Kabeltje maakt televisie

[p. 5]

Het bootje

Boem... boem... boem...

Wat gebeurt er toch achter de dikke deuren van de televisiestudio?

‘Zeg’, vraagt Margrietje, die Kabeltje op de stoep voor de studio ziet zitten, ‘zijn ze daarbinnen een onweersbui aan het repeteren?’

‘Niks hoor’, zegt Kabeltje, ‘ze maken alleen maar een dekor.’ ‘Een dekor?’ vraagt Margrietje, ‘wat is dat voor een ding?’ Kabeltje lacht. ‘O, Margrietje, wat ben jíj dom! Je weet niet eens wat een dekor is!’

‘Poeh...’, doet Margrietje, ‘ik kan het toch niet helpen dat ik niet in de studio woon, zoals jij!’

‘Nou, kom dan maar mee’, zegt Kabeltje, ‘dan zal ik je laten zien wat een dekor is.’

Door de glazen deuren met het rode lampje erboven, lopen ze eerst langs het hokje, waarin Kabeltjes vader zit. Hij is net aan het telefoneren en ziet Kabeltje en Margriet niet. ‘Vindt je vader het wel goed?’, fluistert Margrietje in Kabeltjes oor. ‘Tuur-

[p. 6]

lijk’, zegt Kabeltje, ‘mijn vader is de hoofdportier. Als hij zegt: je mag erin, dan mag je erin.’

Margrietje kijkt met grote ogen naar alle geheimzinnige kastjes en knoppen en lampjes langs de muren van de lange gang, die naar de studio gaat. ‘Televisie is een beetje griezelig, hè’, zegt ze tegen Kabeltje.

Kabeltje lacht weer. ‘Wacht maar tot je binnen bent!’, zegt hij zachtjes.

In de grote studio zijn alle schijnwerpers uit en de camera's hebben hun zeildoeken jasjes aan. Drie mannen zijn bezig een zeilbootje overeind te zetten tegen een muur van lichtblauw linnen. Kabeltje wijst er naar. ‘Het dekor!’, zegt hij.

‘Ooo...’, zegt Margrietje verlegen, ‘ik wist niet dat een dekor een bootje was.’

‘Domoor’, zegt Kabeltje, ‘alles wat ze namaken in de studio heet dekor. Soms is het een bootje, soms een huis, soms een echte woonwagen, een raket naar de maan of een hele stad met sneeuw. Nu denk je nog: o, een bootje van karton en een linnen muur, maar straks, als de schijnwerpers aangaan en de camera's er met hun grote ogen naar kijken, dan wordt het opeens een echte boot, die over een blauwe zee vaart.’

‘Wat weet jij veel’, zegt Margrietje.

‘Logisch’, zegt Kabeltje met zijn neus in de lucht, ‘ik woon hier toch. En als er moeilijke programma's zijn met heel veel camera's erin, die mekaar in de weg zitten met hun wieltjes en hun kabels, dan help ik. Dan loop ik achter de camera's aan en til de kabels op, snap je, zodat ze niet in de knoop komen.’

Margrietje kijkt heel ernstig naar de lange rubberen staarten van de camera's. Dan kijkt ze weer naar Kabeltje. ‘Noemen ze jou daarom Kabeltje?’ vraagt ze.

[p. 7]

‘Tuurlijk!’ zegt Kabeltje, ‘telkens als er een camera-man zijn camera weg wil rijden in een heel moeilijk programma, dan kijkt hij even achterom naar mij en zegt: Kabeltje!’

Maar Margrietje luistert al niet meer. Met haar hoofd een beetje scheef staat ze naar het dekor van het bootje te kijken, dat nu bijna klaar is.

‘Net een echte boot, hè’, zegt Kabeltje. Margrietje schudt van nee.

‘Een echte boot wiebelt’, zegt ze, ‘en deze niet.’

‘Gelijk heb je!’ roept opeens een stem achter haar. Kabeltje en Margrietje draaien zich verschrikt om. ‘Dat is de regisseur, die het programma met het bootje gemaakt heeft’, fluistert Kabeltje in Margrietjes oor. Margrietje krijgt een kleur omdat ze zo maar gezegd heeft dat het geen echte boot is.

‘Wacht nou eens even’, zegt de regisseur. Je zíet hem denken. Zijn voorhoofd boven de donkere bril zit vol rimpels terwijl hij naar het bootje kijkt.

‘Ik hèb het!’ roept hij opeens, ‘hebben jullie wel eens op een wip gezeten?’

[p. 8]

‘Tuurlijk’, zeggen ze allebei beleefd. Maar een beetje verbaasd zijn ze wel. Wie heeft er nou nog nooit op een wip gezeten?

De regisseur gaat naar de mannen van het dekor toe en praat even met ze.

Alle drie knikken ze van ja; dan gaan ze weg en komen even later terug met een lange dikke plank.

‘Een wip’, zegt Margrietje zachtjes.

‘Wat moet dat?’ zegt Kabeltje, ‘hebben ze in de studio niets beters te doen dan wippen voor ons maken?’

Maar het gebeurt, hoor! Binnen een paar minuten hebben de mannen van het dekor uit een groot blok hout en de lange plank een wip gemaakt. En dan? Wat doen ze dan? Ze tillen het bootje op de wip en zetten het met grote spijkers en schroeven stevig vast. Het is maar een klein éénpersoons bootje en aan elke kant van de plank blijft nog een zitplaatsje over.

‘Vooruit!’ roept de regisseur. Hij tilt Margrietje op en zet haar op de wip. ‘En jij aan de andere kant.’ Hij wijst lachend naar Kabeltje.

En daar gaan ze: op, neer... hupla... hupla... Op, neer, net zo hoog als op de wip in de speeltuin!

Maar nu moet je eens naar het bootje kijken! Iedere keer dat ze omhoog of omlaag gaan daalt en stijgt het bootje mee, net als een echte boot op een hoge zee!

De regisseur, de mannen van het dekor, de camera-mensen en de mannen die voor het geluid en het licht in de studio moeten zorgen, staan er met z'n allen om heen en roepen dat het net echt is. O, kijk, daar is ook de mevrouw, die straks een liedje moet zingen terwijl ze tegen de mast van het bootje leunt.

‘Oooo...’, zegt ze, ‘ik had nooit gedacht dat jullie zó'n mooi dekor voor mijn liedje zouden maken! Net echt!’

[p. 9]

‘Net echt!’ Dat zeggen ook de mensen thuis als ze het kleine bootje op het scherm van hun televisie-toestel zien verschijnen. ‘Het lijkt wel of het op volle zee is. Kijk eens, die mevrouw moet zich aan de mast vasthouden om niet overboord te slaan! Hoe zouden ze dát voor mekaar gekregen hebben?’

Hoe? Dat weten alleen Kabeltje en Margrietje, die op en neer wiebelen, ieder aan een kant van de wip, zonder dat de kijkers ze zien, Op... neer... hoog... laag.