Kabeltje maakt televisie

[p. 110]

Het pannekoekenhuisje

Wie zomaar van de straat de studio zou binnenkomen, zou heel lang met zijn ogen staan te knipperen en er niets van begrijpen. Iedereen zou denken dat hij tussen de bladzijden van een sprookjesboek terecht was gekomen, en dat alle sprookjes door een wonder levend waren geworden. Kijk maar eens even, daar zit de grootmoeder van Roodkapje in haar bedstee en even verderop stapt een deftige kat met laarzen aan in een prachtige koets. En dat lieve meisje in die glazen kist? En die zeemeermin met haar schubbenstaart? En dààr... wat is dat? Dat grappige huisje met een dak van echte pannekoeken? O, wacht eens even, daar staan twee kinderen voor. Een jongen in een blauw

[p. 111]

fluwelen broek en een rood hesje met koordjes en een klein meisje met een wit mutsje en een wit schortje voor. Nou ja, dat zie je zo, dat zijn Hans en Grietje, precies zoals ze er op het plaatje in het sprookjesboek uitzien.

‘O, Kabeltje!’ roept Margrietje, ‘je bent net de echte Hans!’

‘O, Margrietje!’ roept Kabeltje, ‘je bent helemaal Grietje!’

‘Stil’, zegt Margrietje, ‘daar komt de regisseur. We moeten luisteren naar wat ie zegt.’

De regisseur roept alle sprookjesmensen bij elkaar: de grootmoeder van Roodkapje, de gelaarsde kat, de zeemeermin, Sneeuwwitje, de prinses op de erwt, de keizer in zijn nieuwe kleren de varkenshoeder en Klein Duimpje.

‘Ziezo’, zegt de regisseur, ‘nu even goed afspreken, mensen. Jullie weten wat er gebeuren gaat. De camera's laten de mensen thuis tien sprookjes zien. Maar... We zeggen natuurlijk niet wélk sprookje, want het wordt een wedstrijd. Jullie moeten alleen maar doen wat de mensen of de dieren in het sprookje ook deden. De grootmoeder van Roodkapje heeft het heel makkelijk; die hoeft alleen maar met haar slaapmutsje op in de bedstee te zitten, Sneeuwwitje moet natuurlijk zorgen dat ze héél, héél stil ligt en Klein Duimpje moet oppassen dat hij zijn zevenmijlslaarzen niet verliest. En jullie, Hans en Grietje eten natuurlijk van de pannekoeken op het dak.’

‘Nou, dat is niet zo moeilijk’, zegt Kabeltje, ‘ik ben dol op pannekoeken.’

‘Ik wou dat ik jullie was’, zegt de varkenshoeder, ‘ik moet alleen maar met mijn vieze varkens in het hokje zitten. Boffers zijn jullie.’

‘Ssst... Stil nou, nog één ding!’ zegt de regisseur, ‘als de camera's op jullie afkomen en een plaatje gaan maken, moeten

[p. 112]

jullie al bezig zijn met wat je doen moet. Dus niet als het rode lichtje gaat branden pas beginnen met varkens hoeden of rond lopen op je laarzen of pannekoeken eten. Dat zou heel lelijk zijn, als de mensen dat thuis te zien kregen. Nee, het moet net zo zijn als in het sprookjesboek. Alles is al aan de gang. Begrepen?’

Iedereen roept: ‘begrepen’, en zoekt zijn plaatsje op: de kat bij zijn koets, de varkenshoeder bij zijn hokje, de grootmoeder in haar bedstee en Kabeltje en Margrietje bij het prachtige pannekoekenhuisje.

‘Moeten we nu al gaan eten?’ vraagt Margrietje zenuwachtig. ‘Nee nee, nog niet... Wij zijn nummer vier... Eerst komt Roodkapje, dan de zeemeermin, dan de varkenshoeder en dan pas wíj. Onthou het nou, domoor!’

‘Opgelet! We gaan beginnen!’ roept de regisseur, ‘iedereen stil in de studio. We repeteren het eerst een keer en dan gaan we het meteen uitzenden.’ De camera's rollen op de grootmoeder van Roodkapje af, die heel oud en heel ziek onder haar slaapmutsje vandaan in het grote camera-oog van Dolly kijkt. De tweede camera laat haar huisje zien en de derde een tekening van Roodkapje, die boven het bed van de grootmoeder hangt. De eerste camera rolt ondertussen al naar het volgende hoekje van de studio, waar de kleine zeemeermin al heel bedroefd zit te kijken op de trap van het paleis, waar haar prins woont. Zo gauw de andere camera's klaar zijn, komen ze daar ook naar toe.

‘Nu rijdt Dolly al naar de varkenshoeder’, fluistert Kabeltje, ‘we moeten beginnen met eten, want dadelijk zijn de camera's hier.’

Margrietje in haar mooie jurkje van Grietje begint van de

[p. 113]

pannekoeken op het dak te peuzelen. ‘Mmmm... lekker zijn ze!’ fluistert ze, ‘veel lekkerder dan ik dacht!’

‘Sssst...’, zegt Kabeltje, die zelf zijn mond al vol heeft en met een half oogje blijft kijken of de camera's komen.

Maar bij de varkenshoeder gaat iets mis. Als de varkenshoeder zijn speeldoosje laat spelen en het muziekje van ‘O, mijn lieve Augustijn’ door de studio klinkt, schrikken de drie varkens, die naast hem in het varkenshokje liggen zó, dat ze op hun achterste pootjes gaan staan en proberen over de schotten rondom hun hokje te klimmen. Eén varken lukt het en het gaat er knorrend vandoor tussen de kabels en camera's. De hele studio is vol geschreeuw. Camera-mensen laten hun camera's alleen om het varken te vangen, de varkenshoeder laat zijn speeldoos vallen en trekt de andere varkens aan hun staartje in het hokje terug.

‘Stoppen! Eerst het varken vangen!’ roept de regisseur. Ka-

[p. 114]

beltje en Margrietje, die al aan hun tweede pannekoek zijn, gaan kijken wat er aan de hand is. Met haar armen in de lucht vlucht de grootmoeder van Roodkapje de studio uit en Klein Duimpje verliest één van zijn zevenmijlslaarzen als hij opzij wil springen voor die rennende knorrepot. Sneeuwwitje duwt verschrikt de glazen deksel van haar kist omhoog en vraagt: ‘wat gebeurt er?’

Het duurt wel een kwartier voor alles weer in orde is en het varken terug is in zijn hokje. Kabeltje en Margrietje zijn er maar bij gaan zitten op het grasveldje voor het huisje van Hans en Grietje en eten nog een stukje pannekoek. ‘Pfff...’, zegt Margrietje, ‘wat word je daar dik van, zeg!’

‘Nou’, zegt Kabeltje, ‘ik kan bijna niet meer!’

‘Het zal toch moeten’, zegt Margrietje, ‘als de camera's komen moeten we net zo lang eten tot we weer uit het beeld zijn.’

‘Opletten!’ We beginnen nog eens helemaal overnieuw!’ roept de regisseur en daar gaan de camera's het huisje van Rood-

[p. 115]

kapjes grootmoeder al weer binnen. Bij de zeemeermin gaat gelukkig ook alles goed en Kabeltje en Margrietje beginnen opnieuw dapper te eten omdat de eerste camera nu weer op weg naar de varkenshoeder is. Daar zie je hem al op de monitor verschijnen tussen zijn drie varkens in.

‘Muziek!’ roept de regisseur, ‘waar blijft de muziek nou?’

De varkenshoeder kijkt benauwd omhoog in de camera. ‘Dat dikke varken ligt er met zijn bips bovenop!’ zegt hij.

‘Ja, maar dat kan niet!’ roept de regisseur ongeduldig, ‘het liedje van de lieve Augustijn hoort erbij! Anders kunnen de mensen en kinderen thuis het niet raden!’

‘Wat gebeurt er nu weer?’ vraagt Margrietje, die aan haar vijfde pannekoek bezig is.

‘Ik weet het niet’, zegt Kabeltje, ‘volgens mij hadden de camera's al lang hier moeten zijn.’

‘Ik kan niet meer’, zucht Margrietje, die de witte lintjes van haar schort al heeft losgeknoopt.

[p. 116]

‘Ja, maar, zolang de regisseur niet zegt dat we stoppen kunnen, móeten we dooreten’, zegt Kabeltje benauwd. Gelukkig begint het varken dat van de speeldoos wordt afgeduwd, op dat ogenblik hard te gillen, zodat er wel gestopt móet worden. Kabeltje en Margrietje kunnen hun stukken pannekoek neerleggen. Na een poosje begint alles weer overnieuw: de grootmoeder, de zeemeermin en wéér de varkenshoeder. Deze keer doet de speeldoos het wel, maar de varkens maken er zo'n verschrikkelijk lawaai bij dat niemand het horen kan.

‘Waarom gillen die beesten zo?’ vraagt de regisseur.

‘Ik denk dat ze honger hebben’, zegt de varkenshoeder.

‘Zorg dan dat ze iets te eten krijgen voor de uitzending begint’, zegt de regisseur, ‘en góed veel zodat ze ervan in slaap vallen.’ Door al dat gepraat heen hebben Kabeltje en Margrietje heel dapper hun zevende pannekoek gegeten. En eindelijk, eindelijk komen de camera's nu bij ze. Nu moeten ze voor het plaatje op de televisie wel aan hun achtste beginnen.

‘Het gaat een beetje sloom!’ roept de regisseur, ‘jullie moeten de mensen laten zien dat je ècht honger hebt! Helemaal wild wordt als je die lekkere pannekoek proeft!’

‘Ik kan geen pannekoek meer zien’, puft Margrietje, die haar schortje nog wat verder heeft losgemaakt. En Kabeltje peutert al aan de knopen van zijn blauwfluwelen broek. Hij heeft het gevoel dat hij uit elkaar zal knappen!

‘Laten we even gaan liggen tot de uitzending begint’, zegt Kabeltje, ‘dan zakt het misschien wat.’

‘Waar?’ vraagt Margrietje.

‘Nou, hier natuurlijk, we kunnen toch zeker niet weggaan. De uitzending begint dadelijk!’

‘ln het huisje dan’, zegt Margrietje, ‘dat ik geen pannekoeken

[p. 117]

meer zie of ruik.’

Ze kruipen in het huisje en gaan liggen uitpuffen tot de uitzending begint. De varkens krijgen nog vlug twee emmers met varkensvoer en liggen diep in slaap als de omroepster de kijkers goedendag zegt en alles over de wedstrijd vertelt. Dan begint de uitzending. Eerst de grootmoeder van Roodkapje, de treurige zeemeermin en dan de varkenshoeder tussen zijn slapende varkens. Als de mensen thuis het wijsje van zijn speeldoos horen, roepen ze: ‘Ha, de varkenshoeder!’ Ze schrijven het gauw op achter de naam van de grootmoeder en de kleine zeemeermin. Maar dan... Wat er dán komt, begrijpt niemand. Een aardig huisje met een dak zonder pannen erop. Dat is alles. Ze turen en turen of er niet iets geheimzinnigs uit een sprookje aan te ontdekken is, maar nee. Het blijft een gewoon huisje zonder dakpannen.

En ook de regisseur boven tuurt en tuurt op zijn monitor en schreeuwt: ‘waar zijn de kinderen? Waar zijn die pannekoeken?’

[p. 118]

Dolly, de camera waagt er nog een extra oogje aan en kijkt naar binnen in het huisje. En daar liggen ze: Hans en Grietje. Grietje heeft haar schortje afgedaan en Hans heeft dat hesje met koordjes uitgetrokken. In hun hand hebben ze allebei nog het laatste stukje pannekoek.

‘O, wacht!’ roepen de mensen en kinderen thuis, ‘het zijn Hans en Grietje, die het hele dak hebben leeggegeten en zó dik zijn dat ze ervan in slaap zijn gevallen!’

‘Gezien?’ vraagt Dolly de camera. Ze glijdt naar de keizer in zijn nieuwe kleren.

‘Zeg Kabeltje, wanneer moeten we nou?’ vraagt Margrietje die op een elleboog overeind komt en verbaasd om zich heen kijkt.

‘Hè wat... wat?’ bromt Kabeltje. Opeens is hij klaar wakker en kruipt zijn huisje uit. Hij kan z'n ogen niet geloven: er is niemand meer! De bedstee van Roodkapjes grootmoeder wordt al in stukken uit de studio gedragen.

‘Ho! Ho! Ho!’ roept hij, ‘wij moeten nog!’

‘Jullie zijn allang geweest en iedereen heeft geraden wie je bent!’ zegt meneer André, die lachend het leeggegeten dak van het huisje haalt.