Ex toto corde

[p. 10]

Het oude jachtslot

Voor C. Vos

Ja, nu geloof ik toch, dat er een leven
bestond vóór dit, welk ik nu leven moet,
't was in een oud kasteel met donkre dreven,
één ogenblik, toen joeg het door mijn bloed:

hier heb ik eens geleefd, eeuwen geleden,
daar hangt nog 't oude harnas aan de muur,
een hoog portret, scheef langs de wand gegleden
en in den breden haard 't gedoofde vuur.

Nu is het koud, de herfst kleurt in de tuinen
de blaren rood en paars, een gure wind
waait eenzaam en verlaten door de kruinen
der oude bomen, waar het treurig zingt.

Maar toch, 't is of ik aan 't begin der lanen
opeens 't rumoer der wilde jachtstoet hoor,
trompetgeschal, bazuinen en een gaan en
keren van honden, op het warme spoor

nog hongrig en belust; dan zie ik komen
de stoet van edelen, op een wit paard
mijzelf, en mijn twee jonge zonen
en de vicomte d'Atours met grijze baard.

Dan wordt het avond; in kristallen glazen
fonkelt de wijn; de zanger, aan het eind
der tafel, zingt van roem en helden en het dwaze
spel van de liefde, dat verheugt en schrijnt.

Dan gaan eensklaps de wijde deuren open,
onder de fakkel, die een krijgsknecht tilt,

[p. 11]

 

staat zij, jong, slank, en bij het lopen

 

wiegen haar heupen; in de verbaasde stilt'

 

 

 

hef ik het glas en zie haar zachte ogen,

 

haar mond, die lacht, geheel het vreemd festijn

 

dier dagen: het oude jachtslot met de hoge

 

tinnen, de fakkels en het vuur, de vrouwen en de

 

wijn.

 

 

 

Weer waait de wind en ik sta hier, verlaten, -

 

mijn hand heft een gevonden, late roos...

 

Waarom, o noodlot, ben ik neergelaten

 

in zulk een andren tijd dan die ik koos?