Kabeltje maakt televisie

[p. 31]

De generaal

Kabeltje steekt even zijn hoofd om de deur van de studio. ‘O, nee’, zegt hij zachtjes tegen zichzelf, ‘dat is niks.’ Hij laat de deur dichtvallen. ‘Kom mee, Kardoes’, zegt hij, ‘we gaan buiten spelen. 't Is prachtig weer.’ Verbaasd kijkt hij om zich heen. Waar is Kardoes nou? Hij liep net nog achter hem aan! Nou, hij is zeker vast vooruit gesprongen naar het mooie weer buiten. Maar als hij op het pleintje voor de studio staat onder de kastanjeboom vol prachtige dikke knoppen, ziet hij de zwarte kater nog niet. ‘Nou ja, laat maar’, denkt Kabeltje, ‘Kardoes wil toch altijd andere spelletjes dan ik. Achter duiven aanzitten die hij toch niet krijgt, rollebollen op een blauw stoepje of heel lang naar het water in de vijver kijken. Ik weet wel wat beters!’

Hij springt naar een stel jongetjes toe die met een splinternieuwe voetbal een spannende wedstrijd spelen. Kardoes is hij al helemaal vergeten.

[p. 32]

Maar waar is Kardoes? Toen Kabeltje de studio-deur op een kier opendeed is hij naar binnen geglipt. ‘Buitenspelen kun je nog altijd’, denkt de zwarte kop van Kardoes, ‘wie weet wat voor leuke spelletjes ze daar binnen doen.’

Achter de voeten van de camera-mannen om sluipt hij op zijn vier zachte pootjes over de studio-vloer. Hij ruikt eens aan een verfpot in een hoekje, trekt zijn neus op, stapt weer verder, tikt eens tegen een stekkertje, speelt met een kronkelend stukje kabel en schudt zijn kop. Nee, dat heeft ie allemaal al zo vaak gedaan. O, wacht eens... dààr! Wat zijn dat allemaal voor mooie gouden glimmertjes? Kardoes stapt er naar toe. Ja, wat zijn die gouden glimmertjes? Dat is de generaal. Hij zit met een kaarsrechte rug in een hoge leunstoel en kijkt strak in het grote oog van Dolly, de camera. Tegenover hem op een kleiner stoeltje, zit meneer Schoonebeek, die hem vragen stelt. De zweetdruppeltjes staan meneer Schoonebeek op het voorhoofd en telkens als de camera even niet naar hem kijkt, zucht hij diep. Nog nooit heeft hij voor de televisie zo'n moeilijk gesprek gehad. Voor ze begonnen heeft hij tegen de generaal gezegd: ‘luistert u eens, generaal. De meeste mensen denken helemaal verkeerd over generaals. Ze denken dat generaals van ijzer zijn gemaakt, dat ze altijd met laarzen aan door de wereld stappen en met hun gouden pet op naar bed gaan.’

‘Onzin’, bromde de generaal met zijn zware stem.

‘Dat geloof ik ook, generaal’, zei meneer Schoonebeek vrolijk, ‘en daarom wil ik nou eens een gesprek met u hebben, zodat de mensen thuis kunnen zien dat generaals ook maar gewone mannen zijn.’

‘Mmmmmmm....’ bromde de generaal weer en toen zijn ze begonnen. Maar wàt meneer Schoonebeek ook probeert, de

[p. 33]

generaal zegt alleen maar dingen waarvan je denkt: een man van ijzer, een man die op laarzen door de wereld stapt en met zijn gouden pet op naar bed gaat. En daarom staan meneer Schoonebeek de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd.

‘Bent u wel eens bang geweest, generaal?’

‘Nooit in mijn leven, jongeman.’

‘Ook niet een beetje, generaal?’

‘Ook niet een beetje, jongeman.’

‘Maar toen u die tocht door het oerwoud maakte, generaal en toen u bijna verdwaald was?’

‘Toen ook niet, jongeman.’

‘Maar er waren daar toch wilde dieren: slangen en wilde boskatten, generaal?’

‘Ik zàg ze niet eens, jongeman. En als ik ze zag, dan keek ik ze

[p. 34]

alleen maar aan en dan waren ze al weg. En ik riep tegen mijn mannen: voorwaarts. En voorwaarts gingen we!’

Meneer Schoonebeek zucht weer eens heel diep. Wat kan hij nu eens vragen om te laten zien dat de generaal ook maar een gewone man is? ‘O, ja, wacht... Generaal’ zegt hij vriendelijk, ‘de kijkers en ik zijn natuurlijk vol bewondering voor uw moed. Maar toch zal er één keer in uw leven wel eens iets gebeurd zijn waarvan u schrok of waarvoor u wegliep. Bijvoorbeeld toen u nog een jongetje was.’

‘Nooit’, zegt de generaal streng en hij gaat nog rechterop in zijn stoel zitten, ‘dat heb ik u toch al gezegd, jongeman.’

‘Ja, ja, dat is waar...’ zucht meneer Schoonebeek en hij veegt vlug over de druppeltjes op zijn voorhoofd. Wat nu? Wat nu? Wat nu?’

Op dat ogenblik heeft Kardoes de gouden glimmertjes ontdekt. Met voorzichtige stapjes komt hij er naar toe, maar als hij ziet dat ze niet gevaarlijk zijn, maakt hij een sprongetje en komt op de knie van de generaal terecht. ‘Wat heb jij daar voor mooie gouden glimmertjes?’ vragen zijn ogen. De generaal schrikt ontzettend. Hij grijpt zich met twee handen aan de leuningen van zijn stoel vast en zijn ogen die tot nu toe alleen maar strak in de camera hebben gestaard, knipperen als knipperlichtjes. Maar plicht is plicht. Hij mòèt die mensen thuis laten zien wat een generaal is. Wat zegt die jongeman tegenover hem?

‘Dus, generaal... Nog nooit in uw leven bent u ergens voor teruggeschrokken of hebt u ergens van gegriezeld?’

‘Mag ik jouw glimmertjes even van dichtbij bekijken?’ vragen de ogen van Kardoes, die op zijn achterpoten is gaan staan en zijn kopje tegen de borst vol goud van de generaal legt.

‘Ik... ik geloof het niet’, zegt de generaal met trillende stem

[p. 35]

tegen meneer Schoonebeek. Over de kop van Kardoes heen smeken zijn ogen om hulp. Maar ja, een uitzending kun je maar niet zo afbreken en meneer Schoonebeek zegt dus met een glimlachje tegen die smekende ogen: ‘dat is ons studiokatje, generaal. Hij heet Kardoes en net als onze kijkers wil hij waarschijnlijk ook wel eens kennis maken met een echte generaal.’

‘Ja ja...’ fluistert de generaal hees; zijn zware bromstem is helemaal weggezonken in dat mooie pak vol goud. Kardoes heeft de glimmertjes allemaal goed bekeken en ontdekt nu dat de generaal een heerlijk watertje op zijn gezicht heeft. ‘Prrrr...’, doet hij, ‘wat een lekker luchtje. Veel lekkerder dan van Kabeltjes vader. Laat eens ruiken...’

Kardoes strijkt met zijn kopje langs de wangen van de generaal, die in elkaar begint te krimpen.

[p. 36]

‘Houdt u van dieren, generaal?’ vraagt de opgewekte stem van meneer Schoonebeek.

‘O, jjjj... ja... jawel’, hakkelt de generaal.

‘Ook van katten, generaal?’

‘Jjjja... Jazeker’, fluistert de generaal met gesloten ogen. Kardoes ligt nu als een bontkraagje om zijn hals en legt zijn kopje slaperig op de gouden epaulet op de schouder van de generaal. Meneer Schoonebeek krijgt medelijden met hem. ‘Generaal’, zegt hij, ‘ook namens de kijkers wil ik u hartelijk danken voor dit gesprek. We hebben nu met eigen ogen en oren kunnen zien en horen dat ook een generaal niet alleen maar een man van ijzer is. Wij zijn u heel dankbaar, generaal.’

‘Ja, ja... tot uw dienst’, zegt de generaal, die met trillende knieën uit zijn stoel omhoog komt.

‘Ga je nou al weg?’ vraagt Kardoes die zich van zijn schouder laat glijden en kopjes gevend tegen zijn glimmende laarzen met hem meeloopt naar het kraantje, waar de generaal met bevende hand een glaasje water gaat drinken.

Kabeltje, die terugkomt van buiten is net bij de deur van de studio als de generaal met grote stappen door de hal loopt. Kardoes trippelt nog altijd achter zijn hielen.

‘Hé, Kardoes, hier!’ roept Kabeltje als hij eerst beleefd opzij is gegaan voor de generaal vol goud. ‘Wat moest je daar nou binnen, gekkerd?’ zegt hij, als Kardoes op zijn arm zit.

‘O, het was heel leuk’, zeggen de oogjes van Kardoes, ‘gouden glimmertjes en zo...’

Maar daar begrijpt Kabeltje natuurlijk niets van.