Russisch voorschrift
Luid bevel wekte ons uit de slaap. De tolk vertaalde: Onmiddellijk verschijnen voor de stafarts. Uit alle barakken holden dokters naar het hoofdhospitaal. Daar verscheen, meteen bij onze aankomst, de stafarts, een corpulente man van innemende goedmoedigheid. Zijn borst was behangen met in plasticzakjes gehulde ridderorden. Hij knikte vaderlijk en begon een lang, bij voorbaat onbegrepen want Russisch, verhaal. Het bleek, na vertaling door de tolk, dat de receptuur niet deugde. Voortaan moesten alle briefjes in 't Russisch geschreven worden. De voorschriften vereisten dat en daar kon niet aan getornd worden.
Een onzer stond op, en verklaarde dat het voorstel geheel strookte met onze verlangens, doch dat helaas geen onzer taal en teken der Russen machtig was. De tolk vertaalde dat en vadertje stafarts reageerde goedmoedig eer hij knikkend het afscheid inluidde.
De volgende morgen wekte een gelijkluidend geschreeuw ons weer uit de slaap. Weer naar de stafarts. Weer hetzelfde verhaal, onzerzijds eenzelfde spijtbetoon. Het was ons niet gelukt in de loop van de vorige dag zoveel Russisch te leren dat we de recepten in deze taal konden vervaardigen.
Zo ging het door; dag na dag. Tot de telkens onderbroken nachtrust ons danig begon te vervelen. Tenslotte waren we geen
Auteursrechtelijk beschermd