De zegeningen der kerk
De zegening door een christen verricht, is een teken van de zegen van God. Alle christenen kunnen zulk een zegening uitspreken. Zo zegent de vader zijn kind voordat het gaat slapen; de moeder zegent het brood alvorens het te verdelen; ja, als wij over onszelf het kruisteken maken, beduiden wij daardoor dat wij aan God zijn toegewijd en zijn zegen over ons afroepen.
Daarnaast zijn er echter officiële zegeningen door de Kerk, welke worden aangegeven in het Pontificale, dat onder meer de zegeningen door de bisschoppen, en in het Rituale, dat onder meer de zegeningen door de priesters bevat. In de gebeden die deze zegeningen vergezellen, vraagt de Kerk dat God zijn goedheid moge schenken. De genade Gods wordt door deze naar haar oorsprong zuiver kerkelijke plechtigheden echter niet ‘betekend’; volgens het spraakgebruik der theologen zeggen wij, dat deze plechtigheden geen ‘sacramentele werking’ bezitten, maar slechts sacramentaliën zijn. Nimmer mogen wij deze sacramentaliën echter minachten, want het is de Kerk zelf die voor ons bidt.
Uit het Rituale der priesters volgen hieronder een aantal van de meest voorkomende zegeningen. Allereerst enkele zegeningen van heilige plaatsen, welke dienen voor de gehele gemeenschap der gelovigen; deze plechtigheden worden dan ook in het openbaar verricht. In de tweede plaats een aantal zegeningen over personen, over wie de Kerk, gezien de bijzondere omstandigheden waarin zij verkeren, de hulp van Gods bijstand inroept. In de derde plaats ten slotte een aantal andere zegeningen, onder meer over dieren en over voorwerpen. Dat de Kerk ook over tal van in zich onverschillige werktuigen en gebruiksvoorwerpen Gods zegen afroept, mag ons niet verwonderen. Voor den christen
Auteursrecht onbekend