Vrouw Jacob

[p. 24]

IV

Het bloedige najaar van 1415 neigde ten einde. In Frankrijk woedde de partijstrijd der Bourgondiërs en Armagnacs. Tot op Quesnoy drongen de wilde geruchten van den verbitterden kamp om den krankzinnigen Karel, die al meer in zijn vertrekken bleef opgesloten, en slechts voor zijn minnares Odette meegaande en rustig was.

Jan zonder Vrees, den grooten Bourgondischen oom, zag Jacoba komen op Quesnoy, te nacht en ontij, en voor het vuur te zamen zitten met haar moeder. In den vlammenschijn straalde de groote robijn aan zijn rechterhand als een sprenkeling van bloed. Op den oorlog met Engeland was al zijn hoop gevestigd. In de vreeselijke nederlaag bij Azincourt, waar de bloem van den Franschen adel sneuvelde, vierde zijn wraakzuchtige geest een woest festijn.

Op Quesnoy werd de spanning in Frankrijk dag aan dag meegeleefd. Het was Willem en Margaretha geen geheim, dat de Dauphin, die de zijde van zijn schoonvader, den Bourgondiër hield, voortdurend in levensgevaar verkeerde; de haat der Orleansen kende geen grenzen. En niet ook waren de Armagnacs welgezind tegenover hertog Willem; door het huwelijk van Jacoba met Jan van Touraine, was de prins voorgoed aan Bourgondische zijde gekomen.

Maar thans trokken de gebeurtenissen in Holland Willem daarheen. Hij had heimelijk bericht gekregen, dat Egmond met andere Kabeljauwsche edelen het plan hadden hem op te lichten en aan de Gelderschen en Arkelschen uit te leveren. Jacoba zag den vader te paard stijgen met dien verbeten trek op zijn streng gelaat, dien zij zoo goed kende, en waarvoor haar jonge gemaal altijd eenigszins schuw bleef.

Zij stond naast zijn paard, en haar hand hield de manen van het dier vast omklemd.

‘Nu zal ik den ouden schelm vangen,’ gromde hij, ‘en van zijn leven zal hij mij niet meer loskomen. Hij is in de meierij van Den Bosch - daar zal ik hem vinden gaan....’

Haar hart joeg zwaar en snel; toen hij zich bukte en haar kuste, voelde hij haar wang koud.

‘Je hoeft geen vrees te hebben voor mij, kleine dappere doch-

[p. 25]

ter,’ zei hij met de zachtheid, die hij altijd zijn kind toonde.

Zij antwoordde niet. Zij voelde zich vreemd schuldig. En toen hij was weggereden, gaf zij bevel haar merrie te zadelen, om in den vrijen, snellen rit te kunnen denken.

‘Was Willem nu hun vijand weer? Zèlf had hij vroeger toch zijn vader buiten de Arkelsche vesting gesloten een tijdlang - en den laatsten zomer waren zij beiden telkens aan het hof. Als haar vader den ouden Jan in zijn macht en gevangenschap hield, dàn... was er weer de oude vijandschap tusschen hun Huizen. Een vijand.... Willem van Arkel - zij kòn in hem geen vijand zien. Bij geen mensch had zij zich ooit zoo veilig en vertrouwd gevoeld.’

In onrust leefde zij de volgende dagen of niet een bode kwam. Angstvallig verborg zij haar spanning voor de scherpe oogen der moeder. En ook voor haar jonkvrouwen, haar vertrouwde vriendin Marie van Nagel, hoedde zij zich niets te verraden....

Maar toen volgden de berichten elkaar snel op: de hertog had den ouden Arkel doen oplichten, en naar Zevenbergen laten vervoeren. Daarna was hij opgetrokken tegen Egmond, die geweken was naar het sterke slot IJsselstein van zijn broeder. IJsselstein was door den hertog genomen.

Toen Willem thuiskwam van den veldtocht, sloot hij Jacoba bijna ruw in zijn machtige armen.

‘Zoo kind - dat gebroed is ten onder gebracht, vóór het jou kwaad kan doen.’

Zij kwam dien avond bij hem zitten en vroeg bizonderheden over den veldtocht. Maar tot de vraag: ‘Waar is Willem van Arkel nu -’ kwam zij al dien tijd niet. En het was wonderlijk, dat toen zij slapeloos woelde dien nacht, zij steeds zijn vijandschap, zijn macht die hij tegen de hunnen aanvoerde, niet kòn zien als iets wat haar gevaarlijk was of kwaad wilde. Dat zij alleen vermocht te staren met wijde oogen naar zijn beeld in haar geest, en dat schoon vond - ridderlijk volmaakt. En.... onzegbaar lief.