Kabeltje maakt televisie

[p. 79]

De beer

Met een grote mand gras komt Kabeltje de studio binnen. Zijn vader, die in het glazen hokje bij de ingang zit, knikt hem toe. ‘Loop maar door, Kabeltje. Kleedkamer één.’

Wie niets van televisie en de studio weet, snapt daar natuurlijk niets van. Gras in de kleedkamer? Welke acteur of actrice eet er nou gras? Het zit zo. Vandaag is het dierendag in de studio. Dat gebeurt één keer in de maand. Dan wordt er een kleedkamer helemaal leeg gemaakt, stro op de vloer en gras en bakjes melk op de toilet-tafels. Tegen twee uur komen de eerste kinderen met hun dieren. Sommige met mandjes, anderen met kooien of boodschappentassen, waar een oor of een snavel uitsteekt. Aan Kabeltjes vader geven ze hun naam op en ook wat voor soort dier ze meebrengen. Binnen in de studio zit meneer Bladergroen en ontvangt de kinderen met hun dieren

[p. 80]

één voor één. Hij laat ze van alles over hun grote en kleine vriendjes vertellen en legt zelf nog een heleboel uit over de dieren die op bezoek komen. En natuurlijk laten de camera's alles zien.

De regisseur, de camera-mensen, de mannen van het geluid en iedereen die met de televisie te maken heeft, zijn nièt zo dol op het programma als de kinderen thuis. Met al die vreemde klantjes in de studio kan er natuurlijk van alles gebeuren. Een aapje heeft al eens de lens van een camera losgedraaid, zodat de camera niets meer kon laten zien. Een duif is al eens tegen de microfoon-hengel opgevlogen en een klein ondeugend varkentje heeft het strooien hoedje van de omroepster een keer half opgegeten. Nee, de televisie-mensen moeten niet zo veel hebben van het dieren-bezoek.

Maar Kabeltje! Voor Kabeltje is de mooiste dag van de maand

[p. 81]

als meneer Bladergroen en de kinderen komen! Hij is niet weg te slaan uit de kleedkamer, waar de baasjes en vrouwtjes hun dieren nog wat oppoetsen, kammen of zachte woordjes influisteren, zodat ze straks niet bang zullen zijn voor de schelle lampen en de camera-ogen. Eerlijk gezegd is Kabeltje altijd een beetje jaloers op die kinderen. Hij zou best willen dat hij ook met een of ander dier voor de camera mocht komen. Maar ja, hij heeft alleen maar Kardoes en katten als Kardoes zijn er wel honderdduizend in het land. Wat moet meneer Bladergroen dáár nu nog voor nieuws over vertellen?

Maar vandaag! Vandaag zal Kabeltje er ook bij zijn! Met alle andere kinderen zal hij in de kleedkamer op zijn beurt wachten en dan met een dier de studio ingaan en het naar de tafel van meneer Bladergroen brengen! Dat zit zo: Kabeltje heeft een oom die oppasser is in de dierentuin. Drie weken geleden zijn daar kleine bruine beertjes geboren en natuurlijk zijn Kabeltje en zijn vader op een vrije dag gaan kijken bij de beertjes van oom Fred. Kabeltje heeft zelfs de zuigfles mogen vasthouden, waarmee het kleinste beertje, dat Pjotter heet, wordt gevoed. En toen ie daar met dat zachte bruine diertje op zijn arm stond, kreeg Kabeltje opeens een idee. Meneer Bladergroen! Dit was nou pas een dier voor meneer Bladergroen! Andere kinderen kwamen altijd met katten of honden, die kunstjes konden, met vogels, konijnen of eekhoorns. Maar een beer! Een beer, dat was nog eens wat anders!

Oom Fred wou meteen meedoen en met Kabeltje, Kabeltjes vader en Pjotter, de beer zijn ze meteen naar de directeur van de dierentuin gegaan. Die vond het best en beloofde dat hij zelf Pjotter met de auto zou komen brengen op de dag van de dieren-uitzending.

[p. 82]

‘En mag ik...? Mag ik...?’ Kabeltje durfde het bijna niet te vragen. ‘Mag ik Pjotter dan naar binnen dragen?’

Oom Fred en de directeur keken elkaar eens aan. Toen lachten ze en de directeur knikte. Dat was dat!

En vandaag is het zo ver. In de kleedkamer zitten de eerste klantjes voor het programma al. ‘Het gewone goedje’, zegt Kabeltje een beetje eigenwijs tegen meneer André, de toneelmeester, die komt vragen welke dieren er allemaal op de lijst staan, ‘een jongetje met een tamme kraai, een meisje met een poes, eentje met een klein egeltje dat ze nog net voor de wielen van een auto heeft gered en een paar tweelingzusjes met een kakelende kip. En na de kip kom ik’, zegt Kabeltje.

‘Jij?’ vraagt meneer André, ‘maar jij hebt toch geen dier, Kabeltje? Of wou je met Kardoes...?’ Een beetje verbaasd kijkt hij Kabeltje aan. ‘Maar jongen, katten als Kardoes hebben we al honderd keer gehad.’

‘Wie zegt er dan dat ik met Kardoes kom?’ vraagt Kabeltje en hij trekt een heel geheimzinnig gezicht.

‘Wat dan? Wat dan voor dier, Kabeltje?’

‘Tjaaaa...’ lacht Kabeltje.

‘Toe, jongen, schiet op, meneer Bladergroen moet de lijst hebben!’ zegt meneer André ongeduldig.

‘Een beer, zet u er maar op: Kabeltje met Pjotter de beer’, zegt Kabeltje. Met zijn potlood in de hand blijft meneer André hem staan aankijken. ‘Je houdt me voor de gek, hè’, zegt hij, ‘dat meen je toch niet? Een beer!’

‘Wel waar! Heus waar!’ roept Kabeltje, ‘vraagt u het maar aan mijn vader!’ Kabeltjes vader, die net de deur van de kleedkamer binnenkomt, knikt: ‘jazeker! Kabeltje komt met een beer!’

Meneer André ziet er wit van. ‘Wel nou nog mooier!’ roept hij,

[p. 83]

‘alsof al die duiven en varkens en kippen nog niet genoeg zijn. Nou nog een beer ook! Maar ik zeg je dat het...’ Maar verder komt hij niet, want de stem van de regisseur roept door alle microfoons dat het programma beginnen gaat. ‘Eerste kind met dier!’ roept hij. Meneer André, die helemaal van streek is, gaat met het meisje met de egel de studio in. ‘Kabeltje’, zegt Kabeltjes vader, ‘oom Fred en de directeur zijn er. Of jij Pjotter komt halen.’

Kabeltje heeft het verder zó druk met zijn beertje dat hij helemaal niet meer aan die arme meneer André denkt. Meneer

[p. 84]

André is echt in de war. Tegen iedereen in de studio die hij maar bereiken kan, fluistert hij: ‘een beer! Ze gaan een beer voor de camera brengen!’

De camera-mannen schrikken en maken onhandige bewegingen met hun camera, de geluidsman vergeet om zijn microfoon het zachte knorren van het egeltje te laten horen. De regisseur boven roept nijdig: ‘wat is er aan de hand?’ Zachtjes vertelt iemand hem dat er dadelijk een beer komt en dat de mensen in de studio het vertikken om op hun plaats te blijven als dat gebeurt. ‘Onzin!’ roept de regisseur, ‘rustig doorwerken! We zullen wel zien hoe dat afloopt. Volgende dier!’

Met bevende handen bedienen de mensen in de studio hun camera's en hun microfoons. Maar ze staan allemaal klaar om de boel zó neer te gooien en er vandoor te gaan als het al te gevaarlijk wordt.

En dan komt Kabeltje de studio binnen met een lief zacht diertje op zijn arm, niet veel groter dan een gewone hond. Het heeft een pootje om Kabeltjes hals gelegd en kijkt met glinsterende oogjes rond naar de vreemde mensen en apparaten om hem heen. Meneer Bladergroen is opgesprongen. ‘Nee, maar! Een klein beertje!’ roept hij.

De studio-mensen, die allemaal dachten dat het ècht een hondje was, kijken elkaar met een kleur aan. En die kleur wordt nog dieper als ze zien hoe hij zonder morsen zijn flesje leeg drinkt en op vier pootjes over de tafel van meneer Bladergroen danst. En als Kabeltje Pjotter later terugdraagt naar de auto van de dierentuin staan ze er allemaal in een kring omheen, samen met wel honderd kinderen die overal vandaan zijn komen aanhollen. Pjotter steekt iedereen zijn pootje toe en verlegen nemen de televisiemannen het aan.