De klop op de deur

[p. 99]

XIII

ER volgde een roes van nieuwe ervaringen. Daar waren de bezoeken die zij met Frederik afleggen moest bij familie en kennissen. Bij oom Pieter en tante Sophie voelde Annètje zich dadelijk beter vertrouwd dan in Utrecht. De kleine, dikke, ronde tante Sophie in haar groot huis op de Keizersgracht, zat tegenover haar met gevouwen handen over haar zwart satijnen bolrond buikje, en babbelde honderd uit.

‘We hebben nooit kinderen gehad, en nu is Frederik onze zoon maar geworden. Zoo komt er op die manier een nieuw jong huishouden in de zaak. Een vreemd idee.’

Tante Sophie tuurde met haar kleine, goedige oogjes de gracht over, keek dan weer naar Annètje.

‘Wat had zij altijd verlangd naar een meisje. Maar dat waren de dingen waar je niet over praten kon.’

Zij bezochten ook Frederiks vrienden - vele groote huizen, waar Annètje de stoep opging met looden schoenen, vele groote kamers waar zij zat met Frederik, en niet mee te praten wist in een soort conversatie die haar vreemd was. Vriendelijke oudere heeren, glimlachende mevrouwen, geaffecteerde meisjes van haar leeftijd. Bezoeken waarvan ze terugkwam, koel gestemd jegens Frederik, haar vroolijkheid weggevaagd. Maar ook naar de intiemen van het muziekavondje gingen zij. Naar de Van Dugtens in hun mooi oud huis vol schilderijen en porcelein. Zij, een warme levendige mooie vrouw, onhollandsch in haar groote kennis van muziek en litteratuur - hij uitstekend causeur, beiden een groote genegenheid toonend tegenover hun jongen vriend en zijn aanstaande vrouw. En naar Leedebour gingen ze, den cellist van het gezelschap - hij was doctor in de oude talen en tooneelcriticus pas geworden, woonde met

[p. 100]

zijn zuster, een levendig groot meisje, even in de twintig. En naar den jongen dokter Bergema, hij goedhartig intelligent type, zij snibbig, met haar mooie poppengezicht, dom en babbelachtig....

Fransje Goldeweijn, de harten winnend door haar uiterlijk, haar eenvoudige rondheid, raakte mede in den nieuwen kennissenkring. Zij zat er in haar lichten rouw, haar hoed met lila keelbanden, en vertelde los en vast, in de argelooze overtuiging dat iedereen dat alles even belangrijk zou vinden. Van haar ouderlijk huis, van Goldeweijn, van Annètje, van haar kennissen - ze sprak slechts van één ding nooit: de toenemende ellende om haar oog. Ze trachtte zichzelf te ontveinzen dat ze slecht zag, ondernam hardnekkig alleen verre tochten door de stad tot angst en ergernis van Annètje en Goldeweijn. Amélie van Dugten voelde met haar scherp onderscheidende warme hart een genegenheid voor die schijnbaar er maar grof op lospratende vrouw - liet haar vertellen over Monnikendam en haar jeugd. En tot Van Dugten zei zij: ‘Roerend dat groote kind - een wilde struik op een Amsterdamsch bloemenrekje.’