Kabeltje maakt televisie

[p. 74]

Het fonteintje

Midden in de winter hebben de mannen van het dekor een tuin vol zomer getoverd in de studio. Buiten op straat lopen de mensen diep weggedoken in hun warme wollen jassen, maar binnen in de studio bloeien de bloemen en alle bomen hebben prachtige groene blaadjes. Een oosters prinsesje in een zijden jurk met een sluier wandelt tussen de bloemen. ‘Even stilstaan en ruiken aan die grote witte roos’, roept de regisseur boven uit zijn hokje. Het prinsesje knikt. Het is nog maar een repetitie en de camera's moeten dus precies weten wat het prinsesje allemaal doet. Ze wandelt weer verder, de ogen van de camera's gaan

[p. 75]

met haar mee. Nu komt ze bij de grote witte roos. Ze staat stil. De camera's ook. Dolly, de grootste rijdt nog dichter naar haar toe en laat haar eventjes van heel dichtbij zien. Alleen haar gezichtje met de witte roos. ‘Een close-up, heet dat’, zegt Kabeltje tegen Margrietje, die stil naast hem staat in een hoekje. ‘Hoe weet je dat?’ fluistert Margrietje met grote ogen.

‘O, zo maar. Ik weet alles van televisie’, zegt Kabeltje eigenwijs.

‘Opschepper’, fluistert ze terug, maar dan kijkt ze weer met grote ogen naar het prinsesje in de zijden jurk. Zoiets moois heeft Margrietje nog nooit gezien. Het prinsesje is nu op haar knieën gaan zitten bij een stukje rotstuin. Er liggen prachtige witte stenen, sommige nog groter dan het prinsesje zelf. Tussen de stenen is een kuil met mooi wit zand op de bodem. Op de rand van die kuil is het prinsesje gaan zitten.

‘Waarom kijkt ze zo treurig?’ wil Margrietje weten.

‘Luister maar’, zegt Kabeltje, die het verhaal al kent.

‘Oooo...’ zegt het prinsesje met een hoog stemmetje, ‘ooo, wat zou ik graag willen dat hier een fontein was. Een fontein die naar beneden klatert in een vijvertje. Er is niemand om mee te praten in deze tuin en niemand die eens een liedje voor me zingt. Als er een fontein was, maakte ik hem m'n vriendje. Hij zou aldoor zachtjes tegen me babbelen met z'n waterstem en liedjes zingen.’

‘Arm prinsesje’, fluistert Margrietje, ‘zoiets kan natuurlijk niet in een televisie-studio, hè...’

‘Ssst... Let nou op!’ waarschuwt Kabeltje.

De marionetten-man, die helemaal verstopt zit achter de takken van een grote boom boven de rotsen, laat een schitterende blauwe vogel los. De vogel glijdt met uitgespreide vleugels naar

[p. 76]

beneden en gaat vlak voor het prinsesje op de witte stenen zitten.

‘Een fonteintje?’ vraagt de vogel, ‘wil je een fontein als vriendje, prinses?’

Het prinsesje is zó verbaasd dat ze alleen maar ja kan knikken. De blauwe vogel slaat driemaal met zijn vleugels en fluit driemaal een heel geheimzinnig toontje. Dan vliegt hij weg. Maar tegelijk springt er uit het witte zand op de bodem van die kuil een zilveren waterstraal omhoog. Nog veel hoger dan het hoofd van het prinsesje, dat is opgestaan om de vogel na te kijken, spuit het fonteintje. Klaterend laat het zich weer omlaag vallen, babbelt met zijn waterstem en zingt een liedje als het weer neervalt in het witte zand. Margrietje kan zich niet inhouden en klapt heel hard in haar handen. ‘Sssst...’ doet Kabeltje, ‘sssst... Straks stuurt de regisseur ons nog weg!’

‘Maar het was ook zó mooi!’, fluistert ze met een kleur als vuur, ‘hij toverde echt, hè, die blauwe vogel! Zag je dat?’

Kabeltje lacht haar uit. Dat kan nu, want alle televisie-mensen en ook het prinsesje en de poppenspeler gaan een kopje koffie drinken voor de uitzending gaat beginnen.

‘Toveren! Ga nou gauw!’ lacht Kabeltje, die in een beetje opschepperige bui is.

‘Maar het fonteintje dan? Het sprong toch zo maar uit de grond toen de blauwe vogel floot!’ roept Margrietje.

‘Ha ha’, lacht Kabeltje, ‘jij weet óók niks van televisie, zeg. De toneelmeester drukte gewoon op een knopje toen de regisseur zei: nu!’

‘Ik geloof er niks van’, zegt Margrietje.

‘Kom dan’, zegt Kabeltje, ‘dan zal ik het je laten zien.’ Hij trekt haar mee naar een plekje achter de bomen van de tuin.

[p. 77]

‘Nee’, zegt Margrietje, ‘ik wil het helemaal niet zien. En ik vind het veel mooier als het getoverd is.’

‘Pfff...’ zegt Kabeltje, ‘zó kan ik ook toveren!’ Voor hij zelf weet wat hij doet drukt hij op het knopje achter de bomen. In de tuin waar het nu helemaal leeg en stil is omdat iedereen een kopje koffie is gaan drinken, begint iets te klateren: een waterstemmetje!

‘Niet doen! Niet doen!’ roept Margrietje, ‘dat mag toch niet! Zet het gauw weer stil, Kabeltje!’

Met een hoofd als vuur kijkt Kabeltje om een boomstam heen. ‘Ik weet niet hoe het moet’, roept hij, ‘ik weet alleen maar...’

[p. 78]

‘Stop... Stop! Stop nou toch!’ roept Margrietje, die net als het prinsesje op de rand van de kuil zit. ‘Het vijvertje loopt over! De stenen zijn al allemaal nat... en de vloer daaronder ook!’ ‘Houd je vinger erop!’ schreeuwt Kabeltje, die heen en weer springt tussen alle knopjes aan de muur. ‘Welk? Welk knopje?’ ‘Mijn schoenen zijn ook al nat en de wieltjes van Dolly de camera ook!’ roept Margrietje, die met twee handen probeert het fonteintje tegen te houden, ‘dadelijk staat de hele studio onder water en drijven we allemaal weg!’

‘Wat krijgen we nou?’ vraagt een boze stem. Dat is meneer André, de toneelmeester. Met twee woedende stappen is hij bij een knopje, waar hij op drukt. Met de andere hand grijpt hij Kabeltje bij de schouder en duwt hem de studio uit. ‘Dweilen en gauw!’ roept hij boos.

‘Zie je nou dat ècht toveren veel mooier is?’ zegt Margrietje zacht als ze allebei met een grote dweil op hun knieën liggen in de tovertuin.