Kabeltje maakt televisie

[p. 124]

Het bos van de televisie-masten

‘Maar u mòèt... U moet ons helpen, meneer!’

‘Ach meneer, help ons nou alsjeblieft.’

‘En is daar dan helemaal niets aan te doen, meneer?’

Met een zucht neemt Kabeltjes vader de haak van de hoorn voor het volgende telefoongesprek. Zo gaat het nu al uren lang. De telefoon staat er roodgloeiend van en hij zelf wordt een beetje schor. Hoor maar, ... wéér één.

‘Dag meneer... Ja, ik bel u maar, want we zitten zo met onze televisie, meneer. Niets dan stippeltjes en korreltjes, meneer. En mijn man wil het nieuws zien en ik het muziekprogramma en de kinderen de tekenfilm. Maar het blijft maar stippelen en korrelen, meneer!’

Voor de honderdste keer legt Kabeltjes vader uit wat er aan de hand is. ‘Ja, mevrouw, dat is de ijzel die zich op uw antenne heeft afgezet. Ja, dat krijgen we nu weer, niet waar? Ja, het spijt ons ook. Dag mevrouw...’

‘Hoe komt dat nou van die ijzel, vader?’ vraagt Kabeltje, die al een hele poos tussen twee telefoontjes door probeert zijn vader iets te vragen.

‘O, jongen, begin jij nou ook al? Ik heb mijn handen...’

[p. 125]

Maar voor Kabeltjes vader kan zeggen waarmee hij zijn handen zo vol heeft, rinkelt de telefoon in het portiershokje al opnieuw.

‘Ach, meneer... Kunt u mij misschien vertellen...’ En daar gaat het weer.

Kabeltje heeft er ook genoeg van en sluipt de studio binnen, waar dadelijk de uitzending beginnen moet. Maar ook daar is het niet gezellig.

‘We kunnen net zo goed een programma van alleen maar stippels en korrels uitzenden’, bromt de regisseur, ‘al mijn werk is voor niets.’

De drie muzikanten van het muziekprogramma mopperen ook, want ze hebben hun vrouw beloofd een knipoogje naar huis te sturen als ze op het scherm zijn, maar hoe kun je door al die stippels en korrels heen een knipoog sturen?

‘Ben jij nog niet naar bed?’ vraagt Dolly, de grote camera, die met een oog van ‘ik kan het ook niet helpen’ naar de muzikanten staat te kijken.

‘Nee, maar ik ga wel’, zegt Kabeltje, ‘ik heb geen zin om op te blijven voor een programma van stippels en streepjes en korrels.’

‘Je doet net of wij het kunnen helpen’, bromt Dolly.

‘Nou, wie dan?’ vraagt Kabeltje.

‘Dat zal ik je nog wel vertellen’, fluistert de grote camera, maar dan zegt ze niets meer, want de regisseur geeft een teken en haar rode lichtje gaat aan.

Kabeltje gaat naar bed. In de huizen naast hem en onder hem hoort hij zachte muziek gonzen van de drie muzikanten in de studio. Hij ligt zich af te vragen of er nog iets terecht zal komen van die knipoog en ook van de tekenfilm, die de kinderen

[p. 126]

wilden zien. Maar verder komt hij niet. Hij slaapt in en wordt pas wakker als er iemand met een hard ding op het raam tikt. Haastig komt hij uit bed en loopt rillend naar het gordijn. Achter het raam ontdekt hij Dolly, die met haar armpje tegen de ruit tikt. ‘Dolly!’ roept Kabeltje, ‘ben je er weer uitgelopen?’

‘Ja, natuurlijk’, lacht Dolly, ‘ik zou jou toch vertellen van de stippels en korrels. Kom maar mee, dan maken we er meteen een eind aan.’

Kabeltje doet het raam open en klimt op haar zadelt je; de deken van zijn bed die hij heeft meegesleept toen Dolly tikte, slaat hij om, want het is erg koud op de zwevende camera.

‘Waarheen?’ vraagt hij aan Dolly voor hij als in een tentje wegduikt in zijn deken.

‘Naar het bos van de televisie-masten’, zegt Dolly kortaf. En daar gaat ze al. Het is niet ver. Even later ligt het bos onder hen. Mast na mast steekt zijn metalen vingers in de lucht en als ze Dolly, de grote camera zien, wiebelen ze zachtjes heen en weer als groet.

‘Wat zien ze er mooi uit’, fluistert Kabeltje, die met één oog uit zijn deken kijkt, ‘ze lijken wel van zilver.’

[p. 127]

‘Dat is de ijzel op hun vingers’, zegt Dolly, ‘daar komt alle storing van stippels en korrels vandaan. Ze kunnen de beelden met hun vingers vol ijzel niet goed doorgeven, zie je.’

‘Kunnen we er iets aan doen?’ vraagt Kabeltje.

‘Jawel’, zegt Dolly, ‘we gaan naar de koning van het bos van televisie-masten.’

‘En wie is dat dan?’ vraagt Kabeltje, die nu zo nieuwsgierig is dat hij met twee ogen en een rode neus uit de deken tevoorschijn komt. ‘Nou, wie dacht je?’, lacht Dolly, ‘wie steekt er nou boven alle vingers van het bos uit?’

‘O, de haan! De torenhaan!’ roept Kabeltje, want vlak voor zich ziet hij het puntje van de toren met de grote gouden haan erop verschijnen.

‘Dag heer Haan’, zegt de zwevende camera.

‘Dag camera’, zegt de haan, die zich nieuwsgierig naar ze toedraait, ‘kan ik iets voor u doen?’

‘Ik weet het niet, heer Haan. Misschien wel...’ zegt Dolly, ‘het gaat om de mensen, ziet u. Ze hadden allemaal op een gezellig avondje televisie gehoopt, maar ja... De ijzel. U begrijpt het wel.’

[p. 128]

‘Ik begrijp het precies’, zegt de haan, ‘ik zal eens even kijken wat ik doen kan.’

Met een ruk draait hij zich om, zodat de gouden krul van zijn staart ze nu aankijkt. ‘Waarom doet ie dat? Is ie boos?’ vraagt Kabeltje. ‘Sssst... Welnee’, fluistert Dolly, ‘hij haalt de westenwind erbij.’

‘De westenwind?’ vraagt Kabeltje weer, ‘waarom juist de westenwind?’

‘Omdat die van de zee komt en zout is, domoor. De westenwind kan de ijzel ontdooien en van de masten blazen.’

Daar is de westenwind al; hij springt vrolijk op het bos van de televisie-masten af en blaast door hun vingers vol ijzel. Tikketik... tikketik... Overal hoor je kleine brokjes ijs naar beneden vallen.

‘Geweldig!’ fluistert Kabeltje, ‘en zo gauw! Kijk eens, er zit al bijna geen ijzel meer op de masten.’

‘Klaar!’ roept de westenwind tegen de torenhaan.

‘Ho ho ho’, zegt de haan, ‘geen half werk, westenwind, daar houd ik niet van. De ijzel er wel af, maar van al je zoute zeewind zitten hun vingers nu vol zout. Je weet wat er gebeuren moet!’

[p. 129]

‘Komt voor elkaar, heer Haan’, lacht de westenwind, ‘ik haal even wat wolken.’

‘Wolken?’ vraagt Kabeltje, ‘wat moet hij met wolken doen?’

‘Snap je dat niet?’ zegt Dolly, ‘regenwolken natuurlijk. De masten onder de douche om al het zout af te spoelen.’

Tsssssss... Daar is de westenwind al terug met een flink pak wolken dat hij hoog door de lucht voor zich uitduwt. ‘Dalen!’ buldert hij tegen het pak grijze wolken. En ze doèn het! Binnen een paar minuutjes klettert de regen over het bos van televisie-masten, over de gouden haan en over Kabeltje en Dolly.

‘Laten we maar gauw gaan’, zegt de camera, ‘we zijn nu toch klaar en ik heb geen zin om druipnat in de studio terug te komen.’

Zo hard als ze kan vliegt ze naar huis, maar de westenwind heeft er schik in gekregen en haalt steeds meer wolken naar beneden. Het regent dat het giet en als Dolly Kabeltje heeft afgezet op de rand van zijn bed, klettert het nog steeds op de daken. Kabeltje ligt er naar te luisteren.

‘Jongen!’ zegt zijn vader, die zachtjes de slaapkamer binnenkomt, ‘lig je nou met dat noodweer nog met een open raam?’

‘O, ik vind het fijn, hoor!’ zegt Kabeltje, die slaperig overeind komt, ‘nou regent het bos van televisie-masten tenminste schoon!’

‘Het wàt?’ vraagt zijn vader en hij kijkt Kabeltje verbaasd aan. ‘De masten!’ zegt Kabeltje, ‘de ijzel en het zout moesten er toch af!’

‘O, dàt. Ja, natuurlijk, daar heb je gelijk in. Dat je daar zo gauw aan denkt, midden in de nacht.’

‘U moest eens weten...’ denkt Kabeltje en net als in een tentje, duikt hij verlegen weg onder de dekens.