Kabeltje maakt televisie

[p. 134]

Meneer Hulst weet alles

Meneer Hulst weet alles. Elke week komt hij naar de televisie-studio en geeft antwoord op vragen van de kijkers. Meneer Hulst weet altijd overal antwoord op. Nog nooit heeft hij hoeven zeggen: ‘het spijt me, maar dat weet ik niet.’

Van al dat weten heeft hij een heel ernstig gezicht gekregen en als hij loopt durft hij zijn schouders niet goed te bewegen. Misschien omdat hij bang is dat het zware hoofd, dat alles weet, dan aan het schommelen zal raken en dat al die gewichtige gedachten dan in de war zullen komen. Kijk, daar komt hij de studio uit, waar hij met zijn strenge ogen in de camera's heeft gekeken en verteld heeft wat hij weet. Hij trekt net zijn deftige zwarte hoed over zijn ogen, als er twee kinderen in de hal van de studio, verlegen op hem afkomen. Dat zijn Kabeltje en Margrietje. Meneer Hulst weet dat natuurlijk niet, want die

[p. 135]

heeft het altijd veel te druk met zijn moeilijke vragen om namen van kinderen te onthouden.

‘Mag ik u iets vragen?’ zegt Margrietje.

De meneer lacht zachtjes in zichzelf, want wat zou zo'n klein meisje nou kunnen vragen wat hij niet weet?

‘Zeg het maar!’ zegt hij, terwijl hij uit de hoogte op Kabeltje en Margrietje neerkijkt, ‘wat wil je? Een machine die je huiswerk in vier talen maakt? Een bril, waarmee je vier boeken tegelijk kan lezen? Een klok die bedtijd overslaat? Een vliegend schip, een onderzeefietsje? Zeg het maar, zeg het maar. Alles is te maken.’

‘Nee’, zegt Margrietje en ze schudt haar hoofd, ‘wat moet ik met al die dingen, meneer? Ik wou alleen maar even met u over juffrouw Bontje praten. U kent juffrouw Bontje toch, hè?’

‘Natuurlijk kent meneer Hulst juffrouw Bontje’, zegt Kabeltje. ‘Nee’, zegt meneer Hulst; tegelijk krijgt hij een kleur omdat die twee kinderen iets weten wat hij niet weet.

Margrietje lacht. ‘Dat bestaat niet’, zegt ze, ‘iedereen kent juffrouw Bontje. En ú moet haar zeker kennen; u komt hier iedere week!’

‘O’, zegt meneer Hulst, ‘is juffrouw Bontje een mens? Ik dacht dat het een boek was dat zo heette.’

‘U bent een grapjas’, zegt Kabeltje, ‘elke week als u de mensen over de wereld vertelt, komt zij van tevoren een glaasje water voor u neerzetten. En als u klaar bent, haalt ze het weer weg en zegt: dag meneer Hulst. Tot volgende week. Mij maakt u niet wijs dat u haar niet kent.’

‘Nee, heus niet’, zegt de meneer een beetje verlegen, ‘ik eh... ik heb mijn hoofd altijd zó vol met vragen dat ik niets anders zie.’

[p. 136]

‘Dan bent u de domste man die er bestaat!’ zegt Margrietje en ze lacht hardop. ‘En als u dan op straat loopt? Weet u dan helemaal niet wat er om u heen gebeurt? Hoe de mussen vechten en hoe het paard van de schilleman altijd precies voor het raam van de televisie-keuken stil staat?’

‘Waarom?’ vraagt meneer Hulst ernstig, ‘waarom doet ie dat?’ Kabeltje en Margrietje lachen. ‘Omdat ie daar een klontje krijgt van juffrouw Bontje’, zegt Kabeltje. En Margrietje zegt: ‘o, arme geleerde meneer, wat weet ú weinig!’

‘Ho ho ho!’ roept meneer Hulst, die het nu wel een beetje te erg begint te vinden, ‘je moest eens weten wat ík allemaal weet! Op alle vragen heb ik een antwoord! Hoe durf jíj nou te zeggen dat ik weinig weet!’

[p. 137]

‘Nou, we zullen eens zien’, zegt Margrietje eigenwijs, ‘laten we dan maar bij het begin beginnen.’

‘Wat is het begin?’ vraagt meneer Hulst.

‘Juffrouw Bontje.’

‘O ja, juffrouw Bontje, die de glaasjes water neerzet en zegt: tot de volgende week, meneer Hulst. Enne... Ze geeft altijd een klontje aan het schillenpaard. Je ziet meisje, ik hoef maar eenmaal iets te horen en ik onthoud het mijn leven lang.’

‘Mooi zo’, zegt Margrietje, ‘dan gaan we verder. Morgen wordt juffrouw Bontje zestig jaar! En wat doen wij daar aan, meneer Hulst?’

Meneer Hulst kijkt van de een naar de ander. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt hij.

‘Nou, hoe we een feest maken voor juffrouw Bontje’, roept Kabeltje een beetje ongeduldig.

‘Een feest... een feest...’ mompelt meneer Hulst en je ziet hem al denken aan alle boekjes over feest en feest-maken, die hij in zijn leven gelezen heeft.

‘Nee, nee’, zegt Margrietje, die meteen begrijpt waar hij aan denkt, ‘geen feest uit een boekje. Ik weet best wat juffrouw Bontje het fijnst zou vinden.’

‘O, ja?’ vraagt meneer Hulst nieuwsgierig, ‘wat dan?’

‘De vader van juffrouw Bontje was vroeger boswachter’, zegt Kabeltje, ‘heel lang geleden. Daarom heeft juffrouw Bontje nog altijd een beetje heimwee naar een stukje bos met paddestoeltjes en beukenootjes en ruisende blaadjes, waar de zon doorheen valt. Maar ja, ze heeft het veel te druk met alle glaasjes water en kopjes koffie in de studio. En ze is ook al een beetje te oud om helemaal naar het bos te gaan.’

‘O’, zegt de meneer, ‘is dat alles, maar dat is toch heel een-

[p. 138]

voudig. Dat stukje bos en alles wat jij opnoemt, hebben we zo.’ ‘Wát?’ vraagt Margrietje, ‘kunt u dan toveren?’

‘Toveren bestaat niet’, zegt meneer Hulst streng, ‘tenminste, ik geloof er niet aan. Maar domme kinderen, weet je niet dat er prachtige zonlicht-machines zijn en dat je paddestoeltjes en blaadjes kunt kopen, die er uitzien als echte en dat er wel een miljoen grammofoonplaten bestaan met bosgeluiden en blaadjesgeruis erop?’

Margrietje kijkt hem een beetje treurig aan. ‘Wat bent ú dom! Wat bent u verschrikkelijk dom’, zucht ze, ‘ik zal maar niets meer vragen, want u begrijpt er toch niets van. Kom mee, Kabeltje!’ Ze pakt Kabeltje bij de hand en wèg zijn ze. Maar meneer Hulst neemt het niet. Nog nooit heeft iemand zóiets tegen hem durven zeggen! Hij holt de straat op en loopt ze na.

[p. 139]

‘Wat dan?’ roept hij, ‘wat had je me dan willen vragen?’

Met een boos rimpeltje tussen haar ogen kijkt Margrietje hem aan. ‘ln het bos achter ùw huis staan de mooiste paddestoeltjes en u bent zo lekker lang! U zou de hoge takken die allemaal gouden blaadjes hebben voor ons kunnen plukken!’

‘ln het bos achter mijn huis?’ vraagt meneer Hulst stomverbaasd, ‘dat heb ik nog nooit gezien. Hoe weet jíj dat?’

‘Gewoon, gezien met mijn ogen’, zegt Margrietje, nog altijd een beetje boos.

‘Margrietje weet alles’, zegt Kabeltje.

‘Ja’, zegt meneer Hulst, ‘dat begin ik ook te merken.’

Hij doet verder precies wat ze hem vragen. In zijn auto rijden ze naar het bos achter zijn huis. En ja, hoor, daar zijn ze, de paddestoeltjes en beukenootjes waarover Margrietje verteld

[p. 140]

heeft. De wind suist door de gouden blaadjes. De hoed van meneer Hulst blijft aan een tak haken, maar hij laat hem daar hangen, want het is heerlijk die wind om zijn geleerde hoofd. Hè, lekker, hij hoeft ook zijn schouders niet zo stijf meer te houden. Waarom zou ie dat doen? Hij holt achter Kabeltje en Margrietje aan en klimt in de boom met de mooiste blaadjes om een paar takken voor juffrouw Bontje te plukken.

En als juffrouw Bontje de volgende morgen haar televisiekeuken binnenkomt, dan is de hele aanrecht in een prachtig stukje bos veranderd: mos en paddestoelen, kleine boomstronkjes en beukenootjes en ruisende gele blaadjes!

‘Nee, maar! Welke tovenaar heeft dat gedaan?’ roept juffrouw Bontje. Ze holt de studio binnen: ‘U, meneer de regisseur, U, meneer de camera-man, u, meneer van het licht? De meneer van het dekor? Van de grammofoon? O, wacht eens, jij zeker, Kabeltje? Of jíj Margrietje?’

Kabeltje en Margrietje wijzen allebei naar de lange meneer die ze bij de hand houden.

‘U, meneer Hulst? Was u die tovenaar?’ roept juffrouw Bontje. ‘O, nee hoor, nee niks ervan!’ roept meneer Hulst.

‘Maar het was wel erg knap om te weten dat dít mijn mooiste cadeautje is!’ zegt de jarige juffrouw Bontje. ‘Erg knap!’

‘Ik niet’, roept de geleerde meneer Hulst, ‘ik ben helemaal niet knap. Maar zíj...’ Hij wijst naar Kabeltje en Margrietje, ‘zíj weten dingen die in niet één boek van de wereld staan. Wat je van die twee niet leren kunt!’

Juffrouw Bontje lacht, Margrietje lacht en meneer Hulst en Kabeltje lachen. En de zon die over de gouden blaadjes heen in het keukentje valt, lacht ook en maakt alles nòg vrolijker.