Kabeltje maakt televisie

[p. 15]

Mister Max

Vandaag gaan de mensen van de televisie op reportage. Al om zeven uur 's morgens staan er vier grote grijze wagens voor de studio. Eén zo groot als een pakhuis, dat is de rijdende studio, waar de regisseur en zijn helpers de beelden en geluiden van de reportage uitkiezen. De tweede wagen heet straalzender. Op zijn dak heeft hij een reusachtig hoge toren die hij als de hals van een giraffe omhoog kan heffen. Die toren vangt op wat er in de eerste wagen wordt uitgekozen; hoog door de lucht geeft hij alle beelden door, die op de televisieschermen moeten komen.

De derde wagen is voor de camera's en kabels, de lampen en microfoons. In de vierde wagen, een gezellig busje, zitten de camera-mensen en de mannen van het licht en het geluid. En wie nog meer? Kabeltje natuurlijk. Kijk, daar is ie al. Voor zo vroeg in de morgen heeft ie al een heleboel praats. Arnold, één van de camera-mannen moet hem uitleggen wat nou eigenlijk een reportage is.

‘Tsjonge’, zegt Arnold, ‘dat is een moeilijke vraag, Kabeltje.

[p. 16]

Een reportage is een verslag van iets dat jij hoort of ziet en dat je wil oververtellen aan andere mensen. Wat je ziet kun je natuurlijk opschrijven of er foto's van maken of een film. Nou, en dat heet dan foto-reportage of kranten-reportage of film-reportage. En wat je mensen met televisie-camera's laat zien heet een televisie-reportage.’

Kabeltje knikt en voelt zich erg gewichtig tussen al die grote mannen in het busje met wie hij samen een reportage gaat maken. De mensen, die ze voorbijrijden staan even stil als ze de vier auto's zien en roepen: ‘Kijk, daar gaat de televisie!’ Kabeltje zwaait achter het raampje van de bus naar ze, maar dan zijn ze er al weer voorbij, want de vier grote wagens rijden flink hard. Ze moeten op tijd op het vliegveld zijn, want het vliegtuig van Mister Max komt al om tien uur aan en er moet nog een heleboel gebeuren voor alle camera's op de vliegtuigtrap zijn gericht, waarlangs Mister Max naar beneden zal lopen.

Mister Max is een wereldberoemde goochelaar en alle televisiekijkers willen hem natuurlijk graag zien nu hij voor het eerst in hun land komt.

‘Ja’, hoort Kabeltje de regisseur zeggen, ‘en we moeten goed opletten, want Mister Max is een grappenmaker. Als hij geen zin heeft om meteen na z'n lange vliegtocht voor de camera's te komen, bedenk ie vast één of ander kunstje om ons te ontsnappen.’

‘Dat lukt hem toch niet!’ zegt Kabeltje, ‘ik zou hem meteen ontdekken!’

‘Dat dàcht je!’ zegt Arnold, ‘Mister Max is niet voor niets zo beroemd!’

Ze hebben geen tijd meer om er over te praten, want ze rijden de hekken van het vliegveld al binnen en natuurlijk moet er nu

[p. 17]

meteen worden afgeladen en opgebouwd.

De camera's worden op hun onderstuk geschroefd, microfoons worden opgehangen en kabels worden uitgerold. Ze lijken zelf wel goochelaars, die televisie-mannen, zó vlug gaat het allemaal. Een paar piloten en stewardessen staan er met grote ogen naar te kijken en alle passagiers vragen natuurlijk welke beroemdheid er nù weer in het land komt.

Wonderlijke mensen zie je daar op het vliegveld gaan en komen. Een Arabier in een wijde witte mantel en met een grote tulband op, draagt een mand vol slangen naar een vliegtuig. ‘Ik neem mijn vriendjes altijd mee op reis’, zegt hij tegen Arnold,

[p. 18]

die samen met Kabeltje heel voorzichtig tussen de spijltjes van de rieten mand kijkt.

Een hele school - alle jongens met dezelfde dasjes, petjes en jasjes - springt uit het vliegtuig van Engeland, met de meester in een Schots rokje er achteraan. De regisseur, die langs de camera's loopt om te zien of alles in orde is, kijkt bedenkelijk als hij al die mensen ziet.

‘Als Mister Max wil, duikt ie zò onder tussen al die mensen’, zegt hij. ‘En we weten niet eens precies met welk vliegtuig hij komt. Er worden rond tien uur wel drie vliegtuigen uit Parijs verwacht.’

Eén van de televisie-mensen klimt op het dak van de reportage-

[p. 19]

wagen, zodat hij over de hoofden van andere mensen heen kan uitkijken naar Mister Max. Kabeltje zou het liefst naast hem gaan staan, maar hij weet niet of de regisseur dat wel goed vindt. Daarom zoekt hij maar een plekje op de treeplank van de auto met de straalzender. Het is vijf minuten voor tien; boven zijn hoofd gaat een belletje en een meisje vertelt in vier talen dat het vliegtuig uit Parijs is geland. Alle mensen van de televisie kijken gespannen naar de vliegtuigtrap, die naar het toestel wordt gerold; alle camera-ogen worden op de deur gericht van het Franse vliegtuig. Eerst komt de stewardess, dan een heel mooie mevrouw met een hoed zo groot als een wagenwiel, daarna een heel klein verpleegstertje met drie kinderen, die ze voor zich uit de trap laat afgaan. Dan een paar meneren met acte-tassen, die druk met elkaar praten, een soort negerkoning met een kroon van veren op z'n hoofd, twee oude dametjes, die bang om zich heen kijken en de weg versperren voor alle passagiers die nog achter ze komen. Maar Mister Max is er niet bij, beslist niet. ‘Weet je zeker dat hij die negerkoning niet was?’ roept de regisseur naar de man op de reportage-wagen, ‘dat zou echt iets voor Mister Max zijn.’

‘Nee’, roept de man van boven, ‘Mister Max is véél kleiner. Dat kòn hem niet zijn’. Om tien minuten over tien komt het tweede toestel uit Parijs binnen; nog veel zenuwachtiger gaan alle ogen langs de stroom passagiers. Maar geen Mister Max! Om tien minuten voor half elf gonst het derde toestel boven hun hoofden en als even later de rollende trap wéér komt aanrijden, houdt iedereen zijn adem in. Wéér meneren met actetassen, wéér oude dametjes die bang zijn om hun pakjes te verliezen, een stewardess met een babietje, een mevrouw die naar haar hoed moet grijpen voor de wind en daar... Wacht eens

[p. 20]

even, daar zwaait iemand met een hoge hoed! ‘Dat is hem!’ roept een stem, ‘goochelaars hebben toch zeker een hoge hoed!’ Maar niks, hoor... Het is een bruidegom, die door zijn bruid wordt afgehaald. Teleurgesteld zoeken de ogen verder: een oud heertje die bijna niet vooruit komt omdat hij zo verschrikkelijk veel pakjes heeft te dragen, kijken ze vlug voorbij, daarachter komt een minister en een meneer, die de kraag van zijn jas heeft opgeslagen. Naar hem kijkt iedereen; de cameralampjes schieten aan. ‘Het is hem, het is hem’, wordt overal gefluisterd, ‘hij doet of hij de secretaris van de minister is!’

De camera's rollen op hem af en komen zò dicht bij de rij passagiers dat het oude heertje met al z'n pakjes bijna over een kabel struikelt. En dan opeens...

‘Hé... ho!’ wordt er geroepen, want een klein jongetje met een

[p. 21]

handtekeningenboekje loopt voor de camera's langs. ‘O, dat is leuk!’ zegt de regisseur in de reportage-wagen. ‘Maak daar maar een plaatje van, jongens: hoe Kabeltje Mister Max om een handtekening vraagt! Dat vinden de mensen thuis leuk!’ De camera volgt Kabeltje over het platform. Maar wat is dat nou? Hij holt naar de verkeerde toe! ‘Sufferd!’ roept de regisseur in z'n microfoon, ‘de man met de opgeslagen kraag moet je hebben! Kijk hem nou... Kijk hem nou! Gaat die domoor dat oude heertje om een handtekening vragen!’

Maar dàn... Wat zien de camera, de regisseur en alle mensen die de uitzending volgen? Het oude heertje zet zijn pakjes neer, kijkt even verbaasd naar Kabeltje en begint dan te lachen. En terwijl hij lacht en daarbij ook zijn ouderwetse hoedje afzet, ziet iedereen opeens dat het helemaal niet zo'n oud heertje is. Hij deed alleen maar zo... En als er nog iemand twijfelt of dìt nu Mister Max is of niet, dan weet hij één minuutje later zeker, dat dit de grote goochelaar zelf is. Kijk maar eens: uit de blaadjes van Kabeltjes handtekeningen-boek tovert hij een ei tevoorschijn en nog één en nog één... en nu... Nu vliegt er opeens een duif onder zijn rare hoedje vandaan! De mensen thuis genieten en de camera's die alles laten zien: Kabeltjes verlegen gezicht, de eieren, de duif, het hoedje en het lachende hoofd van Mister Max, genieten mee.

‘Maar jongen’, vraagt de regisseur later, ‘hoe kon jíj nou weten dat dat oude heertje Mister Max was?’

‘O, heel makkelijk’, zegt Kabeltje, ‘wie anders dan een goochelaar heeft een wit konijn in een mandje bij zich?’

Met grote ogen kijkt de regisseur Mister Max na, die net met al z'n pakjes in een auto stapt. En één van die pakjes is een klein rieten mandje, waaruit een wit konijnenoor steekt!