Kabeltje maakt televisie

[p. 10]

Dolly is jarig

Vandaag is het feest in de studio. Dolly de grote camera viert haar jubileum. ‘Wat is een jubileum?’ vraagt Kardoes, de zwarte kater, die naast Kabeltjes stoel zit.

Kabeltje moet eerst met zijn tanden een touwtje doorbijten, waaraan hij papieren bloemen rijgt voor een kransje voor Dolly. ‘Als dat gebeurt is, zegt hij: ‘Een jubileum is feest, Kardoes.’

‘Maar wat voor feest?’ wil Kardoes weten, ‘een zo-maar-feest, of een feest van alle mensen, of een feest van Dolly alleen?’

‘Het jubileum van Dolly is een feest van Dolly alleen’, legt Kabeltje uit, ‘het is omdat Dolly al vijf jaar in de studio woont en in haar eentje al meer dan duizend dagen televisie heeft gemaakt.’

Kardoes is er stil van. Duizend dagen televisie, stel je dat eens

[p. 11]

voor! Wat heeft die Dolly al niet allemaal gezien met haar grote oog! Toneelspelers en toneelspeelsters, gekke dieren die op visite kwamen in de studio, prinsessen en ministers, omroepsters, circus-mensen en kinderen die een kunstje kwamen doen of een liedje zingen. En alles wat ze gezien heeft met dat oog heeft ze keurig doorgegeven naar de mensen thuis, die voor hun televisie-toestellen zaten.

‘Nou zeg’, roept Kardoes, als hij er een poosje over heeft nagedacht, ‘je mag haar wel een mooi cadeau geven, die goeie ouwe Dolly!’

‘Doe ik ook’, zegt Kabeltje trots en hij laat Kardoes zijn cadeautje voor Dolly zien. Het is een doekje van héél zacht, sneeuwwit fluweel, ‘zo zacht en zo wit als het befje van een klein poesje’, zegt Kardoes, die er zijn neus langs wrijft. Kabeltjes moeder heeft er met zilverdraad de naam van Dolly op geborduurd in mooie krulletters. ‘Het is om haar grote oog mee schoon te wrijven’, legt Kabeltje uit.

‘Dacht je dat ik dat niet begrepen had!’ roept Kardoes eigenwijs, ‘natuurlijk geef je haar iets voor haar oog, want waar is een camera nou meer trots op dan op haar grote kijk-oog?’

‘Kom mee!’ zegt Kabeltje die vlug zijn boterhammetjes van het ontbijt naar binnen heeft gewerkt, ‘we gaan haar het kransje opzetten en het cadeau brengen!’

Op alle vier haar wieltjes staat de jarige Dolly al te wiebelen. ‘Ik was al een beetje bang dat jullie het vergeten hadden’, roept ze, als ze Kabeltje en Kardoes ziet aankomen. Maar als Kabeltje haar het kransje heeft opgezet en het schitterende cadeautje met haar naam erop heeft gegeven, zegt ze niets meer en kan ze alleen maar vrolijk stralen en trots naar de andere camera's kijken, die in een kring om haar heen staan. Dan komt Arnold,

[p. 12]

de camera-man binnen. Arnold is de grote vriend van Dolly en eigenlijk heeft ze liever niemand anders dan Arnold op haar zadeltje, omdat hij de beste camera-man van allemaal is.

‘Arnold!’ zegt Kabeltje, ‘Dolly is jarig!’

‘Welgefeliciteerd, Dolly’, zegt Arnold en hij schudt het zwarte armpje van de camera, dat hij al in zoveel uitzendingen heeft vastgehouden.

‘Kabeltje’, fluistert Dolly, ‘vraag hem eens wat voor cadeautje ik krijg!’

‘Dolly!’ roept Kabeltje, ‘daar mag je toch niet om vragen!’

‘Jawel’, zegt Dolly, ‘hij heeft het me beloofd!’

‘Wat heeft ie dan beloofd?’ vraagt Kabeltje nieuwsgierig.

‘Nou’, zegt Dolly, ‘ik heb hem wel honderd keer gevraagd of ik ook eens in het beeld mag. En dan zegt ie altijd: als je jarig bent. Nou, nu bèn ik toch jarig!’

‘Jij in het beeld?’ roept Kabeltje, ‘bedoel je dat ze van jòu een plaatje maken, zodat de mensen je thuis kunnen zien op hun scherm? Maar Dolly, dat kàn toch niet. Camera's mogen nooit in het beeld komen. Ze zijn er om zèlf te kijken en niet om bekeken te worden. Als het een keer per ongeluk gebeurt is de regisseur boven woedend en alle kranten schrijven: ‘bah, slordig... een camera in het beeld!’

‘Ja, dat weet ik’, zegt Dolly, ‘maar een camera met een jubileum is toch iets anders, vind je niet?’

‘Ik geloof niet dat het kan’, zegt Kabeltje met een bedenkelijk gezicht. Kardoes zit op het zadeltje van Dolly en zegt niets. Maar hij houdt zijn oortjes gespitst en denkt diep na. ‘Zal ik het aan Arnold vragen?’ zegt hij tegen Kabeltje.

‘Nee, laat maar’, zegt Kabeltje, ‘Arnold heeft het veel te druk.’ En dat is waar. De regisseur is uit de regie-kamer naar beneden

[p. 13]

gekomen met het draaiboek in zijn hand. Daar staat het hele verhaal van de uitzending in en dat gaat hij nu bespreken met de meneer, die verhaaltjes zingt bij een gitaar. En natuurlijk ook met de camera-mensen.

‘Tja...’, zegt de regisseur, ‘'t is jammer, het programma is een beetje te kort. We houden een paar minuutjes over. Jammer, hoor... Nu moeten de kinderen thuis drie minuten naar een wit scherm zitten kijken. Kunt u niet nog vlug een liedje verzinnen, meneer?’

De meneer met de gitaar schudt zijn hoofd. ‘Dat gaat zó maar niet’, zegt hij, ‘en bovendien moeten we er dan ook nog een plaatje bij hebben. En dat hebben we niet...’

[p. 14]

‘Nee’, zegt de regisseur, ‘dat hebben we niet. Dan maar drie minuten wit.’

En dan opeens springt die malle Kardoes van zijn zadeltje af op de schouder van de regisseur die daar met zo'n ernstig gezicht staat te praten. Hij schrikt ervan, maar voor hij goed weet wat er gebeurt, springt Kardoes al weer terug. Verbaasd kijkt de regisseur hem na. En dan ziet hij Dolly, haar mooie kransje en de prachtige poetslap met haar naam erop. En natuurlijk alle andere camera's die in een kring om haar heen staan. ‘Ik wéét het!’ roept hij, ‘ik weet een prachtig klein programmaatje van drie minuten.’

‘Hoe kan dat nou?’ vraagt de meneer met de gitaar.

‘Zo maar opeens gevonden!’ lacht de regisseur.

‘Mèt een liedje?’ vraagt de gitaar-meneer. De regisseur knikt. ‘En een plaatje? Waar halen we dan dat plaatje vandaan?’ wil de meneer weten.

De regisseur wijst naar de versierde camera. ‘Wat wil je nog meer?’ zegt hij, ‘we noemen het: “de camera is jarig” en u speelt “lang zal ze leven.” We laten alle andere camera's vrolijk om haar heen draaien en Kabeltje geeft haar het cadeautje met haar naam erop.’

En zo gebeurt het. Drie minuten lang is Dolly, de camera, in het beeld. Alle kinderen thuis kunnen haar van onder tot boven zien: haar stevige wieltjes, haar mooie leren zadeltje, haar zwarte armpje en vooral natuurlijk haar grote glinsterende oog. Met haar kransje op ziet ze er zó jarig uit, dat alle kinderen in de huiskamers het ‘lang zal ze leven’ meezingen. Kabeltje moet er meteen met het fluwelen wrijflapje aan te pas komen, want een dikke traan van blijdschap rolt uit het oog van de jarige camera. ‘De mooiste dag van mijn leven’, fluistert ze.