Ex toto corde

[p. 9]

Het dodenhuis

In memoriam matris

Een zoete lucht was in het huis
een herfstlucht van bedorven blaren
en waar twee mensen samen waren
klonk achter ieder woord geruis

dat vreemd was aan hun stem en ook
mijn vader had een paar gebaren
die hij niet kende - een verwonderd staren
naar dingen achter glas en rook.

De schemering keek door het grote raam
een koopman keerde huiswaarts met zijn waren,
zijn moedeloze stap - als liep hij jaren
zonder verpozen - klaagde het leven aan.

Waarom ben ik toen opgestaan?
Waarom de donkre gangen doorgelopen?
Welk noodlot deed de deur dier kamer open?
- Daar lag een stenen vrouw en keek mij aan!