Kabeltje maakt televisie

[p. 119]

De camera's nemen vakantie

Met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden schildert meneer Belle boomstammen, takken en blaadjes op een muur in de studio. ‘Meneer Belle is een tovenaar’, zegt Kabeltje, die met open mond staat toe te kijken hoe die grijze muur een echt bos wordt. Meneer Belle zelf moet er om lachen. ‘Een goeie dekorschilder’, zegt hij, ‘moet zó kunnen schilderen dat je de vogels hoort fluiten als hij een bos maakt.’

De camera's, die ook geen oog van de groene bomen af hebben, zuchten ervan. ‘Wat moet dat heerlijk zijn’, zegt Dolly, de grootste van allemaal, ‘dat zachte groene mos onder je wieltjes en die blaadjes, die overal om je heen bewegen!’

‘En niet al dat licht’, zucht een kleinere camera; ‘en niet al dat lawaai’, roept de microfoon, die aan een grote hengel boven haar vriendjes hangt.

[p. 120]

‘Begrijp jíj’, vraagt Dolly, ‘waarom mensen al die dingen: blaadjes en bomen en zacht mos om op te liggen wel hebben en camera's niet? Wij werken toch zeker net zo hard als de mensen?’

‘Het is niet eerlijk!’ roept de microfoon, ‘kijk maar naar meneer Belle! Die heeft de hele dag hard gewerkt aan zijn geschilderde bomen en blaadjes. Nu staat hij z'n penselen schoon te maken en hij wordt al vrolijk als hij aan het echte bos denkt waar hij nu gaat uitrusten van zijn werk.’

‘Waarom?’ vraagt Dolly, en haar grote oog flikkert ondeugend, ‘waarom doen wij dat eigenlijk ook niet? Waarom gaan we er niet vandoor? Ook eens naar buiten? Lekker met vakantie!’

‘Ja ja ja... vakantie!’ roepen alle camera's en microfoons tegelijk, ‘ja ja, dat willen we ook!’

Kabeltje, die met meneer Belle de studio is uitgegaan, draait zich in de gang even om. ‘Hoorde u niets?’ vraagt hij aan meneer Belle, ‘ik dacht dat ik de wieltjes van een camera hoorde piepen!’

‘Het zullen de vogels in mijn bos wel zijn’, lacht meneer Belle. Hij springt op zijn brommer, zwaait nog eens naar Kabeltje en rijdt naar de echte bomen toe voor het helemaal donker is.

Voor Kabeltje is het bedtijd, maar al heeft hij een lange dag achter de rug, hij kan niet slapen. Wel drie keer komt hij overeind in bed, omdat hij beneden in de studio gerommel denkt te horen. ‘Ach nee, het kan niet’, zegt hij iedere keer tegen zichzelf en hij legt zijn hoofd weer op het kussen. Maar als het echt helemaal nacht geworden is en in alle huizen de lichten uit zijn, schrikt Kabeltje weer op. Nu weet hij het zeker! De grote deuren van de studio piepen en op de stenen in de hal hoort hij

[p. 121]

kleine wieltjes rollen en ook het zachte gezoef van kabels die achter de camera's aan slepen. ‘Het kan niet’, zegt Kabeltje nog eens, maar tòch springt hij uit bed en schuift het gordijn voor het raam open. En dààr in het licht van de maan ziet hij ze: een lange rij camera's en microfoons, die door de lege straat hobbelen.

‘Niet doen! Niet doen!’ roept Kabeltje, ‘dat mag toch niet! Hoe kunnen jullie er nou zo maar vandoor gaan? Wat zullen de camera-mannen morgen wel zeggen als er niet één camera meer is? En wie moet de kinderen thuis nou het bos van meneer Belle laten zien?’

Maar de camera's doen net of ze Kabeltje niet horen. Met een flink gangetje verdwijnen ze om de hoek van de straat. Kabeltje weet zich geen raad. Wat moet hij doen? Zo maar 's nachts uit bed gaan en de straat oplopen mag natuurlijk niet. Maar ja, de camera's! Honderdduizend mensen of nog wel veel meer zullen morgen voor een leeg schermpje zitten als hij ze zo maar

[p. 122]

laat gaan! Hij denkt niet langer na en laat zich langs de regenpijp naar beneden glijden. Op een holletje gaat hij achter de camera's aan. Hij ziet ze niet meteen, maar hij weet allang waar hij zoeken moet. Het bos! Het bos met de groene blaadjes en het zachte mos is vlakbij! Het eerste paadje dat hij ziet, schiet hij in en jawel hoor: Door de struiken heen ziet hij al een paar ondeugende camera-ogen glinsteren. Dolly, de grote camera ligt op haar zij bij een klein vijvertje, de anderen spelen boompje verwisselen en de microfoons vangen het geritsel van blaadjes boven in de takken.

Een klein konijntje zit met opgestoken oren naar die vreemde dieren te kijken en een paar vogels zijn wakker geworden en fladderen een beetje bang heen en weer. En dan opeens verschijnt Kabeltje in zijn streepjes-pyama tussen de struiken. Hij hijgt nog een beetje van het harde lopen en vóór hij iets zeggen kan is Dolly hem al voor. ‘Nee, maar!’ roept ze, ‘kijk eens wie we daar hebben! Dat is Kabeltje! Die denkt zeker dat ie ons terug kan halen!’

‘Niks hoor! Niks hoor!’ roept het hele koor van camera's en microfoons. ‘We zijn met vakantie! Zeg dat maar tegen de mensen en kinderen die naar de televisie willen kijken!’

‘Ja maar...!’ begint Kabeltje, maar hij komt niet verder, want een ondeugende microfoon laat zich aan haar hengel naar beneden zakken en schettert hard lachend in zijn oor. Kabeltje, die niet weet waar dat geluid opeens vandaan komt, denkt dat het een vreemd bosdier is, dat zich uit de takken omlaag heeft laten vallen. Hij schrikt zó dat hij het op een lopen zet. ‘Naar huis... naar bed’, denkt hij alleen nog maar, ‘en wat zíj doen moeten ze zelf maar weten!’ Heel bang en heel hard rent hij weg door het bos.

[p. 123]

‘Hé Kabeltje!’ roept opeens een stem en in het donker loopt Kabeltje recht in twee grote armen die hem optillen. Het is meneer Belle, die naar de nachtegaal komt luisteren.

‘O, meneer Belle!’ zegt Kabeltje, ‘de camera's... Ze zijn allemaal weggelopen... Ze willen vakantie en... ze zeggen dat ze nooit meer terugkomen!’

En nu kun je zien dat meneer Belle een echte tovenaar is. Hij klapt in z'n handen. Drie keer achter elkaar en héél hard. En als hij is uitgeklapt ligt Kabeltje weer veilig in z'n bed. Het bos ruist weer zo als een bos 's nachts ruisen moet, de studio is stil en donker en alle camera's en microfoons wachten op de camera-mannen en de mensen van het geluid.

Als Kabeltje 's morgens beneden komt en even om een hoekje van de deur in de studio kijkt, staat alles er weer, alsof er nooit één camera is weggeweest. Alleen kijkt om een boomstam in het bos van meneer Belle, een klein konijntje met opgestoken oren door de blaadjes heen. Kabeltje weet héél zeker dat die langoor er gisteren nog niet was. ‘Jij wou natuurlijk weten hoe het afliep, hè...’ fluistert hij.

‘Zeg maar: goed!’ lacht Dolly, die het konijntje ook heeft ontdekt en met haar grote oog tegen hem knipoogt.