Kabeltje maakt televisie

[p. 57]

De meneer met de pilletjes

‘Rrrrt... rrrt... rrrt...’ Kabeltje staat verbaasd stil. Door de gang van de studio rollen wel twintig kleine witte knikkertjes. Wat zijn dát nou? Waar komen die vandaan? Als hij bukt om ze op te rapen, kijkt er opeens een angstig rood hoofd om de deur van de kleedkamer. ‘O, jongetje, alsjeblieft, dat zijn mijn pilletjes voor de zenuwen.’

Kabeltje heeft ze al bij elkaar gezocht en brengt ze naar de meneer die bij dat bange rode hoofd hoort. ‘Dank je wel, dank je wel’, zegt de meneer, ‘zonder mijn pilletjes zou ik helemaal niet weten hoe ik voor al die lampen en camera's moet.’

‘Móet u voor de camera?’ vraagt Kabeltje. Hij hoort zelf dat het een beetje raar klinkt. Maar ja, die meneer lijkt ook helemaal niet op alle omroepsters en zangers en sprekers, die zo kalmpjes

[p. 58]

hun werk in de studio doen. Hij trilt van top tot teen, verslikt zich in de pilletjes, laat het glas water vallen dat hij er bij drinken wilde en probeert ondertussen ook nog een vreemd stukje hondenvacht op zijn hoofd te plakken. In de spiegel ziet hij Kabeltjes verbaasde gezicht. Hij wijst op het stukje pluis dat maar niet op zijn hoofd wil blijven zitten en zegt: ‘dat moet van mijn vrouw. Ze zegt dat de kijkers niet van zo'n kaal hoofd houden. Daarom heeft ze dit pruikje gekocht, maar ik weet er niet goed raad mee en met al die lijm aan mijn vingers kan ik dadelijk helemaal mijn werk niet doen.’

‘Wat doet u dan?’ Gaat u goochelen voor de televisie?’

Kabeltje kan zo gauw niet iets anders bedenken wat je met je vingers voor de televisie kunt doen.

‘Nee’, zegt de meneer, ‘nee, ik ga een tafeltje maken. Een bloementafel.’

‘Kunt u dat?’, vraagt Kabeltje.

‘O, hou op’, zegt de meneer, ‘ik kan het zó goed, zó verschrikkekelijk goed. Ik wou maar dat ik het niet kon.’

‘Hè? Wat zegt u nou?’, vraagt Kabeltje.

‘Ja’, zegt de meneer, 'heus waar. Het is allemaal begonnen met het bloementafeltje dat ik voor de verjaardag van mijn vrouw maakte. Gewoon in de schuur. Het werd zó'n mooi tafeltje dat alle broers en zusters van mijn vrouw er ook zo eentje wilden. En de buren. En de vrienden van de buren en daar de buren weer van. Ik deed niets anders meer dan van die tafeltjes maken. Een meneer van de krant die er van hoorde, schreef een groot stuk over me. Goed, tot zo ver vond ik het allemaal best. Maar toen kwam er een meneer van de televisie en die vroeg of ik nou de mensen thuis niet allemaal kon leren hoe ze zo'n tafeltje maken moesten. Ik zei: ‘nee, dat kan niet, want ik kan

[p. 59]

het alleen maar thuis in mijn eigen schuur. Maar mijn vrouw zei: “dóen. Dat moet je doen. We hebben de centjes ook hard nodig.” Want door al dat tafeltjes maken deed ik nooit meer wat anders, zie je. Maar o, o, had ik maar nooit ja gezegd. Nou moet ik met een pruikje op en met een buik vol pillen gaan vertellen hoe je zo'n tafeltje maakt. Er komt niets van terecht. Iedereen zal zeggen dat meneer Knetter een knoeier is.’

Kabeltje kijkt naar de arme meneer Knetter en hij weet niet zo goed wat hij zeggen moet. ‘Maar natuurlijk gaat het goed. Als u één keer aan uw tafeltje bezig bent, vergeet u alles’, zegt hij. ‘Ja, ja’, zegt meneer Knetter, ‘dat zou zo zijn als ik in mijn eigen schuurtje stond. Maar hier... Nee. Mevrouw Knetter zal woedend zijn als ze ziet hoe slecht ik het doe.’

‘Meneer Knetter! Uw beurt!’ roept een stem uit de studio. En daar gaat de arme meneer Knetter met zijn pruikje, zijn pillen, zijn zaag, zijn hamer en nog veel meer gereedschap. Kabeltje

[p. 60]

loopt achter hem aan. Hij is ook een beetje zenuwachtig geworden, want je hoeft maar even naar die arme meneer Knetter te kijken of je ziet dat het mis zal gaan. Onderweg naar de camera struikelt hij twee keer over een kabel en met een dreun valt zijn hamer op de grond, vlak naast de tenen van een camera-man. Als hij de stukken hout ziet staan, waarvan hij zijn tafeltje maken moet, wordt hij bleek en rood tegelijk. ‘Meteen maar beginnen, meneer Knetter’, zegt de regisseur vriendelijk, ‘we hebben weinig tijd.’

‘Gggggg... ggg’, zegt meneer Knetter als de camera op hem afkomt. Woorden willen er niet uit zijn keel komen. Daarom grijpt hij maar gauw naar zijn plankje en wijst ernaar, zoals hij het thuis met mevrouw Knetter heeft gerepeteerd. ‘Praten!’ fluisteren de mensen om hem heen. Meneer Knetter die onbeweeglijk naar zijn plankje staat te wijzen, schraapt zijn keel. ‘Dit is een tafeltje’, zegt hij; de mensen in de studio schudden van nee en halen vragend hun wenkbrauwen op. ‘O, nee, dit is geen plankje. Ik bedoel: het is wel een plankje, maar nog geen tafeltje. Ik ga er een tafeltje van maken’, brengt meneer Knetter er eindelijk uit, ‘we gaan het blad eerst mooi rond zagen.’ Hè hè, dat is eruit. Nu kan hij tenminste gaan zagen. Kabeltje, die op zijn nagels zit te bijten van zenuwachtigheid, zucht diep. Om zich heen hoort hij zachtjes lachen en dat maakt hem erg boos. Die mensen moesten zelf maar eens een mevrouw Knetter thuis hebben, denkt hij.

Meneer Knetter zet de zaag in het hout, maar zijn handen trillen zó dat de zaag een heel andere kant opgaat dan meneer Knetter wil. De mooie ronde cirkel wordt een gek ei met hoeken en splinters eraan. De pareltjes staan op het hoofd van meneer Knetter. Maar hij gaat dapper door. Hij denkt: ‘o, o, waarom

[p. 61]

heb ik niet meer van die pilletjes genomen? Dan ging het misschien beter. ‘Hij voelt voorzichtig in zijn zak of hij misschien stiekum een pilletje nemen kan. Iedereen die naar de televisie-uitzending kijkt, denkt: ‘wat nou? Wat zoekt ie nou in zijn zak? Een maatstok?’

‘Doorgaan! De pootjes eronder!’ fluistert de regisseur. ‘O, ja, de pootjes, waar heb ik de pootjes?’ zegt meneer Knetter, die nog altijd naar zijn pilletjes zoekt.

‘Niet in uw zak! Voor u liggen de latjes voor de pootjes!’ fluistert Kabeltje, die zelf een rood hoofd gekregen heeft. Maar op dat ogenblik rollen er wel twintig pilletjes uit de zak van meneer Knetter, want natuurlijk is hij vergeten de stop op het flesje te doen. ‘De pilletjes!’ roept meneer Knetter, ‘mijn pilletjes voor de zenuwen!’

‘Doorgaan!’ roept de regisseur, die nu ook een rood hoofd met pareltjes heeft. ‘O, ja’, zegt meneer Knetter, ‘nu de pilletjes... ik bedoel de pootjes onder het ronde, nee, het niet ronde blad.’

[p. 62]

De camera voor hem hobbelt een beetje omdat ze pilletjes onder haar wieltjes heeft. Meneer Knetter kijkt even op en als hij het boze camera-oog ziet, moet hij opeens aan het strenge oog van zijn vrouw denken. Zo komt er ook van de pootjes niets meer terecht. Het worden drie rare ongelijke stompjes, maar omdat dat oog blíjft kijken, neemt meneer Knetter toch de lijmpot maar en plakt ze onder het rare tafelblad. Kabeltje kan er niet meer naar kijken, zó verschrikkelijk is het allemaal. Maar de arme meneer Knetter, die bedenkt dat hij straks toch zal moeten thuiskomen, gaat dapper door. Hij neemt nu een verfkwast om het gekke tafeltje te schilderen. Alleen wil hij eerst nog even de druppeltjes, die van zijn voorhoofd stromen, wegvegen. Dom genoeg doet hij dat met de natte verfkwast in zijn hand. De kwast schiet uit en meneer Knetter wordt een rare clown vol vegen. Hij voelt het zelf en bukt zich diep voorover om het niet aan mevrouw Knetter en al die mensen, die voor hun televisietoestel zitten, te laten zien. Maar door dat diepe bukken valt zijn rare pruikje af. Het komt precies in de verfpot terecht. Meneer Knetter denkt aan wat zijn vrouw gezegd heeft: ‘de kijkers houden niet van een kaal hoofd.’ Hij zucht diep, vist het pruikje uit de verf en zet het op zijn kale hoofd. In dikke stralen drupt nu de verf over zijn ogen, zijn wangen, zijn kin en zijn oren. Met de handen voor zijn gezicht geeft de regisseur het bevel om alle knoppen uit te draaien. ‘Niet alleen meneer Knetter wordt de studio uitgegooid, maar ik ook’, jammert hij, ‘dat nemen de kijkers niet. Zó iets verschrikkelijks! Ik zou wel in de grond kunnen kruipen.’

Maar op dat ogenblik, net als meneer Knetter zich in een diepe kast in de kleedkamer heeft verstopt, waar Kabeltje hem probeert uit te halen en nèt als de regisseur probeert door een

[p. 63]

achterdeurtje weg te sluipen, beginnen in de hele studio telefoons te rinkelen. ‘De kijkers!’ denkt de regisseur, ‘daar zijn ze al! Woedend natuurlijk. Die komen ruzie maken!’

Maar dát heeft ie mis. De ene kijker na de andere belt op en zegt dat hij nog nooit zó gelachen heeft. En komt die leuke meneer alsjeblieft volgende week weer op de televisie om een gek ding te maken? En o, daar is ook mevrouw Knetter! Ze haalt haar man meteen uit de kast, geeft hem een zoen op zijn gezicht vol verf en zegt: ‘Cornelis, ik heb altijd wel geweten dat je een groot artiest was.’

Meneer Knetter denkt dat hij droomt. ‘Knijp me eens in mijn arm’, zegt hij tegen Kabeltje. Kabeltje doet het. ‘Au’, zegt meneer Knetter, ‘ik droom niet.’

‘Kom, meneer Knetter, gauw naar buiten!’ roept Kabeltje, ‘er wachten wel honderd mensen, die allemaal een handtekening van u willen hebben en uit uw eigen mond willen horen dat u volgende week weer komt.’

‘Ja ja’, zegt de regisseur, die net een complimentje van zijn baas heeft gehad over het leukste programma van de maand, ‘ik weet wel wat ik doe. Ik zag meteen dat Cornelis Knetter talent had!’ Kabeltje zegt maar niets. Hij zwaait vrolijk naar meneer en mevrouw Knetter, die door een drom mensen heen op weg gaan naar hun huis vol keurige bloementafeltjes.