Voetje van de vloer

[p. 39]

De luchtballon

Ze dansen aan een touwtje
hoog uit boven de stok
van 't luchtballonnenvrouwtje
in haar verschoten rok.

Hoe langer ik blijf kijken
- en kijken moet je wel -
hoe mooier of ze lijken,
zo glanzend en zo hel.

Wat denk je dat ze spelen?
Ze spelen ‘pak me maar’;
de groene pakt de gele
en die de blauwe daar.

Maar dan zie ik die ene,
die ene middenin,
ik rek mij op mijn tenen,
ik houd mijn adem in.

‘Die daar’, zeg ik, ‘die wou ik’,
en ik betaal contant
en even later houd ik
hem bevend in mijn hand.

Hij huppelt en hij wiegelt,
hij draait en hij doet dol;
de hele wereld spiegelt
zich in die rode bol.

[p. 40]

[p. 41]

 

Weet jíj hoe 't is gekomen

 

dat 't touw mijn hand uitschoot?

 

Ver weg over de bomen

 

verdween hij, klein en rood.

 

 

 

Vliegt hij misschien vanavond

 

langs jullie dakraam heen:

 

je weet waar hij vandaan komt,

 

want zó is er maar één.