Kabeltje maakt televisie

[p. 85]

De wolmand van mevrouw Averechts

Nee, natuurlijk heet mevrouw Averechts niet echt Averechts, dat zou een te mooie naam zijn voor een mevrouw, die zo goed kan breien als zij. Mevrouw Averink (want zó heet ze) is de knapste breister van het land. Eens in de veertien dagen komt ze voor de televisie om iedereen die het horen en zien wil, een nieuw brei-patroontje uit te leggen. Nou ja, je kunt begrijpen dat mevrouw Averink al na de eerste uitzending mevrouw Averèchts werd genoemd. Er zijn mannen in de studio, die niet eens weten dat het niet haar echte naam is. Moeders thuis en ook oude dametjes die alleen wonen, houden erg veel van het programma van mevrouw Averechts. Als ze op hun televisietoestel verschijnt en zegt: ‘dag dames. En wat heb ik vandaag in mijn wolmand?’ dan zitten ze al klaar met kluwentjes wol en breipennen. En rikketikketik, daar gaat het. Iedereen doet na wat mevrouw Averechts voordoet.

[p. 86]

De camera's en de mannen achter de camera's zijn niet zo dol op haar programma. De camera's niet omdat ze al dat fijne gepriegel precies in hun oog moeten vangen en de camera-mannen niet, omdat ze niets begrijpen van het gepriegel. Zij zijn altijd blij als mevrouw Averechts zegt: ‘ziezo, dames, nu gaat de wolmand weer dicht. Tot de volgende keer!’

O, ja, die wolmand, dat is ook zo iets. Altijd gebeurt er wat mee. De ene keer denkt iemand dat het een wasmand is en geeft hem mee aan de wasman, die de vuile handdoeken komt ophalen, een ander denkt dat het de stofdoekenmand is en zet hem bij de stoffers en boenders in de kast van de werksters. Ook heeft iemand hem eens meegegeven aan de auto van de dierentuin, omdat hij dacht dat er een klein aapje in vervoerd moest worden.

En als mevrouw Averechts in de studio komt en merkt dat haar mand weer zoek is, dan heb je de poppen aan het dansen. Zonder die mand kan haar programma niet doorgaan. Het begint altijd precies hetzelfde: één van de camera's laat de wolmand zien met de deksel er nog op. Daarna komt de hand van mevrouw Averechts in het beeld, die hem langzaam openmaakt. En dàn pas zie je de hele mevrouw Averechts, die zegt: ‘wat heb ik vandaag in mijn wolmand?’

Kabeltje zul je ook niet vaak in de studio vinden als mevrouw Averechts haar nieuwe breipatroontje uitlegt. Wat moet een jongen als Kabeltje ook met breipatroontjes, kluwentjes en pennen?

Toch blijft hij wel in de buurt, want er is iemand die erg dol op de wolmand van mevrouw Averechts is. Dat is Kardoes, de kater. Eén keer is hij vlak voor de uitzending begon, in de mand gesprongen, omdat hij opeens zo'n geweldige zin kreeg om met

[p. 87]

al die leuke bollen en bolletjes wol te spelen. Mevrouw Averechts, die natuurlijk altijd kleren draagt die ze zelf gebreid heeft en er daarom steeds een beetje uitziet als een groot wollen schaap, joeg Kardoes achterna zodat alle bollen en bolletjes nog meer in de war raakten en tenslotte in rafels tot in de lampen en microfoons hingen. Daarom roept nu iedereen als de wolmand van mevrouw Averechts op zijn plaatsje voor de camera wordt gezet: ‘Kabeltje! Opletten! De mand staat er!’

Als de uitzending is afgelopen, gaat de mand in een rommelhok achter de studio waar allerlei oude stukken dekor, lampen, kabels en snoeren worden bewaard.

Al een paar dagen is er iets met dat rommelhok. Kabeltje weet bijna zeker dat hij er gisteren iets hoorde schuiven en ritselen. Hij zat op een schijnwerperkistje in de studio, vlakbij de ingang naar het rommelhok. Toen hij het geritsel hoorde dacht hij dat het de toneelmeester was, die de wolmand vast voor de dag ging halen. Maar toen hij ging kijken was er niemand. Een paar keer riep hij: ‘meneer André, meneer André!’ Maar dat hoefde hij eigenlijk niet te doen, want meneer André de toneelmeester, zou hij meteen hebben gezien in dat kleine hok.

[p. 88]

Vandaag is er weer uitzending van het programma van mevrouw Averechts. Kabeltje houdt Kardoes goed in de gaten; al drie keer heeft hij hem moeten weghalen uit het rommelhok! Iedere keer vindt hij Kardoes met een hoge rug en sissend en blazend bovenop de wolmand van mevrouw Averechts. ‘Je weet toch dat je niet aan de kluwentjes van mevrouw Averechts mag komen!’ zegt Kabeltje kwaad. Kardoes kijkt hem aan alsof hij zeggen wil: ‘wat kunnen mij die kluwentjes schelen? Ik weet iets veel leukers!’

‘Geef die mand maar vast hier, Kabeltje’, zegt meneer André, ‘dan staat ie klaar als mevrouw Averechts straks komt. En zet jij dan Kardoes buiten de deur!’

Kabeltje heeft Kardoes nog nooit zo nijdig gezien. Hij haakt zich vast in de trui van Kabeltje en als de deur van de studio achter ze is dichtgevallen en Kabeltje Kardoes in de gang op de grond zet, gaat de boze kater meteen weer aan de studio-deur zitten krabbelen om te worden binnengelaten.

‘Dan maar in de keuken!’ zegt Kabeltje en hij zet Kardoes met een schoteltje melk in de keuken en doet de deur goed dicht. Hijzelf gaat nog maar eens kijken wàt Kardoes nou toch zo opgewonden maakte in dat rommelhok. Maar er is niets te vinden behalve de dingen die er altijd zijn. Ondertussen is mevrouw Averechts de studio binnengekomen. In een splinternieuwe gebreide japon probeert ze haar stoeltje voor de camera. Op haar schoot rolt ze het nieuwe patroontje vast uit en ze repeteert haar eerste zinnetjes: ‘goedemiddag, dames. En wat heb ik vandaag in de wolmand?’

Haar hand gaat naar de deksel van de mand die op het tafeltje voor haar staat, maar ze maakt hem niet echt open; dat doet ze pas straks in de uitzending. Kabeltje zit nog in het rommelhok

[p. 89]

als de regisseur boven het sein geeft om te beginnen. ‘Stilte in de studio. Camera één op de wolmand!’ Kabeltje zucht, want dat sein betekent dat hij nu de studio niet uit kan vóór mevrouw Averechts haar ingewikkelde patroontje heeft uitgelegd. Daar begint ze al: ‘goedemiddag dames.’ Ze houdt even stil en glimlacht. ‘Hand in het beeld’, zegt de regisseur boven en gehoorzaam laat de camera nu de hand van mevrouw Averechts zien die de wolmand gaat openmaken. ‘En wat heb ik vandaag in de...’ Maar verder komt mevrouw Averechts niet. Door de studio klinkt een gil, zó hard en zo verschrikt als er nog nooit in een studio gegild is. De camera's flikkeren ervan en de microfoons kunnen zóveel geluid als er uit de mond van mevrouw Averechts komt, niet aan. Alles trilt en schettert. En het lawaai wordt nog veel erger, want mevrouw Averechts is opgesprongen. Door de schok valt haar stoel om. En die stoel valt weer tegen een tafeltje met een glazen blad, dat in duizend stukken op de vloer terecht komt.



Stukken glas vliegen over de

[p. 90]

vloer, zodat de mannen achter de camera's verschrikt opzij springen. Nog meer geschreeuw, nóg meer lawaai! Alles is in beweging, behalve één camera. Dat is camera één die de wolmand moest laten zien en nog altijd rustig op haar plaatsje staat en laat zien wat de regisseur gezegd heeft: de open mand vol zachte bollen en bolletjes, vol draden en pluisjes. En óp die pluisjes! Wat ligt er in een zacht bedje van uitgesponnen draadjes en wolletjes? Een muisje, nòg een muisje en nòg één, nòg één, vier schattige kleine muisjes, die niets merken van alle drukte en het grote camera-oog, dat verbaasd naar ze blijft staan kijken.

Het staartje van hun moeder, die wat banger is dan zij, steekt nog net onder een grote knot witte wol vandaan. In alle huiskamers zitten de mensen met hun neus tegen het glas van het televisie-toestel om de verrassing in de mand van mevrouw Averechts te zien.

‘Vandaag vonden wij het ook eens een leuk programma’, zeggen de vaders en de kinderen, die anders geen oogje hebben voor de brei-mevrouw. ‘Dat had ze leuk bedacht van die muisjes in haar mand!’

Ach... ach... Hoe kunnen zij weten, dat die arme mevrouw Averechts met een glaasje water in haar hand nog altijd zit bij te komen van de schrik?

‘De volgende keer moet die kat de hele studio doorzoeken voor ik hier weer een voet zet!’ roept ze, als ze Kardoes ziet, die natuurlijk tòch weer ontsnapt is.

Kardoes kijkt haar eens aan en zegt met zijn groene ogen: ‘hé, ik wist niet dat wij vrienden waren, mevrouw.’

Dan gaat hij weer op zoek naar de wolmand, die natuurlijk allang ver weg is van de studio en mevrouw Averechts.