lente blaren aan de bomen.

[p. 14]

 

Maar zelf een boom in herfstelijke bloei,

 

die nimmer aan de winter kon geloven,

 

zelfs toen de doodskou door zijn takken woei,

 

kwam hij de aandrang van de angst te boven.

 

 

 

Hij wilde, toen de dood hem reeds omspon,

 

en mildheid der natuur zijn geest verlamde,

 

nog scheep gaan, vóór de dag begon,

 

om toch in 's hemelsnaam op tijd te landen.

 

 

 

Misschien is toch, aan 't einde van zijn dag,

 

het groots visioen, waarvan hij koortsig droomde,

 

door God ten plan gezet, waar hij nu mag

 

heersen in 't eeuwig rijk, het niet-omzoomde.