Kabeltje maakt televisie

[p. 160]

De sneeuwballen

‘Nou moet je opletten!’ zegt Kabeltje als de grote lichten in de studio aanschieten boven het stukje sneeuw dat de mannen van het dekor hebben gebouwd. ‘Oooo...’ roept Margrietje, die op haar tenen gaat staan, ‘net een echt bos in de sneeuw!’

‘Ssst...’, fluistert Kabeltje, de muziek begint!’ De mannen van het orkestje zetten hun trompet aan de mond en de piano laat een muziekje horen dat je meteen aan dansende sneeuwvlokjes denken doet.

‘En nu...’ fluistert Kabeltje, ‘nu komt het...!’

Deze keer zegt Margrietje nog langer ooooh en ze blijft met open mond kijken naar de zangeres die er in haar witte bontmantel en met vlokjes sneeuw op haar haren, uitziet als een echte sneeuwprinses. Ze zingt een liedje over de winter en de sneeuw en Margrietje vindt het zó mooi dat Kabeltje haar aan moet stoten, als ze bij het eind van het lied heel hard begint te klappen. Maar niet iedereen is zo gauw tevreden als Margrietje. Met een voorhoofd vol rimpels van het nadenken komt de

[p. 161]

regisseur de trap af en blijft bij het sneeuwbosje staan kijken. ‘Het kan nog best wat leuker’, zegt hij, ‘wat vrolijker; er zou een arreslee doorheen moeten rijden of er zouden sneeuwballen moeten overvliegen, die kinderen in het bos aan het gooien zijn. Ja... Dat is een prima idee! Sneeuwballen! Hebben we nog zo'n doos staan?’

Meneer André, de toneelmeester gaat meteen op zoek; even later is hij terug met een doos. Maar ach... Er zitten nog maar drie sneeuwballen in en omdat ze al een beetje oud zijn, kun je heel goed zien dat het geen echte zijn.

Maar als een regisseur één keer iets in zijn hoofd heeft, zal het ook gebeuren. Er moet een chauffeur met een snelle wagen naar de stad om een doos namaaksneeuwballen te halen. ‘We vragen of wíj er ook eentje gooien mogen’, fluistert Kabeltje in Margrietjes oor, als iedereen in de studio met een volgend liedje bezig is.

‘Nu al?’ vraagt Margrietje en ze wijst naar de chauffeur, die na vijf minuten al weer op de drempel van de studio staat. De toneelmeester loopt vlug naar hem toe. ‘Nu al?’ vraagt hij ook. Maar de chauffeur schudt zijn hoofd. ‘Zeg maar tegen de regisseur dat ik er met dit weer niet zo vlug doorheen kan komen. Ik haal het nooit. Onmogelijk om op tijd te zijn voor de uitzending.’

‘Wat voor weer is het dan?’ vraagt de toneelmeester, die net als iedereen in de studio de hele dag geen stukje lucht te zien krijgt.

‘Het sneeuwt’, zegt de chauffeur en hij wijst op de witte vlokjes op zijn jas en zijn pet. ‘Sneeuw!’ Kabeltje en Margrietje kijken elkaar aan. Daar zitten ze nou de hele middag naar een stukje namaaksneeuw te kijken en buiten sneeuwt het echt! Ze hollen

[p. 162]

de studio uit en botsen in de gang tegen de regisseur op, die nog van niets weet. ‘Ho ho!’ zegt hij, ‘waarom zo'n haast?’

‘Het sneeuwt!’ roepen ze tegelijk en Margrietje trekt haar dikke wollen jasje al van de kapstok.

‘Wát!’ roept de regisseur, ‘sneeuwt het echt? Nou, maar dan móeten die sneeuwballen in mijn programma! Tsjonge, wat leuk, iedereen heeft nu zijn hoofd thuis ook vol sneeuw en daar kom ík met mijn programma! Prachtig! Precies op tijd!’

‘Ja, maar, u krijgt uw sneeuwballen niet op tijd’, zegt Kabeltje en hij wijst naar de chauffeur die net de studio uitkomt.

‘'t Is niet te halen, meneer de regisseur’, zegt de chauffeur, ‘de sneeuw ligt al zó dik!’ Hij wijst met zijn duim en wijsvinger aan hóeveel.

‘Kan me niet schelen, kan me niet schelen!’ roept de regisseur zenuwachtig, ‘ik zál en ik móet sneeuwballen hebben! Dan maar echte! Ze moeten zolang het lied duurt rondvliegen en uit elkaar spatten, precies als de mensen het de hele dag op straat hebben gezien.’

‘Maar echte gaat niet’, zegt de toneelmeester, ‘die smelten in vijf minuten als we er een stelletje klaar leggen.’

‘Wie heeft het over vijf minuten en wie heeft het over klaarleggen?’ vraagt de regisseur die er nu helemaal zin in begint te krijgen.

[p. 163]

‘Hé jongens, wacht eens even!’ roept hij tegen Margrietje en Kabeltje, die net de deur uit willen glippen. ‘Kunnen jullie goed sneeuwballen gooien?’

‘Nou en of!’ zegt Kabeltje, ‘we gaan er net mee beginnen!’

‘Luister!’ zegt de regisseur, ‘haal zoveel vriendjes en vriendinnetjes als je maar hebt. Jullie maken een lange ketting van kinderen van het pleintje voor de studio, door de gang heen naar binnen. De kinderen buiten rollen en rapen de ballen, ze geven ze door aan de kinderen in de gang en de twee voorsten gaan op de drempel van de studio staan en zorgen dat de sneeuwballen door mijn programma vliegen.’

Met een rood hoofd van gewichtigheid stapt Kabeltje de straat op, want wíe is er ooit gevraagd om sneeuwballen te komen gooien in een televisie-studio? Niet één kind zegt natuurlijk nee! Tien minuten later is de ketting van sneeuwbal-doorgevers al klaar; nóg tien minuten later ligt er een berg van wel honderd sneeuwballen voor de studio. Als de regisseur het sein geeft, beginnen ze: van de ene hand in de andere hand tot ze bij Kabeltje zijn, die de ballen met een mooie boog tussen de camera's en lampen door naar de zangeres en het sneeuwbosje mikt. ‘Net echt!’ zegt iedereen in de studio. ‘Net echt’, zegt de zangeres, die haar haren nu vol echte sneeuw heeft. En... ‘net echt’, zeggen alle mensen, die thuis voor hun toestel zitten.