De klop op de deur

[p. 995]

LXIII

TRAAG als in onwil ging de zomer voorbij.

Mon Désir was verkocht. Een O. - Wër, een rijkgeworden metselaar had het genomen, met veel van den inboedel dat door de Craetsenkinderen onbegeerd bleef.

Annette ging er een paar dagen met Francine heen om te pakken - uit te zoeken wat blijven moest en wat verzonden. En samen liepen zij in verloren oogenblikken soms den tuin nog door, waar zooveel en zoo lange herinneringen hingen.

Gesloten stond de koepel.

‘Dat ding mot weg,’ had de nieuwe eigenaar gezegd, en zijn voet schopte even verachtelijk tegen het hout.

De oude vrouw zei niets. Zij was voorgegaan, de paadjes door van den grooten tuin, de boschjes, alsof zij vergeten had dat er iemand achter haar liep. Soms stond zij stil en keek lang voor zich uit.

‘Een beetje absent hè?’ zei de metselaar met een hoofdwenk naar Francine.

Maar ook die scheen niet te hooren. Zij keek naar haar moeder in den zwaren rouw, het kleine ivoorbleeke gelaat met de groote oogen in strakgespannen, haast strenge aandacht uitziend. En zij dacht plotseling met een hevige pijn in haar aanhankelijk hart:

‘Moeder hebben we ook niet lang meer.’

Dan zei Annette weer - effen en kalm:

‘Kom, we gaan verder.’

Een enkele maal schetste haar kleine hand een plek, aarzelde haar voet. Iedere stap was een herinnering.... Bij 't laantje weergekomen stond ze lang stil:

Hier kwam Frederik moe en warm uit de stad, zijn hoed in zijn hand, de schaduw zoekend aan de rechtsche zijde....

[p. 996]

Jetje.... Jetje, die ze niet herkende met haar vreemden sleependen stap.

Een stem die riep, moedeloos, ongeduldig - Philip....

Zij rekte zich in een diep innerlijke vermoeidheid.

Eenmaal weer terug in Amsterdam, sprak Annette niet meer over Mon Désir. Ze had afscheid genomen. Het was voorbij. Het overschot van eigen leven begon snel weg te glijden; wat bleef, was het meeleven nog, voor zoover de tijd strekte, met de jongeren.

Bos was bij haar gekomen; hij vond het zijn plicht de oude vrouw te vertellen wat hemzelf geheel ontroerde.

‘Daar was me een kaper op de kust voor Annètje! Zijn meiske! Ja 't was zoo'n wonder niet. Maar ja, hij had toch eventjes staan te kijken! Een veel oudere man al, Kleiband heette hij. Hij had zijn fortuin gemaakt in de oorlogsjaren. Hij was puissant rijk, hij had een kasteel gekocht in Limburg, en 's winters woonde hij in een prachtig huis in Haarlem. Op een avond was hij zijn neefje, een vriend van Seb, komen halen en had Annètje gezien. En toen was het bekeken. Hij was er of hij kwam er. Gisteren had hij haar gevraagd - och hij kon er niets tegen hebben. Alleen - ze scheelden bijna twintig jaar, zij moest nog negentien worden....’

Toen hij de Leliegracht opkwam, liep Annètje hem haast in de armen. Zoo stralend, zoo blij, zoo gelukkig, dat hij zijn oogen niet van haar af kon houden.

Boven bij Betsy zei hij:

‘Dat dochtertje van me wordt met den dag mooier.’

En zij zei, 't was eruit eer ze het besefte:

‘Het is jouw dochtertje niet.’

Ze raakte hem diep. Het was haar ontvallen haast onbewust; maar ze kon er niet tegen als hij zoo iets zei.

Ze zag zijn gezicht.

‘Gemeen van me,’ dacht ze. Ze ging naar hem toe, gaf hem een zoen. ‘'t Was maar malligheid.’

Hij greep haar vast, keek haar dwingend aan.

‘Ja? Wàs 't dat?’

‘Natuurlijk.’

Weer alleen dacht ze: Gek dat ze die soort dingen niet laten kon. Altijd als ze Bos zoo vroolijk en tevreden met de kinderen zag, moest ze denken aan Philip, eenzaam en koud in zijn graf; en zij die met een anderen man leefde.

Maar Annètje ging stralend naar oma. O ze vond het fijn, ze kon

[p. 997]

wel dansen en zingen den heelen dag! Het was zoo'n beste kerel Kees, wat kon 't haàr schelen of hij zooveel ouder was. Oudere mannen hadden altijd veel meer over voor een jonge vrouw. En hij was engelachtig voor haar. Ze vond het ook zalig dat hij zoo rijk was. Ze hield niet van ploeteren en bekrimpen; zooals Ans en Fred leefden, eer ze dàt deed!