Kabeltje maakt televisie

[p. 22]

Meneer Richard

Als je meneer Richard de televisie-studio ziet binnenkomen, is het een heel gewone meneer met een bril op en zwarte krulletjes. Maar pas op! Meneer Richard is een tovenaar!

Aan het eind van de gang, achter de studio waar de camera's hun werk doen, heeft hij een eigen kamertje. En in dat kamertje... dààr gebeurt het! Een gewone magere man met een kaal hoofd en een klein neusje kan er binnengaan en er even later weer uitkomen met bolle wangen, een hoofd vol krullen en een neus als een aardappel. Dat doet meneer Richard, de tovenaar! Hij heeft een tafel vol kleine potjes met zalfjes en smeerseltjes, poedertjes en kleurtjes. En daarbij hele dozen vol snorren, baarden, pruiken en losse krulletjes. Als je binnenkomt zet hij je voor een grote spiegel neer en zegt: ‘doe je ogen maar dicht.’ Zijn potloden en krijtjes glijden al over je gezicht, trekken rim-

[p. 23]

peltjes of halen die juist weg, laten je mond lachen of treurig naar beneden hangen en maken je als het moet twintig jaar ouder dan je bent. Als je je ogen weer open mag doen ken je jezelf niet meer.

Kabeltje en Margrietje kunnen uren lang naar de vlugge vingers van meneer Richard staan kijken. Ze zijn het er over eens dat grimeur zijn (want zo heet dat vak van meneer Richard) het mooiste is wat er bestaat.

Vandaag wordt in de studio een televisie-spel opgenomen over een kamp vol zigeuners. In de studio staat een mooie woonwagen met een echt houtvuur ernaast. Meneer Richard heeft alle acteurs en actrices in zigeuners omgetoverd. Hun veel te witte wangen, hals en armen zijn prachtig bruin verbrand; de zigeunermeisjes hebben lang zwart haar en alle mannen grote snorren en een krul over hun oren en hun voorhoofd. Meneer Richard loopt met de acteurs mee naar de studio om te kijken hoe zijn werk er in het schelle licht van de lampen zal uitzien. Voor de camera's hun werk beginnen schikt hij nog eens een lokje haar recht, draait nog vlug de punt van een snor op of poedert met een grote poederkwast een neus of een kin die te veel glimt, wat bij.

Kabeltje en Margrietje zijn achtergebleven in het toverkamertje vol potjes en doosjes. ‘Kijk eens’, fluistert Kabeltje en hij houdt een grote hangsnor onder zijn neus. Margrietje giechelt: ‘het lijkt op niks. Je ziet eruit als een walrus.’

‘Niks hoor’, roept Kabeltje, die zichzelf voor de spiegel bekijkt, ‘ik ben een roverhoofdman.’

‘Ach welnee’, zegt Margrietje, ‘daar heb je veel te rose wangetjes voor. Roverhoofdmannen hebben een gezicht als een gekookte biet met allemaal rimpels van het zoeken naar roof.’

[p. 24]

‘Nou, wacht dan even’, zegt Kabeltje, die helemaal vergeet dat ze in het kamertje van meneer Richard zijn. Meteen grijpt hij al naar één van de potjes en begint zichzelf flink rood te maken. Met het zwarte potlood trekt hij rimpels naast zijn ogen en langs zijn neus, precies zoals hij het meneer Richard heeft zien doen. Een woeste pruik heeft hij ook al gevonden en als hij bezig is die grote hangsnor vast te plakken, ziet hij ook nog een gouden oorring liggen; met vlugge vingers knijpt hij die in het lelletje van zijn vuurrode oor.

[p. 25]

Margrietje heeft zichzelf intussen veranderd in het lieve prinsesje dat door de roverhoofdman wordt meegenomen naar zijn hol. Ze heeft een blonde krullenpruik opgezet, die tot over haar knieën hangt; met het doosje rood tovert ze een paar bange blosjes op haar wangen.

Als ze kraar zijn staan ze wel twee minuten met open mond naar elkaar te kijken. ‘Kom mee!’ roept Kabeltje, ‘we gaan ze binnen aan het schrikken maken!’

Maar boven de deur van de studio brandt het rode lampje en in de huiskamer bij Kabeltje is niemand. Alleen Kardoes, de zwarte kater, die even één oog opendoet en het dan gauw weer sluit, omdat hij er niets aan vindt. Onder de tafel spelen ze een poosje roverhol, maar omdat Kardoes ook geen paard wil zijn, besluiten ze om weer terug naar het kamertje te gaan en eens te zien wat ze nog meer kunnen worden.

Maar als ze daar komen staat er een grote wilde zigeuner bij de tafel met potjes en doosjes.

‘Aha’, zegt hij, ‘ik dacht wel dat ik jullie hier zou vinden. Stiekem in de woonwagen gekropen, hè, toen ie naar de studio werd gereden! Kom maar gauw mee, dan breng ik je terug naar het kamp.’

Margrietje en Kabeltje kijken elkaar met verschrikte ogen aan. ‘Hij denkt dat we echte zigeunerkinderen zijn’, zeggen de ogen van Margrietje.

‘Hij is zèlf een echte zigeuner’, zeggen de ogen van Kabeltje, ‘niet een man in een pak!’

De grote zigeuner pakt ze allebei bij een schouder en duwt ze door de gang naar de deur, waar Kabeltjes vader in zijn glazen hokje zit.

‘Twee zigeunerkinderen die naar binnen waren geslopen’,

[p. 26]

bromt hij tegen Kabeltjes vader.

‘Ho ho ho’, roept die, ‘dat gaat zo maar niet. Dan moet ik ze in mijn boek schrijven. Iedereen die de studio in- en uitgaat moet ik opschrijven.’

‘Ja, maar 't is wel in orde’, gromt de zigeuner, ‘ze zijn uit mijn kamp. Ik zal ze wel voor een weekje op water en brood zetten in een oude woonwagen.’

‘Nee! Nee! Nee!’, schreeuwt Kabeltje en over de wangetjes met blosjes van Margrietje beginnen dikke tranen te stromen.

‘Wat is dat nou?’, roept de zigeuner, ‘willen jullie niet terug naar je kamp?’

‘Nee. Ik hoor hier. Ik ben Kabeltje’, piept Kabeltje benauwd en Margrietje snikt: ‘Ik ben Margrietje!’

‘Ohooo...’, roept de grote zigeuner, ‘en wie ben ik?’ Met een wilde ruk trekt hij zijn zwarte baard en zijn woeste pruik af en daar staat opeens meneer Richard voor ze!

Met een kleur nog roder dan het rood uit het doosje, laten ze zich mee terugnemen naar het kamertje, waar ze met een doekje schoonmaakvet hun eigen gezichten weer terugkrijgen. En al die tijd dat meneer Richard daar mee bezig is staat de grote spiegel boven de kaptafel te trillen van zijn bulderlach.