Kabeltje maakt televisie

[p. 164]

Een hand van Sinterklaas

Voor Kabeltje en nog wel een miljoen andere kinderen is het vandaag de mooiste dag van het jaar. Sinterklaas zal op zijn schimmel door de stad rijden en de televisie is erbij! Kabeltje heeft er de hele nacht niet van kunnen slapen en als hij Margrietje de volgende morgen heel vroeg afhaalt, zegt ze precies hetzelfde: ‘Ik heb de hele nacht wakker gelegen, zó bang was ik dat ik me verslapen zou.’

‘Kom maar gauw mee’, zegt Kabeltje, ‘de auto's wachten al!’ De hele rij televisie-auto's, volgeladen met lampen, kabels, microfoons en camera's staat al voor de studio.

‘Instappen, jongens!’ roept iemand, ‘bij Sinterklaas kun je niet te laat komen!’

En daar gaan ze; de grote studio-wagen, de wagen met de toren, de camera-wagens en de wagens voor de mensen. Kabeltje en Margrietje zitten natuurlijk voor een raampje. Als ze

[p. 165]

in de stad komen voelen ze zich zelf ook een beetje gewichtig, want de kinderen, die al langs de kant staan, beginnen te juichen als ze de televisie-wagens zien en zwaaien naar de mensen in de busjes. Kabeltje en Margrietje zwaaien terug en Margrietje zegt: ‘als ze wisten wat wij voor een mooi plaatsje hadden om de optocht te zien, zouden ze vast jaloers zijn.’

Ja, het is het mooiste plaatsje wat je bedenken kunt, waar Kabeltje en Margrietje straks komen te staan. Voor één van de camera's hebben de mannen in de studio een soort duivetil getimmerd: een hoge paal met een plat dakje erop, waar net een camera en een camera-man op kunnen staan. Die duivetil, zoals iedereen hem noemt, komt naast de burgemeester te staan, die Sinterklaas tijdens zijn tocht door de stad zal begroeten. ‘En als jullie je nou héél klein maken en niet al te veel bewegen, kunnen jullie er nog bij op dat dakje’, heeft meneer Peter, de camera-man gezegd.

Nou, je begrijpt hoe Kabeltje en Margrietje stralen als ze hoog boven de hoofden van de mensen op hun dakje staan. Ze moeten elkaar wel stevig vasthouden, want klein is het, maar zeker een kilometer ver kunnen ze de straat zien, waarlangs het witte paard met Sinterklaas erop straks zal komen rijden.

De kinderen, die gewoon op straat achter een stevig hek staan te wachten, kijken telkens omhoog naar Kabeltje en Margrietje en vragen: zie je al wat? Eén jongetje met dikke rode wangen houdt geen oog van Kabeltje af.

‘Mag jij daar staan?’ vraagt hij als Kabeltje ook naar hem kijkt. ‘Ja’, zegt Kabeltje, ‘wij horen bij de televisie. Daarom mag het.’ De ogen van het jongetje worden nog groter en hij wijst naar de camera en meneer Peter die vast probeert hoe hij de mooiste plaatjes maken kan.

[p. 166]

‘Oooo...’, zegt het jongetje, ‘is dát nou televisie?’

‘Wat!’ roept Kabeltje, ‘heb jij nog nooit televisie gezien?’

‘Jawel’, zegt het jongetje, ‘bij ons in het dorp heeft het café er één en daar kijken vandaag alle kinderen. Maar dat is een heel ander kastje dan dit.’

Kabeltje lacht zo hard dat hij bijna van het dakje afvalt. ‘Natuurlijk, domoor’, roept hij, ‘dit is een camera, waar ze televisie mee maken.’

De mond van het jongetje gaat open. ‘Heus waar?’ vraagt hij, ‘heus waar?’ ‘Heus waar’, zeggen Kabeltje en Margrietje allebei. ‘Dus...’, zegt het jongetje, ‘wat ze bij ons in het dorp straks zien, dat zie ík hier!’ Zijn rode wangen worden nog roder. ‘Misschien... heel misschien zien ze míj ook wel, hè’, zegt hij; maar meteen daarachter aan lacht hij verlegen. ‘Nee, nee’, zegt hij, ‘dat zou ál te mooi zijn. Dat zouden ze bij ons in het dorp niet eens geloven.’

‘Is jouw dorp ver?’ vraagt Margrietje.

Het jongetje knikt. ‘Zo ver als je maar bedenken kan’, zegt hij, ‘ik ben vanmorgen om vier uur met de grote groentewagen mee-

[p. 167]

gereden die hier naar de markt moest. Het was nog helemaal nacht toen we weggingen en het was erg koud tussen de spruitjes en de rode kolen, maar dat vond ik niks erg, hoor, want nog niet één jongen bij ons in het dorp heeft Sinterklaas wel eens echt gezien.’

‘Ooooo...’, zeggen Kabeltje en Margrietje allebei, want ze wisten niet dat je zó ver weg kon wonen! Kabeltje kijkt een beetje bezorgd naar de plek waar het jongetje staat. Hij is nog niet zo erg groot, kleiner dan Kabeltje en Margrietje en vlak voor zijn neus staan twee mannen met trompetten, waarmee ze straks het sein moeten geven dat de stoet er aan komt.

‘Als je het daar maar goed ziet’, zegt Kabeltje.

‘O, jawel hoor’, knikt het rode hoofd van het jongetje, ‘als ik maar een héél klein stukje van de mantel van Sinterklaas zie of misschien het puntje van zijn mijter of zijn baard, nou, joh... dan geloven ze me al niet bij ons in het dorp.’

Kabeltje kijkt naar Margrietje en Margrietje kijkt naar Kabeltje. Ze denken allebei hetzelfde: ‘wij hebben Sinterklaas al zó vaak gezien...’

‘Zullen we?’ vraagt Margrietje. Kabeltje kijkt even opzij naar meneer Peter, die druk bezig is met zijn camera. ‘Hij heeft gezegd, jullie tweeën, maar geen muis er meer bij’, fluistert hij.

‘Als we ons nou nóg een beetje kleiner maken’, fluistert Margrietje.

‘Ja’, fluistert Kabeltje terug, ‘maar als hij het ziet!’

‘Mijn cape!’ sist Margrietje in zijn oor en ze haalt haar blauwe plastic cape tevoorschijn, die haar moeder heeft meegegeven voor als het regenen gaat. ‘Ja, schitterend’, lacht Kabeltje en hij gaat op één knie zitten en wenkt het jongetje. ‘Hoe heet je?’ vraagt hij. ‘Gijs-Jan’, zegt het dikkerdje. ‘Je mag erop, maar

[p. 168]

denk erom dat niemand van de televisie je ziet, hoor, want eigenlijk is het maar voor twee kinderen.’

Gijs-Jan durft het bijna niet te geloven. Hij wil een heleboel tegelijk zeggen, als Kabeltje en Margrietje hem ieder aan een arm omhoog sjorren achter de rug van meneer Peter. Margrietje slaat hem maar gauw de plastic cape over zijn hoofd, zodat er geen woord meer uitkomt.

‘Hé hé’, roept meneer Peter, die zich net omdraait omdat hij zijn dakje voelt bewegen, ‘een beetje rustig, jongens.’ Gelukkig ziet hij alleen maar een soort blauwe luchtballon, waaronder net twee kinderen kunnen zitten.

‘Hebben jullie het koud?’ vraagt hij verbaasd.

‘Nee, meneer Peter’, piept de stem van Margrietje, ‘we vinden het leuk: een tentje.’

Het klinkt een beetje benauwd omdat ze zich zo verschrikkelijk klein moeten maken met dat dikke jongetje tussen zich in, maar meneer Peter heeft het te druk met zijn camera om er verder op te letten. De mannen met de trompetten komen nu ook in beweging en de burgemeester verschijnt al op de stoep.

De wangen van Gijs-Jan glimmen als rode appeltjes en hij knijpt de armen van Kabeltje en Margrietje bijna blauw. ‘Dat geloven ze nooit, dat geloven ze nooit’, zegt hij telkens.

Maar wat er verder gebeurt, dat gelooft Gijs-Jan zelf bijna niet. Als het witte paard van Sinterklaas vlakbij is gekomen, als hij naar alle kinderen heeft gewuifd en een vriendelijke buiging heeft gemaakt naar de burgemeester, die een mooie toespraak houdt, dan ziet hij opeens onder een blauwe plastic cape uit drie stralende gezichten vlak boven het hoofd van zijn paard. ‘Dag kinderen’, zegt hij met zijn zachte vriendelijke stem. Zijn hand in een mooie witte kanten handschoen komt omhoog en drukt

[p. 169]

de hand van Margrietje, van Kabeltje en Gijs-Jan!

In dat café, ver ver weg in dat dorp zijn de kinderen er net zo stil van als Gijs-Jan zelf, die zijn eigen hand telkens nog blijft bekijken op de lange lange rit tussen de groentekistjes naar huis.