Kabeltje maakt televisie

[p. 49]

Het weerhuisje

Kabeltje en Margrietje hebben er allebei een kleur van. Ze houden het gewichtige papier, dat de regisseur ze gegeven heeft, stijf tegen zich aangedrukt en weten niet wat ze zeggen moeten. ‘Nou?’, vraagt de regisseur, die achter zijn bureau zit en alleen het paardestaartje van Margrietje en het petje van Kabeltje kan zien.

Het paardestaartje en het petje wippen nu allebei heel hard op en neer en Kabeltje heeft eindelijk weer genoeg moed om wat te zeggen.

‘Natuurlijk, meneer de regisseur, Margrietje en ik willen allebei erg graag aan uw programma meedoen. Als u ons maar zegt wat we doen moeten.’

[p. 50]

‘Mooi zo’, zegt de regisseur, ‘dan moeten jullie eerst het contract tekenen.’

‘Het contract?’ vragen ze tegelijk.

‘Ja, dat papier, dat ik jullie gegeven heb. Daarin beloof je dat je zo goed je kunt mee zult werken aan het programma. Alle mensen die voor de televisie komen, moeten eerst een contract tekenen, zie je.’

‘Maar wàt moet ik tekenen?’ vraagt Margrietje verlegen, ‘huisjes kan ik wel goed met bomen ervoor, maar mensen niet zo erg goed.’

‘Domoor’, fluistert Kabeltje, ‘tekenen is je naam eronder zetten.’ ‘Precies’, zegt de regisseur, ‘en omdat jullie nog niet helemaal groot zijn moet ik ook de naam van je vader hebben.’

‘O, die vindt het best goed, hoor!’ zegt Kabeltje.

‘En mijn moeder ook!’ roept Margrietje.

‘Mooi zo’, zegt de regisseur weer, ‘zorg dan maar dat je morgenochtend om precies tien uur in de studio bent. Dan repeteren we met de zangeres en het orkest.’

Deftig als twee heel beroemde televisie-sterren wandelen Kabeltje en Margrietje de kamer van de regisseur uit. Natuurlijk kunnen ze die dag nergens anders over praten en slapen lukt ook haast niet. Geen wonder, als je de volgende dag moet optreden voor de camera's!

Een uur te vroeg zijn ze al in de grote studio. De mannen van het dekor zijn nog druk aan het timmeren en schilderen.

Bij ieder liedje van de zangeres moet een stukje dekor komen. In de ene hoek een leuk terrasje met een parasol, ergens anders een stukje duin met echte helm erop en een prachtig geschilderde blauwe zee op de achtergrond. Er is ook een bankje in een park en een stukje van een keuken vol potjes en pannetjes.

[p. 51]

Maar het mooist vinden Kabeltje en Margrietje het weerhuisje. Het heeft twee heel kleine kamertjes en een leuk puntdakje en net als op het weerhuisje dat bij Margrietje thuis in de gang hangt, zit er een echte thermometer op.

‘Weet jij waar wij bij komen?’ vraagt Margrietje zachtjes aan Kabeltje.

‘Misschien bij het bankje in het park’, fluistert Kabeltje.

‘Of aan zee met een grote bal, dat kan ook’, zegt Margrietje.

‘We zullen het maar afwachten’, zegt Kabeltje.

De tijd schiet maar niet op. Het lijkt wel of het uren duurt voor de mannen van het dekor eindelijk weggaan en de camera-mannen en de mensen van het geluid aan het werk gaan. De zeildoeken jasjes worden van de camera's gehaald, lampen worden opgehesen, gedraaid en weer naar beneden getakeld en de hengels waaraan de microfoons hangen zwaaien als lange

[p. 52]

giraffen-halzen door de lucht. Maar eindelijk is het dan toch zo ver. De regisseur komt binnen met de zangeres en nog meer mensen.

‘Willen alle figuranten even hier komen?’ roept hij. Kabeltje en Margrietje, die samen op een leeg kistje van een schijnwerper zitten, kijken nieuwsgierig toe. De regisseur kijkt een beetje ongeduldig om zich heen.

‘Hé, hallo... Jullie ook!’ roept hij tegen Kabeltje en Margrietje, ‘jullie zijn toch ook figurant!’

‘O, ik dacht dat een figurant één of andere machine was’, zegt Margrietje verlegen.

‘Nee’, zegt de regisseur, ‘figuranten zijn de mensen die je wel ziet, maar die niets zeggen.’

Kabeltje en Margrietje knikken. Dat weten ze tenminste ook al weer.

‘Ziezo’, zegt de regisseur, ‘eerst jullie tweeën dan maar. Jullie zijn de figuranten bij het liedje over het weerhuisje. Je staat allebei in een kamertje van het huisje. Als de zangeres straks over het zonnetje zingt, komt het weervrouwtje naar buiten. Dat ben jij, Margrietje! Daarna begint het in het lied te regenen en gaat het weervrouwtje naar binnen en komt het weermannetje naar buiten. Na de regen komt de zon natuurlijk weer en zien we het vrouwtje naar buiten stappen. Begrepen?’

Ze knikken allebei en gaan alvast in het huisje staan, maar de regisseur zegt dat ze eerst naar de kleedkamer moeten om een weermannetjes-pakje en weervrouwtjes-pakje aan te trekken. En natuurlijk om geschminkt te worden. Meneer Richard, die al klaar staat met al zijn doosjes en kleurtjes, gelooft eerst niet eens dat ze echte figuranten zijn, maar de zangeres die in de stoel naast ze komt zitten om ook haar televisie-kleurtjes te

[p. 53]

krijgen, vertelt dat het echt waar is en dat ze een heel moeilijke figuranten-rol hebben.

Een uurtje later is de repetitie; dan merken ze pas hoe moeilijk het is om een goede figurant te zijn. De muzikanten die op stoeltjes opzij zitten, doen eerst ‘Tuut tuuteretuut tuut tuut’. Vijf keer achter elkaar. En bij het eerste ‘tuut’ krijgen de mensen het mannetje en het vrouwtje in het weerhuisje al te zien. Dat is bijna het allermoeilijkste, want ze moeten zo stil staan als een houten mannetje en vrouwtje en mogen niet eens met hun ogen knipperen. Na de vijfde keer ‘tuut tuuteretuut tuut tuut’ komt de zangeres aanlopen in een mooie witte jurk. Ze kijkt omhoog naar de lucht en vraagt aan de zon of hij alsjeblieft wil blijven schijnen, want anders kan ze in die mooie witte jurk

[p. 54]

niet naar het feest in het park. Het laatste regeltje van het eerste coupletje is: ‘Zonnetje, zonnetje schijn!’

Op dat ogenblik moet Margrietje net als een vrouwtje op houten voetjes naar buiten schuiven. Maar in het volgende coupletje kijkt de zangeres weer omhoog en ziet een grote zwarte wolk aankomen. Tegelijk knippen de mannen van het licht de schijnwerper uit, die gouden zonlicht over haar haren en haar mooie witte jurk liet glijden. Margrietje, het weervrouwtje doet van schrik een paar stapjes terug en het weermannetje een paar stapjes vooruit. En als de zangeres zingt: ‘Wolk, o, wolk, ga toch weg’, dan wordt het nòg donkerder en komt het weermannetje Kabeltje helemaal naar buiten. Een andere figurant, een lange meneer met mooie zwarte haren komt dan vlug aangelopen met een paraplu, die hij boven de zangeres houdt, zodat haar mooie jurk niet nat wordt. De toneelmeester die op een bruggetje bovenin de studio staat, laat echte regendruppels uit een gieter op de paraplu vallen. Aan het eind van het derde coupletje zingt ze: ‘Regen hou op, regen hou op!’ Dan houdt ze haar hand even op en voelt of het nog regent. De toneelmeester giet niet meer. Kabeltje, het weermannetje schuift naar binnen en Margrietje naar buiten; de schijnwerper gaat aan. De zon schijnt! Het is heel moeilijk, maar het gaat allemaal goed en de regisseur is heel tevreden. Ook als ze nog een keer gerepeteerd hebben en vlak voor de uitzending het hele programma nog een keertje doorpraten.

‘Denk erom, Margrietje, niet op je nagels bijten’, zegt de regisseur, ‘dat doet een weervrouwtje niet!’

‘Ik was zo zenuwachtig’, zegt Margrietje met een kleur, ‘het is moeilijk om precies op tijd naar buiten te komen, hoor!’

‘Nou, maar het zal best gaan’, zegt de regisseur, ‘en denk erom

[p. 55]

Kabeltje, bij het laatste coupletje pas naar binnen gaan als de regen is opgehouden!’

‘Ja, meneer de regisseur’, zegt Kabeltje.

En dan is het zover. De rode lampjes langs de muren en op de deur van de studio gaan aan, het wordt zó stil dat je een speld kunt horen vallen. De omroepster zegt iets, de muziek begint zijn muziekje, de zangeres zingt. Eerst in haar keukentje, dan op het terrasje, dan op het duin en daarna komt het lied van het weerhuisje. Onbeweeglijk staan Kabeltje en Margrietje in hun kamertje als de muziek vijf keer ‘Tuut tuuteretuut tuut tuut’ doet. Alles gaat goed. Ze knipperen niet één keer met hun ogen en precies op tijd schuift Margrietje naar buiten als de zangeres over het zonnetje zingt. Ook het tweede over de wolk gaat goed. Ook het derde met de paraplu. Alleen vallen er wel veel druppels op het dak van het huisje zodat het ook op het hoofd van het weermannetje Kabeltje spettert. Maar goed, die kan wel tegen een buitje en verroert zich niet.

Maar dan komt het slot, het moeilijkste van alles. ‘Blijven staan tot de regen ophoudt!’, herhaalt Kabeltje voor zichzelf en

[p. 56]

onbeweeglijk blijft hij staan, want nog altijd kletteren de druppels op zijn hoedje en zijn neus. Nee, natuurlijk kan híj niet zien dat die druppels niet uit de gieter meer komen, maar van het dakje van het huisje neerspetteren. Margrietje aan de droge kant merkt er niets van en komt stralend naar buiten.

‘Het mannetje! Het weermannetje moet naar binnen!’ schreeuwt de regisseur boven in zijn microfoon, ‘een mannetje en een vrouwtje samen buiten, dat kán niet!’

Maar het weermannetje verroert zich nog altijd niet. Gehoorzaam staat hij af te wachten tot hij geen regen meer voelt. En de mannen van het licht die zien dat hij niet van plan is naar binnen te gaan en weten dat het liedje bijna uit is, knippen dus de zonne-schijnwerper maar aan. En dan gebeurt er iets schitterends: het licht van de schijnwerper en de druppels die nog altijd van het dakje vallen, maken een prachtige regenboog, precies zó als wanneer de zon schijnt en de regen nog een beetje nadruppelt. Het is nèt echt en de mensen thuis roepen: ‘zie je dat? Zie je dat? Een regenboog omdat het mannetje en het vrouwtje samen buiten staan!’

En niemand in het hele land weet dat het alleen maar een ongelukje was, waar de mensen in de studio nog lang over nalachen als Kabeltje zijn druipende kuifje met een handdoek droogt.