Voetje van de vloer

[p. 23]

Bertje Brommers broek

Bertje Brommer mocht vandaag
- want hij wou 't zo vreeslijk graag -
na een heleboel gepraat
in zijn nieuwe broek op straat.

Nou, zo zie je er niet veel,
't is een broek van ribfluweel,
zakken niet opzij alleen,
maar van achtren ook nog één.

Zo liep Bertje Brommer daar
als een prins op het trottoir
en geen kind kwam om de hoek
of het keek naar Bertjes broek.

Als een prins, zei ik, maar ja,
Bertje Brommer wou weldra
liever Bertje zijn dan prins,
want zijn vriendje kwam daarginds.

Met een schepnet in de hand
ging die langs de waterkant.
Hoepla, met drie sprongen was
Bertje naast hem in het gras.

‘Kijk’, zei Bertje, ‘kikkerdril.’
‘Stil’, zei Tom, zijn vriendje, ‘stil,
in die modder op de grond
staat een snoek van wel vijf pond.’

[p. 24]

[p. 25]

 

Bertje Brommer zag hem niet,

 

Bertje boog zich over 't riet,

 

verder nog, tè ver; hij schoot

 

kopje onder in de sloot.

 

 

 

Even later - wat was dat? -

 

trok een optocht door de stad.

 

Waar kwam die zo gauw vandaan?

 

Bertje Brommer liep vooraan.

 

 

 

Een troep jongens zong in koor

 

achter Bertjes druipend spoor,

 

wijzend op zijn natte broek:

 

‘wie wil er nog vette snoek?’

 

 

 

Bertje Brommer zit nu thuis

 

en zijn broek zwaait achter 't huis

 

- je herkent hem haast niet meer -

 

aan de waslijn heen en weer.