|
| |
| |
| |
Inkt.
't Was tusschen het tweede en derde uur.
‘Mien, ga es op zij, me grift is gevallen - onder joùw voetbank. - Oh! zèg! wat 'n gekke kousen heb jij an!’
‘Toe, hou je mond.’
‘Kijk, streèpjes, leúk! wit met rooie streepjes - notenbalken!’
‘Blijf àf, Jo! blijf van me been àf!!’
Driftig schopte Mien naar Jo's handen, tot Jo, rood van 't lachen, onder de bank uitkwam.
‘Wàt 'n kousen!’ hijgde zij nog.
‘Dòl! wat zal dat uiig zijn, als je d'r mee loòpt....’
Mien zei niets.
Daàr had ze dàdelijk vanmorgen aan gedacht, toen ze die malle kousen aan moest, ellendig!
| |
| |
Kousen voor Net waren 't, maar diè droeg ze onder d'r lange rokken, dan zag niemand 'r wat van; en omdat ze Net niet pasten en ze nou eenmaal gekòcht waren, moest zij ze afdragen. Ze had gehuild van narigheid, terwijl ze op een stoel stond voor den spiegel, en aan haar rok rukte, tot hij kraàkte, om hem maar langer over de kousen te doen vallen. Maar 't gaf niets en ze hadden d'r nog uitgelachen, omdat ze daàr nou om huilde....
Toen, héél vroeg was ze naar school gegaan - niet òp durvende kijken, alleen schuw terzij glurend in de winkelruiten naar d'r kousen. En telkens weer vond ze 't nòg gekker, verbeeldde zich, dat iedereen keek.
Op school glipte ze gauw naar haar plaats, zàt er al, toen de andere kinderen binnenkwamen....
Bijna was ze 't vergeten. En nou had die Jo 't gezien....
‘Ik kan 'r niks an doen,’ zei ze met bijna weer opkomende tranen. ‘Ma had ze gekocht, en toen moèst ik ze an....’
| |
| |
Jo knikte begrijpend, tòch met een pret-lach er tusschendoor, in plotseling opkomenden lust om iets te doen met die kousen.... Jo, die nooit rust had, honderd dingen verzon voor een verzetje onder de taaie schooluren.
Over Mien speelde ze de baas, die kon niet tegen haar op, bànger voor straf, rustiger van aard. En half tegen haar wil eindigde Mien tòch altijd met mee te doen.
‘Nu broeide Jo over haàr kousen,’ dacht ze benauwd, ‘als ze nou maar niets tegen de anderen zei....’
‘Hoe vin jij ze zèlf?’ begon Jo weer. ‘Zeg, ik zou maken, dat ik ze niet meer dragen kon.’
‘Hoe dan?’
‘Gat in trekken.’
‘Dùrf ik niet!’
‘O, dan peuter je één steek los, en dan gaat 't wàt makkelijk, dan heb je dadelijk zóó'n gat - zal ik 't doen?’
‘Nee! blijf àf!!’
‘Of met een lucifertje een gat in branden? ik hèb lucifers in me zak, zèg!’
| |
| |
‘Nee!’
‘Of als ik d'r es een paar goeie inktmoppen op gooide....’
‘Och!’
‘Noten op de notenbalken!’ proestte Jo.... maar ze dook gauw weg, quasi zoekend naar haar boeken, om de juffrouw, die keek....
Mien zat stil in haar koker te rommelen - zei niets meer. Maar ze dacht over wat Jo gezegd had:
‘Als ze bedorven waren, dan kòn ze ze niet meer aan - ja, maar ze zou wel een èrg standje krijgen, zulke nieùwe kousen - noù maar, dan waren ze ook weg, kon ze lekker d'r ouwe zwarte weer dragen.... Maar hoè dan?... een lucifer - branden - dat was zoo èng - als ze d'r been es brandde - inkt - dàt was wel iets....’
Weifelend, half-bang voor Jo's hulp, vroeg ze: ‘Zeg Jo, gaan inktmoppen d'r nooit meer uit?’
‘Neè! Bèn je! dat worden allemaal gele vlekken - dan kan je ze gewoon niet meer dragen.... mag ik er een paar op gooien?’
| |
| |
‘Ja, maar - nee, pas op.... denk om me jurk!’ aarzelde Mien.
‘Zit dan stil - wacht, ik neem de heele inktpot mee onder de bank.’
‘Nee, niet doen! dan zièt ze 't!’
‘Och, ze is heelemaal daàr, ze moet die heele rij nog....’
Jo, met nog een laatst oplettend kijken naar den rug van de juffrouw, liet zich onder de bank zakken.
‘Waarschuw me als ze kijkt - zit stil met je voeten, hoor! hier staat ie.’
Mien, half-schuin omgedraaid, in angstig gluren naar de juffrouw, zat doodstil.
Opeens schokte ze op, vuurrood, trok haar been krampachtig terug; de juffrouw vergetend, dook ze met haar hoofd onder de bank.
‘Wat doe je? 't Is zoo nàt....’
Met haar gezicht bijna op de stoffige voet plank, lag Jo te schudden van 't lachen.
‘Een dikke mop! Voèl je 'm??’
‘Jasses, 't is koud en nat, 't zal zwart op me been afgeven....’
Met een bons gleed Jo's arm van de voet- | |
| |
plank; paars-rood lag ze maar te lachen, de inktkoker omhoog, schuddend in haar hand.
‘Pas op, pas op, kom er uit!’ waarschuwde Mien opeens rechtschietend.
Jo, met een schok van schrik, vloog overeind; meteen voelde Mien aan den eenen kant van haar been een natte koude streep....
De juffrouw stond voor de bank. ‘Wat is dat hier? Jo, wat voer jij aldoor op den grond uit....?’
Mien zat onbewegelijk van schrik - keek met rood angstig gezicht de juffrouw aan - moeielijk, schuin verwrongen in de bank, om haar been, dat ze niet naar zich toe durfde halen.
Jo kwam zonder inktpot boven, schoof tersluiks haar lei over de leege opening.
‘Wat deden jullie daar?’
Mien schokte zenuwachtig haar schouders op. Ze voèlde den inkt druipen langs haar been.
‘Me - grift,’ zei Jo - verbeten lachend.
‘Je grift? Dat kan je toch wel wat vlugger oprapen! Heb je 't nu?’
‘Ja, juffrouw.’
| |
| |
Stil zaten ze allebei te wachten tot de juffrouw weggedrenteld was. Toen waagde Jo even uit te lachen, en haalde stiekem den inktkoker boven tafel.
Mien lachte niet.
‘Wat heb je gedaan?!’ snauwde ze half huilend. ‘Me heele been vòl inkt.’
‘Neè?!’ schrikte Jo; meteen dook ze weer met haar hoofd onder de bank om te kijken.
‘O-o-o!’
Nu waagde Mien het ook.
Haar heele kous aan den buitenkant één zwarte plakkaat, één drabbige koek inkt; naar voren liep het lichter door.
Geschrikt eerst, dàn met pret tòch dóórkomend in hun oogen, zagen ze elkaar aan.
‘Hij is nou wèl goed bedorven,’ zei Jo.
‘Ja, dàt wel - maar hoe kom ik naar huis? Ik kan zoo toch niet?’
‘Heb je maar één paar aan? Za' we vragen, of er een kind soms twee paar aan heeft? dan kan die één onderste uittrekken, en die kan jij dan andoen - hè?’
| |
| |
‘Ik kan toch niet met twee verschillende kousen loopen?’
‘Nou, dan allebei d'r onderste uittrekken. Zal ik 't rondvragen?’
Jo draaide zich al om, wou al beginnen.
Mien rukte haar driftig terug.
‘Toe nou! hou je mond nou! dan lachen ze me allemaal uit....’
Jo zweeg, zon op een anderen uitweg. ‘Goedig van die Mien, om nie-eens boos op 'r te zijn - als ze jarig was, zou ze vragen of Mien óók mocht kommen....’
Daar was plotseling luid de stem van de juffrouw:
‘Alles van tafel! Ieder krijgt een beurt voor de kaart....’
‘Voor de kaart!!’ schrik-fluisterde Mien met een kleur van angst. ‘Ik zóó voor de kaart!’
‘Misschien is er wel geen tijd meer voor ons, als ze achteraan begint - zeg, dat je hoofdpijn hebt - dat je niet geleerd hebt....’ brabbelde Jo gejaagd af, vreezend voor de gevolgen, haar oogen strak naar de juffrouw.
| |
| |
‘Lena Blok.’
‘Jasses, ze begint vóóraan.’
‘Nog maar vier en dan ik al.’
Met gloeiende gezichten zaten de twee te wachten.
De drie beurten gingen heel gauw.
‘Zeg, dat je hoofdpijn hebt - dat ze - dat je zoo duizelig wordt als je opstaat....’
Mien haalde kriegel haar schouders op.
‘Dat dorst ze toch niet te zeggen.... en ze dorst óók niet voor de kaart te kommen....’
‘Mien van Nelk.’
Mien bleef zitten.
‘Vóór de kaart.’
‘Ik....’ begon Mien angstig.
‘Ze heeft wat an 'r been,’ fluister-proestte Jo half achter Miens rug.
Mien schoot in een zenuwachtigen lach; stijf stond ze op, liep zoo dwars mogelijk de paar stappen voor de kaart, stond nu, haar inktbeen zoo vèr mogelijk buitenwaarts gekeerd.
Jo, over 't randje van den lessenaar heen, gluurde even voorzichtig, onderzoekend.
| |
| |
‘Niks te zien,’ zei ze gauw achter haar hand tegen Mien.
‘Mien, de zeeën en golven van Europa.’
Mien, strak op dezelfde plek blijvend, haar been krampachtig wèggekeerd, begon:
‘De noordelijke IJszee, met de golf....’
‘De Zwarte Zee,’ gichelde Jo, achter haar rug.
De juffrouw hoorde het.
‘Jo, wat zei je daar?’
‘Ik zei alleen maar de Zwarte Zee.’
‘Dan heb je een afkeuring. Mien, verder.’
Mien, nog meer lacherig, ging door: ‘De Witte Zee....’
‘Mòcht je willen,’ hoorde ze Jo, met versmoord stik-lachen.
Bang om Jo nog meer te hooren, dreùnde Mien in één adem door.... overmoedig-verlucht, nu niemand d'r kous scheen te merken.
‘Goed. Ga maar zitten. - Nee, Jo sla ik over, tot ze wat kalmer is.’
‘Zàlig!’ gniffelde Jo - schijn-deemoedig in elkaar duikend; spiedend naar Miens kous, toen die naar haar plaats ging.
| |
| |
Mal-stijf liep Mien de eerste paar passen; dan met een plotselingen, wijden, snellen omzwaai van haar inktbeen, tuimelde ze met een bons in de bank.
Met afgewende hoofden zaten ze allebei te stìkken.
‘Mien, een volgenden keer kan je wel wat kalmer gaan zitten,’ kwam in ergernis de stem van de juffrouw.
‘Ja, juffrouw,’ zei Mien, haast onhoorbaar, vuurrood, haar kin krampachtig neergedrukt op haar stijfselharden boezelaar.
Ze voèlde Jo schudden....
Om twaalf uur teutten ze expres, tot ze de laatsten waren.
Op de stoep aarzelde Mien terug. ‘Jo, ik dùrf niet. 't Staat zoo gek - ik kàn zoo toch niet naar huis.’
‘Jawèl, bèst! Ik zal an je inktkant loopen, en dan nèt gelijk stappen, jouw rechter en mijn linkerbeen, hier, onze voeten tegen mekaar.... kijk nou es of je d'r wat van ziet....’
| |
| |
‘Ik kàn onze beenen niet zien van achteren,’ zei Mien, zich verwringend.
‘Nee? Nee, ik óók niet. Wacht nou, gelijk! één, twee, één, twee.’
Mien schaterde.
‘Làch nou niet. Heere, wat word je daar warm van!! Links, rechts....’
‘O Jo! ik kàn nie-meer.... ik moet zoo lachen....’
‘Jawel, je moèt - één....’
‘Oh, kijk! die meid het ink an d'r kous!!’
Jo en Mien keken om. Daàr had je 't nou!
Twee kleine straatbengels draafden juichend achter haar aan.
‘Eén zwarte en één witte poot!’
Een paar dames keken om - een heer lachte.
Mien stond een oogenblik stil van angst, vuurrood, zich niet wetend te bergen.
Toen plotseling zette ze 't op een loopen, hòlde ze voort de gracht af, zonder op te zien - naar huis - naar huis....
Jo, telkens struikelend van 't lachen, rènde mee....
|
|
Auteursrecht onbekend