Kabeltje maakt televisie

[p. 37]

De maharadja

‘Ma-ha-rad-ja...’ Wel tien keer achter elkaar zegt Kabeltje dat zachtjes in zichzelf. Alleen het wóórd klinkt al een beetje als een sprookje. Hij moet het meteen aan Margrietje gaan vertellen! Vlug schiet hij zijn jasje aan en kleppert aan de bus bij Margrietje. ‘Margrietje! Kom mee! Kom gauw mee! Er komt een echte maharadja in de studio.’

‘Hoe is een maharadja?’ roept Margrietje al, nog voor ze de deur helemaal open heeft. ‘Nou, je weet wel’, zegt Kabeltje, ‘in een wit zijden pak en met een tulband op.’

‘O, ja!’ roept Margrietje, ‘en òp zijn tulband zit een diamant zo groot als een ei.’

‘Hoe weet je dat?’ vraagt Kabeltje.

‘O, gezien’, zegt Margrietje, ‘op de televisie of zo. Alle maharadja's hebben zo'n diamant. Waar is ie? Kan ik hem zien?’

[p. 38]

‘Nee, nee’, zegt Kabeltje, ‘dat is juist zo gemeen. We mogen niet in de studio als hij komt. 't Is een veel te hoge gast, zegt mijn vader. Maar als hij over de rode loper naar binnen gaat, mogen we kijken.’

Margrietje heeft haar jasje ook al aangeschoten en rent met Kabeltje mee. ‘Zeg!’ roept ze onderweg opeens, ‘kunnen we niet iets doen? Ik bedoel bloemen aanbieden of zo? En dan zegt de Maharadja vast: dank jullie wel, kinderen. Dat is erg aardig. Willen jullie misschien mee naar binnen in de studio? Dan kunnen we nog wat praten.’

‘Ach, welnee’, zegt Kabeltje die is blijven stilstaan, ‘zulke dingen vragen maharadja's niet. Die zijn altijd veel te bang voor vreemde mensen en kinderen. Ze denken dat er altijd dieven

[p. 39]

om ze heen zijn, die de mooie diamant van hun tulband zullen stelen.’

‘Nou, daaròm’, zegt Margrietje eigenwijs, ‘daarom blijven wij dan in de buurt. En als we zien dat een dief de diamant wil stelen dan roepen wij: houdt de dief, houdt de dief! En natuurlijk wordt ie dan ook gevangen en de maharadja zegt: ach, kinderen, hoe moet ik jullie ooit bedanken? En dan maken wij tweeën een diepe buiging en zeggen: het was graag gedaan, maharadja. Heel graag. Nou eh... en dan zegt de maharadja: zou ik jullie misschien een plezier kunnen doen met een wit olifantje, kinderen? En wij zeggen natuurlijk: jazeker, maharadja, daar kunt u ons een groot plezier mee doen. Nou, en zó krijgen wíj ons witte olifantje!’

[p. 40]

Kabeltje staat Margrietje met grote ogen aan te kijken. ‘Hoe verzin je het allemaal?’ roept hij.

‘Niks verzinnen’, zegt Margrietje, ‘zulke dingen gebeuren echt! Maharadja's geven altijd witte olifantjes cadeau.’

‘Denk je heus dat het zou lukken?’ vraagt Kabeltje, die zichzelf al met zijn witte olifantje over straat ziet lopen.

‘Ja, natuurlijk’, zegt Margrietje, ‘maar we moeten beginnen met die bloemen. Waar halen we die vandaan?’

‘Ik heb niet zo erg veel centjes meer in mijn spaarpot’, zegt Kabeltje, ‘en we hebben ook geen tijd meer. De maharadja kan elk ogenblik komen. De camera's in de studio staan al opgesteld en de meneer die hem gaat interviewen, zit al klaar.’

‘Nou, dan eh... dan eh...’ Margrietje kijkt vlug om zich heen.

‘Dáár’, wijst ze opeens, ‘kijk dáár eens, bij juffrouw Groen in de tuin!’

Kabeltje schrikt. ‘Maar Margrietje, je kunt toch de chrysantjes van juffrouw Groen niet afplukken?’

‘Ach, natuurlijk wel’, zegt Margrietje, ‘juffrouw Groen heeft zelf drie poezen en twee honden.’

‘Wat heeft dát er nou mee te maken?’, vraagt Kabeltje.

‘Nou, dat ze erg veel van dieren houdt en dat ze dus best kan begrijpen dat wij graag een witte olifant willen hebben.’

Kabeltje moet er nog even over nadenken, maar Margrietje is al onder de heg van juffrouw Groen doorgedoken en plukt de eerste chrysantjes. Ze steekt ze omhoog naar Kabeltje en roept: ‘kom nou, ze ruiken zó lekker! De maharadja zal ze vast prachtig vinden!’

En dan vergeet ook Kabeltje dat zoiets helemaal niet mag. Naast Margrietje plukt hij vlug een boeketje mee. Met rode

[p. 41]

kleuren op hun wangen schieten ze even later weer onder de heg vandaan en steken de straat over naar de studio. Maar vóór ze daar zijn, gebeurt er iets vreselijks: twee ontzettend grote honden vliegen woedend blaffend achter ze aan uit dat gat en een boze stem in de tuin roept: ‘houdt de dief! Houdt de dief! Hector! Alexander! Pak ze!’

Verstijfd van schrik staan Kabeltje en Margrietje midden op de rijweg stil. De honden bijten niet, maar staan grommend naar ze te kijken. De boeketjes hebben ze allebei tegelijk laten vallen. En terwijl ze daar zo staan, oog in oog met die twee grommers, komt er een auto om de hoek. De chauffeur toetert ongeduldig, omdat hij niet verder kan. Maar Kabeltje en Margrietje durven zich nog altijd niet te verroeren. De boze juffrouw Groen staat bij de heg van haar tuin en roept: ‘hier komen! Hier komen, lelijke dieven!’

[p. 42]

‘Misschien moeten we hier wel een hele dag zo staan’, gaat het door Kabeltjes hoofd: ‘gevangen tussen een toeterende auto, een boze mevrouw en twee grommende honden.’

Maar de meneer in de auto heeft er nu toch genoeg van. Hij stapt uit en komt naar ze toe. ‘Ga eens wat opzij’, zegt hij tegen de honden. En gek genoeg grommen ze tegen hém helemaal niet; ze kwispelen met hun staarten en maken plaats voor de vreemde meneer.

‘Wat gebeurt er hier?’, vraagt de meneer aan Kabeltje en Margrietje, die wel door de grond willen zakken.

‘Dieven! Dieven zijn het!’ roept juffrouw Groen over de heg. ‘Dieven?’ vraagt de meneer, ‘zijn júllie dieven? Maar dat is toch zeker niet waar? Dat kan ik niet geloven!’

Margrietje en Kabeltje schudden allebei heel hard van nee, maar juffrouw Groen roept: ‘Ze hebben al mijn chrysantjes gestolen, de lelijkerds!’

‘Oei...’, zegt de meneer; hij kijkt nu niet zo erg vriendelijk meer als in het begin. ‘Is dat waar?’

‘Het was niet echt stelen’, zegt Margrietje zacht, ‘en we weten ook heus wel dat het niet mag, maar eh... we hadden geen tijd meer om centjes uit onze spaarpot te halen en we dachten dat juffrouw Groen het best zou begrijpen.’

‘Nee, nee, nee! Ik begrijp er niets van! Ik dacht dat jullie aardige kinderen waren’, roept juffrouw Groen.

‘Omdat u ook dieren heeft’, zegt Kabeltje, die vindt dat hij Margrietje helpen moet.

‘Dieren? Wat hebben mijn dieren ermee te maken?’ vraagt juffrouw Groen. En ook de meneer vraagt: ‘dieren?’

‘Ja’, zeg Kabeltje, ‘het zit zo, ziet u. Ik woon in de televisiestudio daar en straks komt er een maharadja. Enne toen dach-

[p. 43]

ten Margrietje en ik: we geven de maharadja bloemen en dan eh...’

‘Zie je wel, 't is allemaal gejokt!’ roept juffrouw Groen, ‘wat hebben mijn dieren nou met jullie bloemen te maken?’

‘Ja’, zegt de meneer, die een klein beetje lachen moet, ‘dat begrijp ik ook niet helemaal.’

Margrietje en Kabeltje kijken elkaar aan. ‘Vertel jij het maar’, zeggen de ogen van Margrietje.

‘Nou eh... we eh... Margrietje zegt dat er altijd dieven om maharadja's heen zijn die proberen de diamant van zijn tulband te stelen. En daar zouden wij dan op letten. En als er dan een dief kwam, dan sprongen wij tevoorschijn en riepen: houdt de dief. En dan eh... dan eh... gaf de maharadja ons misschien wel een wit olifantje.’

De vreemde meneer en juffrouw Groen willen allebei tegelijk wat zeggen, maar juffrouw Groen wint het natuurlijk. ‘Domoren!’ roept ze, ‘zelf uit stelen gaan om dieven tegen te houden? 't Is mooi hoor! Raap je bloemen maar gauw op en ga bij de stoep staan, maar doe nóóit meer zoiets doms.’

Kabeltje en Margrietje zuchten opgelucht; juffrouw Groen lacht gelukkig weer tegen ze. ‘Zeg’, roept ze, terwijl Kabeltje en Margrietje hun bloemen haastig oprapen: ‘als het olifantje

[p. 44]

komt, mag ie dan ook eens bij mij in de tuin?’

Kabeltje en Margrietje willen net allebei van ja roepen, als er een tweede meneer op ze af komt. Kabeltje ziet meteen wie het is: de allerhoogste meneer van de televisie. Met een diepe buiging blijft hij midden op straat staan voor de vreemde meneer, die mee helpt de bloemen op te rapen. ‘Hoogheid!’ zegt de televisie-meneer, ‘ik herkende u van de foto's. Er zijn toch geen moeilijkheden, hoop ik?’

‘Nee, nee’, zegt de vreemde meneer, die vrolijk lacht en zijn armen om de schouders van Kabeltje en Margrietje slaat, ‘we moesten eerst even de bloemen van juffrouw Groen in ontvangst nemen.’

Hij maakt een diepe buiging naar juffrouw Groen, die met open mond bij de heg staat.

‘En jullie?’ vraagt de hoge televisie-meneer aan Kabeltje en Margrietje, ‘kenden jullie de maharadja al?’

De twee boeketjes vallen wéér op de grond. De maharadja! Die aardige meneer in zijn gewone pak en zonder tulband en diamanten is de maharadja! Wat moeten ze zeggen? Maar alweer redt de maharadja ze. Hij zegt lachend: ‘nee, nee, wij hadden alleen maar even een gesprekje over de olifantjes in mijn land. Weet u, ik heb deze twee kinderen uitgezocht om straks voor de camera iets aan alle andere kinderen te vertellen. Ik wil de jongens en meisjes van uw land een wit olifantje cadeau geven, ziet u. Kabeltje en Margrietje moeten maar zeggen naar welke dierentuin we hem het best kunnen sturen, zodat alle kinderen in het land hem kunnen gaan opzoeken.’

En dan stapt de maharadja, met Kabeltje en Margrietje, elk aan een kant, over de rode loper de studio binnen, op weg naar de camera's.