Het revier

[p. 56]

De teleurgestelde minnaar

Zijn grote, reebruine ogen hadden dezelfde kleur als zijn huid. Hij had de oogopslag van iemand die nog niet geperverteerd was door wat gemeenlijk het volle leven wordt genoemd. Uit zijn houding sprak een herkomst die gemeenzaamheid uitsloot. Zijn distinctie schiep afstand, maar zijn schoonheid trok de blikken tot zich. Geen wonder dat Eddy hem ontdekt had.

Diens glimmende varkensoogjes hadden hun vieze werk gauw gedaan. Kort daarop werd de jonge Pool uit zijn commando gehaald en toegewezen aan Eddy. Hij kreeg werk in de keuken, wat wilde zeggen: hij werd ingelijfd bij de schaar van schandknapen die Eddy daar onderhield.

Paris vaut bien une messe; de liefde werd betaald met brood en sigaretten. Een dreigende beperking van het rantsoen was voldoende om de tanende liefde aan te wakkeren. Eddy wist zijn lusten te bevredigen door te speculeren op het zelfbehoud. Wie ooit weer thuis wou komen had de voeding nodig en was bereid ervoor te betalen. Desnoods met het lichaam.

Wie hier meteen de moraal bot laat vieren maakt een fout. Iedereen verkoopt zich, in laatste instantie voor niets anders dan het zelfbehoud. Alleen: de een verkoopt zijn spierkracht, de ander zijn hersenen; een derde blijft in leven door zijn fantasie,

[p. 57]

een vierde leent zijn stem aan volle zalen. Dat alles is in orde; men mag hoereren met alles, behalve met zijn lichaam. Dan opeens treedt de moraal ertussen, en is er sprake van dat grote woord ‘ontucht’. Terwijl het, in alle gevallen, alleen om geld gaat.

In dit geval dient toegegeven dat Eddy een zo weerzinwekkend mannetje was dat het bijzonder moeilijk vallen moest, aan diens platte lusten te voldoen. De knapen die zich ertoe leenden hadden te weinig niveau om ver af te hoeven dalen. De jonge Pool echter verdomde het. Hij kón dit niet; en hiermee was de adel van zijn wezen bepaald. Er waren dingen die hij niet kon doen; dit besef was sterker dan zijn drang tot zelfbehoud. Indien ergens, ligt hier de definitie van noblesse. Wat Eddy ook ondernam: het baatte niets. De Pool hield ook hem op afstand.

Deze ontwikkeling verbijsterde de domme Eddy; hij hield het gedrag van de Pool voor een vorm van insubordinatie. Maar er was iets dwingends in de houding van de Pool dat hem ervan weerhield om maatregelen te nemen. Zijn verlangen groeide uit tot een obsessie.

Hij verklaarde, ‘ganz kaputt’ te zijn: als de Pool niet toegaf had het leven voor hem geen waarde meer. Hij verscheen in ons revier en wilde weten of er geen medicamenten waren die de Pool konden doen zwichten. Wij waren immers wel iets aan onze Küche-Eddy verplicht, glimlachte hij met zijn vette koontjes... ‘Eine Suppe wie er sie kochte...’

Van medicamenten was geen sprake, legden wij hem uit: ‘so etwas gibt es überhaupt nicht’. Eddy verklaarde er toch van gehoord te hebben. Integendeel, legden we hem uit: hij moest oppassen met zijn intens geslachtsverkeer. Ook hem ontbrak het hier aan bepaalde voedingszouten en vitaminen. De gevolgen konden ernstig zijn.

[p. 58]

Eddy keek ons verachtelijk aan: wij hadden geen ‘Ahnung’ hoe het destijds op zijn schip toeging. Nacht en dag bedpret, en zo gezond als een vis. ‘Das war ja Leben, und die Küche hier: ein reines Kloster...’ Onze koffie werd ingehouden; het was duidelijk dat we ‘Küche-Eddy’ weigerden te helpen.

De houding van de jonge Pool begon indruk te maken op Eddy's slachtoffers. Die volgden het voorbeeld. Eddy besefte dat de toestand onhoudbaar werd. Rapport werd uitgebracht. De jonge Pool verdween. Ook dit probleem vond zijn oplossing: ‘Strafkommando’, eerste stap naar ‘die Endlösung’.