Kabeltje maakt televisie

[p. 68]

De ridder

De hele morgen hebben Kabeltje en Margrietje ridder gespeeld. Kabeltje heeft zijn blinkende helm op en zwaait met zijn grote zwaard, net zo één als de echte ridder op de televisie heeft. Op alle vijanden, die Margrietje hem aanwijst gaat hij af: boompjes in het plantsoen, die gevaarlijk ritselen, vuilnisbakken, die venijnig klepperen als ze Margrietje langs zien komen en hondjes die er op uit gestuurd zijn om te zien wat de ridder Kabeltje van plan is. Ze hebben het er zó druk mee gehad dat ze zelfs vergeten zijn om een kijkje in de studio te nemen. En áls ze er eindelijk om denken, zijn ze te laat. Kabeltjes vader schudt zijn hoofd als ze binnenkomen. ‘Nee, jongens, hier is vandaag niks te doen. Het programma wordt in het bos opgenomen!’

‘Oooo...’, zegt Kabeltje beteuterd, maar Margrietje is slimmer dan hij. Met haar hoofd een beetje schuin vraagt ze met haar liefste stemmetje: ‘mogen wij daar niet gaan kijken?’

‘Nou’, zegt Kabeltjes vader, ‘het bos is wel een beetje ver.’

[p. 69]

‘Maar we weten precies de weg’, roept Kabeltje, ‘we zijn toch ook helemaal alleen beukenootjes gaan zoeken, lang geleden, weet je nog wel, Margrietje?’

Margrietje knikt zó hard, dat haar paardestaartje ervan op en neer wipt. Aan het gezicht van Kabeltjes vader zie je dat hij het al bijna goed vindt.

‘Ja, maar wacht eens’, zegt hij, ‘jullie weten toch niet wáár ze bezig zijn in het bos?’

‘Ach, natuurlijk, zóveel mensen en camera's, die vind je toch altijd!’ roept Kabeltje.

‘Nou vooruit’, zegt zijn vader, ‘maar voorzichtig zijn, hoor en op tijd weer thuis!’

Kabeltje, met zijn helm nog op en zijn zwaard in de hand is al op weg naar de deur. ‘Ik let wel op Margrietje!’ roept hij nog. De hele weg naar het bos hollen ze. Nu ze er bij mogen zijn, willen ze er ook niets van missen.

‘Wat voor programma nemen ze eigenlijk op in het bos?’ vraagt Margrietje, die hijgend achter Kabeltje aanloopt.

‘Weet ik niet’, hijgt Kabeltje terug, ‘heb ik vergeten te vragen. Kom maar gauw, dan zien we het zèlf. We vinden ze zo.’

Maar dat valt tegen. Als ze bij de eerste bomen zijn, is het van dichtbij opeens veel groter dan ze dachten. En er zijn zóveel paadjes om in te gaan! Kabeltje klimt in een boom om te kijken of hij de hoge mast van de televisie-toren-wagen niet ontdekken kan, maar het hele bos is vol hoge groene masten, waar je niet tussendoor kan kijken. Margrietje legt haar oor tegen de grond om te luisteren of ze geen gedreun van voetstappen hoort. Maar overal is geritsel en vogelgefluit; iets anders hoor je niet. ‘Kom mee’, zegt Kabeltje, ‘we gaan op zoek. We vinden ze wel.’

[p. 70]

Hij kiest zo maar een paadje dat door het bos kronkelt. Na een poosje staat hij stil, luistert en schudt zijn hoofd. ‘Nee’, zegt hij, ‘nee, dit was niet het goeie paadje. Kom mee, we gaan dwars door het bos, van de paadjes af. Dat gaat veel vlugger dan al die kronkels.’

‘Weet je wel zeker dat ze in dít bos zijn?’ vraagt Margrietje voorzichtig.

‘Natuurlijk!’ roept Kabeltje, ‘als mijn vader zegt het bos, bedoelt ie dit bos. Wat dacht je dan?’

Margrietje zegt niets, een beetje stilletjes loopt ze achter Kabeltje aan over de grond vol dennenaaldjes en oude blaadjes. De bomen lijken steeds hoger en op sommige plekjes is het bijna helemaal donker, omdat de zon niet door de dichte takken boven hun hoofd kan komen.

‘Ben jij hier wel eens meer geweest?’ vraagt Margrietje.

[p. 71]

‘Nee’, zegt Kabeltje, die ook lang zo druk niet meer praat als in het begin.

‘Zou dit misschien een ander bos zijn?’ vraagt Margrietje even later weer.

‘Hoe nou, een ander bos?’ roept Kabeltje ongeduldig.

‘Nou ja...’, zegt Margrietje, ‘dat we van het ene bos in het andere zijn gelopen zonder dat we het merkten. Dat kán toch!’ Kabeltje kijkt om zich heen: het is waar, het ziet er hier uit als een ander bos; de bomen ruisen er anders en het is er ook veel stiller. Maar hij denkt er niet over om dat tegen Margrietje te zeggen, hij steekt zijn zwaard vooruit en stapt dapper verder. ‘Kom mee!’ zegt hij, maar aan zijn stem hoor je dat hij toch niet zo erg zeker van zijn zaak is.

‘Weet je waar het op lijkt’, fluistert Margrietje opeens, ‘op het bos van de ridder van de televisie! Weet je wel, waar ik altijd even niet kijk, omdat het zo griezelig is!’

‘Onzin’, bromt Kabeltje, maar onder zijn ridderhelm voelt hij kleine druppeltjes, want tegelijk met Margrietje heeft hij hetzelfde bedacht. Hij kijkt wéér om zich heen: die kant op, die kant op, die kant op om het gewone bos van altijd terug te vinden? Hard gaan hollen, zo maar ergens heen? Maar Margrietje dan, wat zal ze wel niet van hem denken! En hij heeft nog wel gezegd dat hij goed op haar passen zou! Opeens voelt hij hoe ze hem bij zijn truitje beetpakt en ieeeeeee... zegt, zó bang alsof er niet één woord meer over haar lippen kan komen. Kabeltje wil haar net gaan vertellen dat het nou ook weer niet zó vreselijk is, maar dan ziet hij ook wat Margrietje ziet! Een ridder, een grote ridder in een harnas! Hij staat boven op het heuveltje vlak voor ze en heeft het vizier van zijn helm over zijn gezicht getrokken. Een lange speer en een schild in de hand,

[p. 72]

precies zoals Kabeltje de ridder van de televisie zo vaak heeft zien staan! Opeens bedenkt hij dat hij zijn helm nog opheeft en zijn zwaard in de hand! Die ridder moet hem voor een klein riddertje aanzien en denkt misschien wel dat Kabeltje vechten wil! En Margrietje? Hoe komt Margrietje uit dit bos vandaan als Kabeltje de strijd van de ridder verliest? Bevend steekt hij zijn zwaard vooruit en wil iets roepen. Maar zijn stem wil niet en met zijn mond half open blijft hij onbeweeglijk staan.

‘Nee maar!’ roept de ridder opeens, ‘wie hebben we daar? De dappere ridder Kabeltje en de jonkvrouw Margrietje!’

‘Kkkkkk... kent u ons dan?’ stamelt Kabeltje.

‘Of ik jullie kén?’ De ridder lacht zó hard dat zijn harnas ervan rinkelt. Meteen slaat hij zijn vizier op en kijk nou toch eens: daar staat meneer Doornstee!

[p. 73]

‘Ik mocht even een half uurtje vrij van de regisseur’, zegt hij, ‘en ik dacht: ik maak een wandelingetje. Maar wat doen jullie hier? Waarom ben je niet bij de camera's? 't Is een erg mooi verhaal dat we opnemen. Ik ben een ridder en ik heb een paard ook, maar dat staat nu aan een boom bij de televisie-wagen. Wil je het zien?’

‘Heel graag’, knikken ze, zó hard dat het staartje van Margrietje weer in de hoogte wipt en de helm van Kabeltje tot over zijn ogen glijdt.

Hand in hand met meneer Doornstee, die vandaag een ridder op de televisie speelt, wandelen ze terug naar al hun vrienden: de auto's met lampen en kabels, de grote studio-wagen, de torenwagen, de camera's, de camera-mannen en iedereen die bij een uitzending hoort.