Kabeltje maakt televisie

[p. 148]

De raket

‘Ooooo...’, zegt Kabeltje en nog eens ‘ooooooh!’ als hij op een middag de studio binnenkomt. Met zijn mond wijd open van verbazing blijft hij wel vijf minuten zo staan kijken.

Je weet niet of je droomt of wakker bent als je daar opeens binnenkomt. Alleen aan de camera's en de grote lichtbakken, die aan het plafond hangen, kun je nog zien dat je in een studio bent. Maar verder... Het is of je je ogen opslaat in een wereld waar je wel eens van hebt gedroomd, maar waar je niet van wist dat hij echt bestond. Je staat tussen de sterren! Om je heen donkerblauw licht of misschien is het geen licht, maar zijn het muren die nergens ophouden. Hoe dichter je erbij komt hoe verder ze weg lijken te schuiven. En in dat blauwe licht zweven sterren

[p. 149]

en planeten. O, natuurlijk, als je lang genoeg kijkt ontdek je dat het blauwe licht uit schijnwerpers komt die in alle hoeken zijn opgesteld. Dan zie je ook dat die zwevende sterren en planeten aan héél dunne draden zijn opgehangen, die je bijna niet ziet. Maar het blijft prachtig!

Meneer Arnold, de camera-man, die Kabeltje met open mond in die wonderlijke wereld ziet kijken, wenkt hem. ‘Kom eens, Kabeltje!’

Hij tilt hem op en laat hem in de camera kijken door een klein venstertje met een rubber lijstje erom. Door dat venstertje zie je precies het plaatje dat de camera maakt en dat straks door kabels en torens naar de televisie-toestellen in het hele land zal worden gestuurd.

De grote camera is op een gouden schijf gericht. De maan, dat zie je meteen. Hij ziet er precies zo uit als wanneer je er 's avonds uit het raam van je slaapkamer naar kijkt. Maar nu doet meneer Arnold iets! Terwijl Kabeltje door dat venstertje gluurt laat hij de camera op die gouden schijf toerollen. Die wordt groter en groter; je ziet bergen en dalen, schaduwen en een vreemd wit licht dat rondom de maan hangt. Het is precies alsof je er in een vliegtuig of raket op afsuist. Kabeltje schrikt bijna als hij dat suizen opeens echt hoort. ‘Zzzz... fiiiiii...’ Precies het fluiten van een snelle raket in de ruimte. Hij draait zijn hoofd van het venstertje weg en kijkt de studio rond. De professor! Dat hij daar niet aan gedacht heeft! Het is de professor die dat geluid maakt. Hij staat bij een grote grammofoon-machine: een veel grotere dan mensen thuis hebben. Als je wilt kun je er wel drie of vier platen tegelijk op spelen. Met zijn grote geleerde hoofd een beetje scheef, luistert de professor naar het geluid van de plaat die hij heeft opgezet. Hij knikt

[p. 150]

tegen de man díe de grammofoon bedient. ‘Prima’, zegt hij, ‘en nu het remmen van de raket als hij op de maan gaat landen.’

‘De raket?’ vraagt Kabeltje als de geluidsman een volgende plaat opzet, waar het remmen op staat. De toneelmeester, meneer André, die ook staat te luisteren, knikt naar Kabeltje. ‘Ja, je hebt hem nog niet gezien, want de professor moet hem nog in elkaar zetten.’

‘Een echte raket?’ fluistert Kabeltje.

‘Nou, ja... ècht’, lacht meneer André, ‘hij is natuurlijk niet zo groot als die van de ruimtevaarders. De professor heeft alles in het klein nagemaakt, zie je. Vanavond gaat hij de mensen thuis laten zien hoe dat nou allemaal in zijn werk gaat, zo'n reis naar de maan. Eerst zien we de raket... Dan de ruimte vol sterren en planeten. En dan hoe de man in zijn raket op de maan afsuist en daar gaat landen.’

‘De man in de raket?’ vraagt Kabeltje, ‘hoe kan dat? U zei toch dat het maar een kleine raket was?’

‘Nieuwsgierige jongetjes, hè...’ zegt een scherpe stem achter meneer André en Kabeltje. Ze draaien zich verschrikt om. De professor is geen vriendelijke man, dat zie je aan zijn gezicht. ‘Maar ja’, denkt Kabeltje, die verlegen opzij gaat, ‘als je zó veel aan je hoofd hebt met sterren, planeten en reizen daar naar toe, houd je geen tijd over om ook nog vriendelijk te zijn.’

Meneer André wijst Kabeltje een hoekje in de studio, waar geen planeten hangen. ‘Ga daar maar staan’, zegt hij, ‘daar loop je niemand in de weg en kun je toch alles zien.’

Kabeltje sluipt er op zijn tenen naar toe en gaat stilletjes op één van de kistjes zitten, waaruit de blauwe schijnwerpers gekomen zijn. Een beetje bang kijkt hij af en toe naar de professor, die tegen iedereen schreeuwt en telkens iets kwijt is.

[p. 151]

‘Waar is de maan nou weer?’ buldert hij tegen meneer André en hij buigt zich diep voorover naar één van de grote kisten die in de bergruimte achterin de studio staan. ‘De maan? Wat heb je met de maan gedaan, André?’

‘Die hangt al, professor’, zegt meneer André en je kunt horen dat hij ook al een beetje zenuwachtig is van al dat geroep en geschreeuw.

‘En de raket?’ roept de professor weer, ‘waar is m'n raket?’ ‘Die moeten we nog opstellen, professor!’ zegt meneer André voorzichtig, ‘als u me wilt zeggen hoe ik hem in elkaar moet zetten, dan...’

De professor bromt iets en begint stukken van de raket uit de grootste kist te halen. Een staartstuk van glimmend metaal, het

[p. 152]

middenstuk, waarin het stoeltje voor de maanreiziger al zit, geheimzinnige instrumenten en dan de neus van de raket en een glazen koepel, waardoor de ruimtevaarder om zich heen kan kijken. Samen met meneer André zet de professor de raket in elkaar. Kabeltje zou er het liefst met zijn neus bovenop hebben gestaan, maar ja, die professor... Hij moppert aan één stuk door en kijkt aldoor op zijn horloge, omdat hij bang is dat ze niet alles op tijd klaar zullen hebben. Nu is hij weer iets kwijt. ‘Het schakelbord!’ roept hij tegen meneer André, ‘waar heb je nou dat schakelbord weer gelaten, man? Het moet voor in de ruimte-kabine! Ik heb het zelf in de kist gedaan!’

‘U heeft het in uw hand, professor’, zegt meneer André zachtjes. De professor bromt iets en schroeft het schakelbord dan vóór de stoel van de maanpiloot vast.

‘En nu de man zelf’, zegt hij kortaf, ‘die moet erin vóór de glazen koepel erop gaat.’

Meneer André kijkt hem verbaasd aan. ‘De man?’ vraagt hij, ‘ik weet niets van een man. Bedoelt u dat wij een man hadden moeten vragen om hier in te zitten?’

‘Welnee’, roept de professor kwaad, ‘je ziet toch net zo goed als ik dat dit ding te klein is voor een man. De pop, bedoel ik. Geef hem eens aan. Hij ligt in de kist.’

Meneer André verdwijnt bijna helemaal in de kist en zoekt. Als hij met een rood hoofd weer boven komt, kijkt hij de professor aan. ‘Er ligt alleen een ruimtepak en een ruimtehelm in, professor. Maar géén pop!’

De professor wordt eerst rood en dan wit. Hij duikt ook in de kist, gooit het ruimtepak en de helm voor een héél klein mannetje eruit en blijft dan naar de lege bodem staan kijken.

‘M'n kinderen’, bromt hij, ‘natuurlijk m'n kinderen weer. Die

[p. 153]

spelen altijd schooltje met mijn ruimte-pop of ze laten hem rijden op de rug van m'n hond.’

Kabeltje, die bovenop zijn kistje is gaan staan, probeert niet te lachen en ook meneer André bijt zich op z'n lippen. Ze zien allebei die kinderen van de professor voor zich en het maanreizigertje dat zoet op een stoel zit of wordt rondgereden door de hond.

‘Wat doen we? Wat moet ik beginnen?’ roept de professor. ‘We kunnen toch geen lege raket naar de maan sturen! Het gaat er juist om dat we zien hoe een mens op de maan afkomt.’ Meneer André, die altijd oplossingen moet vinden als niemand

[p. 154]

meer raad weet, probeert al of hij zich niet zelf in de raket kan wringen. Hij is geen dikke man, maar het lukt hem toch niet. De professor loopt rond met de handen in zijn haar.

Achter zijn rug om schiet Kabeltje naar de raket toe en trekt meneer André, die zuchtend uit het veel te nauwe hokje klimt, aan zijn jasje. ‘Meneer André...’ fluistert Kabeltje.

Meneer André kijkt op. ‘Kabeltje!’ zegt hij verschrikt, ‘pas toch op! Als de professor je ziet!’ Kabeltje heeft de ruimtehelm op gezet en is nu bezig in het ruimtepak te stappen. ‘Het past prima!’ lacht hij. Meneer André kijkt hem met open mond aan. Dan begrijpt hij het. Hij zegt niets meer en helpt Kabeltje in het zilveren pak. Net als de professor, die wanhopig loopt te ijsberen, zich weer omdraait, laat Kabeltje zich op het stoeltje van de ruimteman zakken. De professor weet eerst niet wat hij doen moet. Nóg bozer worden of lachen omdat alles opeens is opgelost. Hij doet het laatste. Hij lacht en steekt een hand op naar Kabeltje, die onder het glazen koepeltje afscheid neemt van de wereld en zijn tocht naar de maan begint. Helemaal echt lijkt het, als je hem daar in zijn raket hoort en ziet wegsuizen. Vraag het maar aan iedereen, die de uitzending van de maan-reis heeft gezien!